e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Το παστίτσιο

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Περνοδιαβαίνοντας προχθές από το μπλογκ Μικρή Κουζίνα της Κικής (δεν γνώριζα την ύπαρξη του πριν), διαβάζοντας οδηγίες πώς να φτιάξουμε μπεσαμέλ καθώς και πολλά σχόλια από αναγνώστριες, άθελα μου ήλθε στη θύμηση η δική μου πρώτη απόπειρα να φτιάξω μπεσαμέλ, τω καιρώ εκείνω... και σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.

Μόλις είχα κλείσει τα 20, νιόπαντρη λίγων μηνών, είχαμε φύγει από το αγαπημένο νησί και πήγαμε στην Αθήνα προς αναζήτηση εργασίας και... καλύτερης ζωής! (τι ειρωνεία αλήθεια...).
Ήταν ο πρώτος μου ξενιτεμός, τα πρώτα πικρά δάκρυα του χωρισμού... πριν τον μεγάλο χωρισμό...
Πριν φύγουμε, περάσαμε να χαιρετίσουμε γνωστούς και φίλους, πρώτος σταθμός το αγαπημένο χωριό, το Μπανάτο, εκεί ο νόνος κι η νόνα, οι μπαρμπάδες, οι θειάδες, τα ξαδέλφια και φίλοι πολλοί. Πέρασα και προσκύνησα στην Παναγούλα, χαιρέτησα το μακαρίτη το νουνό μου, τον παπά Κοντονή, μα και το νεότερο το μακαρίτη τον παπά Σπύρο Κοντονή, που έτυχε να είναι κι αυτός στο χωριό.

Κάμποσους μήνες μετά, μην αντέχοντας το χωρισμό, αποφάσισαν να έλθουν να μας δουν ο παπάκης μου με τη μαμά μου και μαζί τους η πεθερά μου. Δεν είναι υπερβολική η λέξη «αποφάσισαν», για κείνα τα δύσκολα από όλες τις απόψεις χρόνια. Ήταν απόφαση και μάλιστα μεγίστη ένα πολυέξοδο και μεγάλο ταξίδι Ζάκυνθος-Αθήνα.
Απερίγραπτη η χαρά μας που θα ερχόταν οι δικοί μας, κι εγώ, αποφασισμένη να... αποδείξω και στις δυο μητέρες ότι, επιτέλους, έμαθα να μαγειρεύω. Προφανώς, απεριόριστα φιλόδοξη και αποφασισμένη να πείσω τη μαμά μου, ότι μπορεί πέρα νάβρεχε όταν προσπαθούσε να με μάθει έστω και τα βασικά της μαγειρικής πριν από το γάμο μου, αλλά τα κατάφερα μια χαρά και μοναχή μου, πήρα την πολύ τολμηρή απόφαση, να τους υποδεχτώ μαγειρεύοντας όχι απλά κι εύκολα πράγματα που ο καθένας θα μπορούσε να φτιάξει, αλλά, άκουσον-άκουσον, παστίτσιο!!!

Βέβαια, μέχρι τότε το μόνο που γνώριζα για το παστίτσιο ήταν πόσο νόστιμο το έφτιαχνε η μαμά που ήταν πολύ καλή μαγείρισσα και πόσο μου άρεσε... Έτσι, πήγα στη γειτόνισσα και τη ρώτησα τι να κάνω. Αφού μου είπε τα υλικά που θα χρειαστώ (κιμά, μακαρόνια και μπεσαμέλ για επάνω), μου σύστησε να φτιάξω τη μπεσαμέλ όχι με αλεύρι όπως θυμόμουν να την φτιάχνει η μαμά, αλλά με κορνφλάουρ. Στο δρόμο για τον μπακάλη σκέφτηκα ότι μπορεί να είπε η κυρά Ειρήνη ένα μικρό κουτάκι κορνφλάουρ, αλλά εγώ θα βάλω δύο ή και τρία για να είναι μπόλικη-μπόλικη επάνω η κρέμα, τι τσιγκουνιές θα έκανα τώρα για τέτοια μεγάλη μέρα. Αφού θα έκανα τη φασαρία, να γίνει όσο καλύτερο γίνεται. Αφού έστρωσα στο ταψί τα μακαρόνια με το κιμά, βάλθηκα να φτιάξω τη κρέμα.
Έλα μου όμως, που όσο έβαζα κορνφλάουρ, τόσο έπηζε και αναγκάστηκα να ξαναπάω στο μπακάλη να πάρω γάλα δυο και τρεις φορές... κι όχι μόνο αυτό, αλλά όλο και γέμιζε και φούσκωνε η κατσαρόλα, κόντευε να χυθεί... Η μπακάλισσα, μια αγαθή και καλή γυναίκα στην οποία... κοκορεύτηκα το πρωί ότι παίρνω υλικά γιατί θα φτιάξω μπελαλίδικο φαγητό για να υποδεχτώ μάνα, πεθερά και πατέρα, προσπάθησε απορημένη να μάθει γιατί χρειάζομαι τόσο πολύ γάλα... Βρήκα μια πρόχειρη δικαιολογία κι έτρεξα να δω τι θα κάνω γιατί στο μεταξύ είχε πήξει τόσο πολύ η κρέμα που ούτε με μαχαίρι δεν κοβότανε... Χάλασα όλο το γάλα, μα πού να αραιώσει με 3 κουτιά κορνφλάουρ που είχα ρίξει... Άρχισα να πανικοβάλλομαι, γιατί εν τω μεταξύ περνούσε και η ώρα και έβλεπα ότι δεν θα προλάβαινα να το πάω στο φούρνο, βλέπεις δεν είχαμε πολυτέλειες και φούρνο στο σπίτι τότε, στο φούρνο της γειτονιάς πηγαίναμε τα ταψιά.
Στην απελπισία μου άρχισα να πετάω τη κρέμα από τη κατσαρόλα και κράτησα ένα... συμπαγές κομμάτι μόνο, όμως, το γάλα είχε τελειώσει μαζί και τα λεφτά μου για να πάρω άλλο, άσε που ντρεπόμουν να ξαναπάω στο μπακάλη και να ξαναζητήσω γάλα... Τι θα έλεγα στη μπακάλισσα, όπου τα μπουκάλια που είχα πάρει έφταναν να φτιάξω παστίτσιο για το... Λόχο... Γεμάτη απόγνωση σκέφτηκα, ότι δεν είχα άλλη επιλογή παρά να αραιώσω τη κρέμα με νερό... Κάπως τα κατάφερα, βέβαια ούτε βούτυρο είχε μείνει μέσα ούτε γάλα... κορνφλάουρ με νερό μόνο... Έριξα μπόλικο μοσχοκάρυδο και αλατοπίπερο, την έστρωσα ωραία-ωραία και δρόμο για το φούρνο...

Εν τω μεταξύ, κατέφθασαν οι ταξιδιώτες, φιλιά, αγκαλιές, συγκίνηση... Έρχεται κι ο σύζυγος, ρωτάει τι έχουμε για μεσημεριανό κι εγώ σαν τη... βρεγμένη γάτα, αλλά με κάποια... φιλότιμη προσπάθεια να ακουστώ φυσιολογική, είπα ότι έκανα παστίτσιο και πρέπει να πάω στο φούρνο να το πάρω. Πήρε το μάτι μου τις... απορημένες ματιές που αντάλλαξαν, αλλά προσποιήθηκα ότι δεν τρέχει τίποτα.

Έφτασα σπίτι κουβαλώντας το ταψί όπου ομολογουμένως, είχε ωραία εμφάνιση, ροδοψήθηκε η κρέμα, μύρισε το μοσχοκάρυδο, μα σαν το έκοψα κι έβαλα στα πιάτα κοίταζα γεμάτη αγωνία με την άκρη του ματιού να δω την αντίδραση τους... Η μακαρίτισσα η πεθερά μου, πολύ καλή γυναίκα, από διακριτικότητα δεν μίλησε, μόνο προσπαθούσε να το κατεβάσει κάτω... Η μαμά μου έκανε μορφασμούς αλλά συγκρατιόταν. Έλα μου, όμως, όπου ο παπάκης μου δεν μπόρεσε να κρατηθεί κι άρχισε να με ρωτάει τι στην ευχή ήταν αυτό που έτρωγε... γιατί πιο άνοστο πράγμα δεν είχε ξαναφάει... Πήραν θάρρος και οι άλλοι κι άρχισε η μαμά να με ρωτάει πώς τόφτιαξα... Πού να τολμήσω να πω τα κατορθώματα μου... Επέμενα ότι όλα έγιναν όπως θυμάμαι να το φτιάχνει εκείνη... Συνέχισε να με ρωτάει και να αμφισβητεί αυτά που της έλεγα μέχρι που με πιάσαν τα κλάματα για τα ψέματα που αράδιαζα και με επέμβαση των άλλων, σταμάτησε η ανάκριση...
Όμως, δεν τόλμησα να τους πω την αλήθεια...

Ούτε και χρόνια μετά, που πλέον έμαθα να μαγειρεύω και τους ξανάφτιαξα παστίτσιο και το θαύμασαν όλοι βρήκα το θάρρος να ομολογήσω την αλήθεια, μολονότι η μαμά επανέφερε το θέμα μια-δυο φορές... Φόβος, δειλία, σεβασμός, εγωισμός; Ποιος να πει με σιγουριά, ίσως λίγο από όλα.

Καλό καλοκαίρι να έχετε,
Την αγάπη μου σε όλους,
Διονυσία