e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Η Ευλογία, σύμβολο απελευθέρωσης

Γράφει ο π. ΙΑΣΩΝ ΚΕΣΕΝ

Στον αρχαίο κόσμο, η Ευλογία, όπως δηλαδή ευλογεί ο παπάς στην εκκλησία, ήτανε σύμβολο απελευθέρωσης. Γονάτιζαν οι δούλοι και οι κύριοί τους -έχοντας νόμιμο δικαίωμα απ' το ρωμαϊκό κράτος- τους εχάριζαν την ελευθερία, έπαυαν να ανήκουνε δηλαδή ως αντικείμενα σε κάποιον. Μάλιστα άλλαζαν και τα ονόματά τους. Έπαιρναν σαν επώνυμο -θα λέγαμε σήμερα- το όνομα του κυρίου τους που τους έδωσε την ελευθερία. Αυτό με κάποιο τρόπο του το χρώσταγαν. Έτσι, ακόμη και στους τάφους τους χάρασαν αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής τους. Υπάρχουνε νεκρικά ανάγλυφα που το μαρτυράνε απ' τα ρωμαϊκά χρόνια στο σήμερα. 

Έπειτα, την ένδειξη της Ευλογίας την είχανε και οι φιλόσοφοι, στις αναπαραστάσεις πάνω στις σαρκοφάγους. Ήταν σημάδι ότι ως προσωπικότητες δεν ανήκουν στον κόσμο τούτο. Ανήκουνε στον κόσμο "τον από δω προς τα 'κει", που τόσο εύηχα στα ιταλικά ακούγεται: ο κόσμος ο "al di là". 

Κι έρχεται η λατρεία της Εκκλησίας και συνδιαλέγεται μ' ένα σύμβολο που ήδη βρήκε. Σύμβολο ελευθερίας για τα δεδομένα της ανθρώπινης κοινωνίας, η απελευθέρωση του δούλου από τον κύριό του, κι έπειτα στο χέρι των φιλοσόφων σύμβολο της επίμονης αναζήτησης μιας αλήθειας, που ξεπερνά τα στεγανά αυτού του κόσμου, ανήκοντας σ' εκείνον τον κόσμο "al di là". Παίρνει τους αρχαίους συμβολισμούς και τους ονοματίζει πλέον σε Αλήθεια που βλέπει και ζει. Κι Αυτός που βλέπουμε και ζούμε μες την Εκκλησία δεν είναι κανένας άλλος παρά ο Ιησούς Χριστός. Το αόριστο al di là δεν υπάρχει. Υπάρχει η πολύ συγκεκριμένη Βασιλεία των Ουρανών. 

Όταν μας ευλογεί ο Χριστιανός ιερέας, τα δάχτυλά του σχηματίζουνε το ίδιο το Όνομα του Χριστού: ΙC XC. Δεχόμαστε λοιπόν την ευλογία στο όνομα Εκείνου που μας ελευθέρωσε. Ζούμε την Αλήθεια της Βασιλείας Του. Έτσι αρχίζει κάθε χριστιανικό έργο, κάθε προσπάθεια, κάθε αγώνας. Ο παπάς στις Ακολουθίες δε μας ευλογεί για το "καλό", ούτε για να μας πάνε καλά τα πράγματα. Η αποδοχή της ευλογίας "τας κεφαλάς ημών τω Κυριώ κλίνομεν- Σοί Κύριε (=σ' Εσένα Κύριε)" σημαίνει πολλά πράγματα. Μα όλα αρχίζουν απ' την Αλήθεια και καταλήγουν στην Ελευθερία. 

Να γνωρίζετε την Αλήθεια κι Αυτή θα σας ελευθερώσει, άλλωστε- είπεν ο Κύριος!

Περί "νηστευτικών" ομολογιών

Γράφει ο π. ΙΑΣΩΝ ΚΕΣΕΝ 


Τώρα που μπαίνει η Σαρακοστή θ' αρχίσουμε εκείνα τα γνωστά: "Αα, ευχαριστώ! Δε θα πάρω... Ξέρετε... νηστεύω"! Θα ανασηκώνουμε έπειτα το βλέμμα για να δούμε των άλλων την αντίδραση αναζητώντας μιαν επιβράβευση πως τάχα είμαστε ευσεβείς, πως τηρούμε τις παραδόσεις.

Πριν λίγο στο φούρνο συνάντησα μια κυρία που πήρε μια τυρόπιτα. Κοιτάει, βλέπει το ράσο και μου λέει: "έλα πάτερ! Δύο μέρες μείνανε! Μετά; Αυστηρή νηστεία! Έτσι πρέπει να κάνουμε οι χριστιανοί"! Τίγκα ο φούρνος από κόσμο κι η κυρία με το κλασικό ανασηκωμένο βλέμμα στη "νηστευτική" ομολογία της αναζητούσε τα μπράβο των παρευρισκομένων.

Έπειτα με τη νηστεία -και τα τόσα υποκατάστατα των τροφών- μπαίνουμε στη διαδικασία των ερωτήσεων: "έχει λάδι; Ξέρετε νηστεύω! Είναι αρτύσιμο; Α πα πα! Είναι Σαρακοστή, δεν τρώμε"! Βρε ευλογημένε, ευλογημένη, κάνε αυτό που λέει η Εκκλησία κι άσε την διαφήμιση κατά μέρος... Δε νηστεύεις για τους άλλους, ούτε καν για τον Χριστό! Για τις αμαρτίες σου νηστεύεις! Μια φορά, Μεγάλη Βδομάδα -αν θυμάμαι καλά- μου λέει ένας "πάτερ, πολύ Τον λυπάμαι τον Χριστό γι' αυτά που πέρασε στον Σταυρό! Ε, τι να κάνω...; Του συμπαραστέκομαι με τη νηστεία"! Όχι, άνθρωπε. Μη λυπάσαι τον Χριστό. Τον εαυτό σου να λυπάσαι κι ο καθένας τον εαυτό του αντίστοιχα.

Δε νηστεύουμε για να "συμπαρασταθούμε" στον Χριστό. Ο ίδιος άλλωστε -λέει- ότι αν ήθελε, θα κατέβαζε τις ταξιαρχίες των Αγγέλων για να Tου σταθούνε. Νηστεύουμε για τα δικά μας λάθη.

O Χριστός δεν έχει ανάγκη κανενός την συμπαράσταση. Εμείς έχουμε ανάγκη την συμπαράσταση του Χριστού. Αυτός να μας στηρίζει την Σαρακοστή που έρχεται και κάθε στιγμή της ζωής μας.

Αυτός είν' ο Νικητής. Η νίκη ανήκει σ' Αυτόν, στο Αρνίον, το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου!

Καλή Σαρακοστή!

Πώς εισοδεύουμε στη Βασιλεία του Θεού

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 
της Κυριακής της Τυρινής 
18 Φεβρουαρίου 2018 
(Ματθ. στ΄ 14-21)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Ο άνθρωπος υποχρεούται να εργάζεται, για να αποκτά τα αναγκαία προς το ζην. Πολλές φορές ίσως αποκτήσει και περισσότερα από όσα του χρειάζονται  και να φθάσει σε έναν σχετικό πλούτο, δίκαιο και «εν Θεώ» αποκτημένο. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα ιερών ανδρών της Αγίας Γραφής, όπως ο Ιώβ, ο Αβραάμ και άλλοι. 

Ο Αβραάμ, με την ευλογία του Θεού, απέκτησε πλούτο μέγα: «ζώα, χρυσό και άργυρο», όπως αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη. Όμως ήταν διαχειριστής των αγαθών αυτών και όχι ιδιοκτήτης. Όλη του η ύπαρξη ήταν δομημένη στην δοξολογία του Θεού και στην ευεργεσία προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Η ζωή του ήταν απλή, όπως και του πιο πτωχού ανθρώπου. Επιζητούσε περισσότερο τους ουράνιους θησαυρούς, παρά τους γήινους. Και ο Θεός, γενναιόδωρα, του χάρισε και τους δύο, ανταμείβοντάς τον για την ευσέβειά του.

Το παράδειγμα τέτοιων αγίων ανδρών καλούμαστε όλοι να μιμηθούμε στον επίγειο καθημερινό βίο μας. Ο υλισμός, η ιδιοτέλεια, ο ατομισμός, η ασπλαχνία, η φιλαυτία, η φιλαργυρία είναι ελαττώματα, τα οποία μας οδηγούν στον όλεθρο, μακριά από την αιώνια ζωή και την Βασιλεία του Θεού.

Πολλές φορές μακαρίζουμε ένα πάμπλουτο άνθρωπο και θέλουμε να είμαστε στη θέση του. Όμως τα πλούτη δεν εξασφαλίζουν την ευτυχία και την εσωτερική ειρήνη του ανθρώπου. Δεν είναι ασφαλή και μόνιμα. Συχνά μάλιστα μήτε και νόμιμα. Γίνονται αντικείμενο φθοράς και κλοπής, εξεγέρσεων, πολέμων, πλαστογραφιών και καταχρήσεων. Αλλά και αν ακόμη διασωθούν δεν είναι ικανά να γλιτώσουν τον ιδιοκτήτη τους από την κοινή ανθρώπινη μοίρα: τον θάνατο. Κι αν ο άνθρωπος, ο οποίος κατέχει τον πλούτο, διαπράττει αδικίες και είναι αφιλάνθρωπος, θα χάσει τον υπέρτατο πλούτο, που είναι η Βασιλεία του Θεού.

Πλήθος είναι τα καλά έργα, μικρά και μεγάλα, τα οποία έχουμε την ευκαιρία να πράξουμε για να κερδίσουμε την θέωση. Κι αυτό δεν πρέπει να γίνεται φαρισαϊκά και επιδεικτικά, αλλά με ειλικρίνεια και μέσα από τα βάθη της ψυχής μας. Επίσης, καλό θα ήταν να αποφεύγουμε κάθε εκδικητικό συναίσθημα και κάθε εγωισμό για οποιαδήποτε αδικία διαπράχθηκε εις βάρος μας, διότι, αν δεν συγχωρήσουμε τους εχθρούς μας, μιμούμενοι τον Θεό Πατέρα μας, θα χαθεί κάθε ωφέλεια από όποια καλά και αγαθά έργα διαπράξαμε. Γένοιτο!