e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Στο Αμμάν της Ιορδανίας η 11η Γενική Συνέλευση του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής

[Η πληροφόρηση προέρχεται από την πλευρά του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας] 
























Στο Αμμάν της Ιορδανίας μετέβη ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής  κ.κ. Θεόδωρος Β’ προκειμένου να συμμετάσχει στις εργασίες της 11ης Γενικής Συνελεύσεως του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής που συγκαλείται από τις 6 έως 8 Σεπτεμβρίου στην Ιορδανική πρωτεύουσα, υπό την διοργάνωση και φιλοξενία του Πατριαρχείου  Ιεροσολύμων.

Το παρόν σε αυτή την Συνέλευση, μαζί με τον Αλεξανδρινό Προκαθήμενο, έδωσαν ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ.κ. Ιωάννης, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος, ο Κόπτης Πατριάρχης κ.κ. Twandros Β΄ καθώς και οι λοιποί προκαθήμενοι των υπολοίπων χριστιανικών Εκκλησιών (Καθολική, Αρμενική, Συροϊακωβιτική και Ευαγγελική) από τον χώρο της Μέσης Ανατολής, ενώ τον Οικουμενικό Πατριάρχη εκπροσώπησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος.
  
Τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρο Β΄ συνοδεύουν οι Μητροπολίτες Ερμουπόλεως κ. Νικόλαος, Άκκρας κ. Νάρκισσος και ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Αθηνόδωρος Παπαευριπιάδης, Έξαρχος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Κύπρο.

Τα θέματα με τα οποία θα ασχοληθεί το Συμβούλιο κατά την διάρκεια αυτού το τριημέρου είναι :

1.- Οι προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζουν οι Eκκλησίες στην Μέση Ανατολή
2.- Η αποστολή των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και ο ρόλος τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
3.- Η συνεργασία με τις Δυτικές Εκκλησίες και την Διασπορά .
4.- Οι σχέσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στην περιοχή.
  
Κατά την  εναρκτήρια συνεδρίαση της Γενικής Συνελεύσεως, λαμβάνοντας το λόγο, ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ.κ. Θεόδωρος τόνισε:

“Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
μέλη του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής,

Καθώς πλησιάζουμε την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ας προβληματιστούμε πάνω σε μερικὰ ιστορικὰ γεγονότα. Η ιστορία είναι διάσπαρτη από τόπους συνδεδεμένους με γεγονότα, τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως γεγονότα ντροπιαστικά για την ανθρωπότητα. Ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, ο βομβαρδισμός της ναυτικής βάσης στο Περλ Χάρμπορ (Perl Harbour), στις 7 Δεκεμβρίου 1941. Ο Πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ, αναφερόμενος σ’ αυτή την ημέρα, είπε, «Ήταν μια μέρα που όλοι θα θυμόμαστε με ντροπή». Ο βομβαρδισμός του Περλ Χάρμπορ μέχρι σήμερα είναι ένα γεγονός που θυμόμαστε, επειδή συνέβη ένα απερίγραπτο κακό.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και τόποι συνδεδεμένοι με γεγονότα στην ιστορία τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως γεγονότα ευεργετικά για την ανθρωπότητα. Ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989. Τα απομεινάρια του Τείχους θα φέρνουν πάντα πίσω στο μυαλό μας αναμνήσεις από αυτήν την ημέρα που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της κομμουνιστικής καταπίεσης και των διώξεων των Χριστιανών στην κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη.

Όμως, υπάρχει κι ένας τόπος συνδεδεμένος με γεγονός ιστορικό το οποίο θυμόμαστε διότι μέσα στην ίδια μέρα έλαβε χώρα ένα τόσο απερίγραπτο κακό, αλλὰ και μια τόσο υπέροχη ευλογία για την ανθρωπότητα! Ο τόπος αυτός είναι ο Γολγοθάς. Ο Γολγοθάς βίωσε την περιβόητη ημέρα που ο Κύριός μας θανατώθηκε στο Σταυρό. Ο Γολγοθάς, ωστόσο, βίωσε επίσης και την ημέρα ορόσημο που ο Κύριός μας ποδοπάτησε τον θάνατο, προσφέροντας στην ανθρωπότητα το δώρο της αθανασίας της ψυχής μας.

Μετά από δύο χιλιετίες, ο Γολγοθάς θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια μικρογραφία της Μέσης Ανατολής. Όπως ο Γολγοθάς ήταν γεμάτος με τα κρανία των καταδικασθέντων και εκτελεσθέντων, έτσι και η Μέση Ανατολή σήμερα είναι γεμάτη με πτώματα ανθρώπων που έπεσαν θύματα αιματηρών συγκρούσεων, της τρομοκρατικής παραφροσύνης ή της αδιέξοδης αδυναμίας των ανθρώπων με διαφορετικές ταυτότητες να συνυπάρχουν.

Όπως ο Γολγοθάς τότε ήταν ένας εξέχων ιστορικά και προφητικά τόπος, έτσι και η Μέση Ανατολή εξακολουθεί να είναι και σήμερα το κατεξοχὴν λίκνο των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Ωστόσο, αυτὸς ο πολυσήμαντος τόπος δεν παύει να προσφέρει λατρεία προς τον «θεό» του πολέμου, θυσιάζοντας στο βωμό της βίας τη σημερινή ευημερία και την αυριανή ελπίδα των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής.

Και όπως ο Γολγοθάς τότε γνώρισε την φρίκη του Πάθους του Κυρίου μας, έτσι και η Μέση Ανατολή σήμερα γίνεται μάρτυρας της φρίκης της απόγνωσης και της ανασφάλειας. Τότε ο Κύριός μας κτυπήθηκε, χλευάστηκε, περιπαίχτηκε, δέχτηκε εμπτυσμούς, αναγκάσθηκε να κουβαλήσει το σταυρό Του και στο τέλος σταυρώθηκε. Σήμερα, πλήθη ανθρώπων εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους, ξεκινώντας ένα ταξίδι που μπορεί να καταλήξει σε ένα ναρκοπέδιο ή στα κρύα νερά της Μεσογείου.

Τότε ο Κύριός μας υπέμεινε την αγωνία του σταυρού, ενώ εκείνοι που ήταν στο Γολγοθά έκαναν τα πάντα ώστε να ενισχυθεί η ταλαιπωρία του. Σήμερα πλήθη ανθρώπων υπομένουν την αγωνία του αναγκαστικού εκπατρισμού, ενώ εκείνοι που έχουν την εξουσία στα χέρια τους δεν πράττουν ό,τι μπορούν για να απαλύνουν τον πόνο τους.

Τότε η μόνη συμπόνια που ο Κύριός μας έλαβε ήταν από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Σταυρό Του! Η μητέρα Του, μια θεία Του, ο αγαπημένος μαθητής, η γυναίκα που λυτρώθηκε από την αμαρτωλή ζωή της. Σήμερα μόνο εμείς που έχουμε την ευθύνη να οδηγήσουμε το ποίμνιό μας στη Βασιλεία των Ουρανών, μπορούμε να προσφέρουμε σωτήρια και παρηγορητική συμπόνια.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η Εκκλησία μάς θυμίζει μέσω του Ευαγγελίου του Ιωάννη (3:16) ότι «ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Μονογενή Του Υιό, ώστε όποιος πιστεύει σε Αυτόν να μην χαθεί, αλλά να έχει αιώνια ζωή». Αποστολή μας είναι να εκφράσουμε την αγάπη και τη συμπόνια του Θεού, συνδράμοντας τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, ώστε, καθώς σηκώνουν το σταυρό του μαρτυρίου των καιρών μας, να μην απωλέσουν την ελπίδα και την πίστη ότι ο Τίμιος Σταυρός παραμένει το μέσο της σωτηρίας μας, η γέφυρα που εξακολουθεί να ενώνει τη γη με ουρανό.”

Πρώτο Δεκαπενταύγουστο μετά τη Συμφορά του '53

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Λίγα εικοσιτετράωρα μόνο είχαν περάσει από κείνη την ημέρα που η Ζάκυνθος η πολυαγάπητη έπαψε να υπάρχει. Έγινε ερείπια και χαλάσματα από τον τρομερό σεισμό της 12ης Αυγούστου του 1953 και η χώρα καιγόταν από άκρη σε άκρη.
Δεν ήταν μόνο που καιγόταν ό,τι είχε απομείνει από το φοβερό σεισμό, δεν ήταν μόνο που καιγόταν ανεκτίμητοι θησαυροί, σε Εκκλησίες, Μουσεία, Βιβλιοθήκη και αρχοντικά. Δεν ήταν που στα φτωχόσπιτα η φωτιά αποτελείωνε ό,τι νοικοκυριό και ρουχισμός θα μπορούσε να διασωθεί, ήταν που από τα χαλάσματα, εκλιπαρούσαν με φωνές φρίκης και απόγνωσης εκείνοι που μισοπλακωμένοι κι εγκλωβισμένοι έβλεπαν με τρόμο να ζυγώνει η φωτιά… καθώς κι εκείνοι που η φωτιά τους είχε ήδη κοντοζυγώσει και καίγονταν ζωντανοί.
Ο καπνός που μυρίζει καμένη σάρκα κι εξαπλώνεται ολόγυρα, φυσικά έφτανε και στην Μπόχαλη. Διάχυτος ο φόβος κι ο τρόμος ολόγυρα. Η γη κουνιέται συνεχώς κι εμείς, κάτι ο φόβος κάτι οι απανωτοί σεισμοί έχουμε χάσει την ισορροπία μας. Κοιτάζουμε γύρω όλοι με απελπισία. Παντού γκρεμισμένα σπίτια σωροί όλα αυτά που μέχρι χθες, μας πρόσφεραν προστασία και θαλπωρή. Εδώ κι εκεί έχουν μείνει κάτι τοίχοι μισοί, ένα παραθυρόφυλλο ή μια ξεχαρβαλωμένη πόρτα που κρέμονται και πηγαινοέρχονται ανεξέλεγκτα, τζάμια σπασμένα, έπιπλα κομματιασμένα μια μάζα μαζί με το περιεχόμενο τους, ντουλάπες, ντουλάπια, κρεβάτια, συρτάρια, μπουφέδες. Ρούχα, στρωσίδια, παπλώματα κουβέρτες προικιά που με κόπο και μόχθο μάζευε η κάθε μάνα που είχε θηλυκά παιδιά, ατελείωτα σπασμένα γυαλικά και σερβίτσια… αχταρμάς.
Και οι περισσότεροι από εμάς σχεδόν με ό,τι φορούσαμε κι ό,τι λίγα πρόφτασαν, αν πρόφτασαν να τραβήξουν κάτω από τα ερείπια μερικοί, εκεί που δεν υπήρχε κίνδυνος να πέσει κάνα ντουβάρι μισογκρεμισμένο. Ευτυχώς και ήταν καλοκαίρι. Τα πλέναμε όπως μπορούσαμε, πού να βρεθεί σαπούνι, έτσι για φρεσκάρισμα δηλαδή και τα ξαναφορούσαμε γιατί στέγνωναν γρήγορα.
Πού να κοιτάξεις και τι να δεις, παντού χαλάσματα και τα μάτια από τον καπνό που έφτανε μέχρι την Μπόχαλη και πέρα ακόμα, τον τρόμο και τα δάκρυα δεν βλέπουν πια καθαρά.
Πρόβλημα και το φαγητό αλλά και το νερό. Τι να μαγειρέψεις και πού να το μαγειρέψεις; Καταπλακώθηκαν όλα, ούτε κατσαρόλες ούτε πιάτα έμειναν. Ούτε λάδι, ούτε ξύδι, ούτε αλάτι. Από τη δεύτερη μέρα, άρχισαν να πετούν χαμηλά αεροπλάνα και να ρίχνουν σκληρά μπισκότα, «γαλέτες» και κονσέρβες. Με αυτά πορευτήκαμε και αποτέλεσαν το φαγητό μας τις πρώτες μέρες μέχρι να οργανωθούν κοινοτικά συσσίτια, ώστε να σιτίζεται ο πληθυσμός. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς πότε άρχισε να λειτουργεί στην περιοχή μας, στο Σταυρό, το συσσίτιο όπου κάθε μεσημέρι στηνόμαστε όλοι μικροί μεγάλοι στην ουρά με το τσίγκινο τενεκεδάκι για να πάρουμε τη μερίδα μας, αλλά θα πρέπει να πέρασαν τουλάχιστον μία ή δύο εβδομάδες, υποθέτω.
Μόλις τρεις μέρες αργότερα, η Μεγάλη Γιορτή της Ορθοδοξίας!... Δεκαπενταύγουστος!... Μια μέρα που τηρούσαμε όλοι με θρησκευτική ευλάβεια τιμώντας την Υπεραγία Θεοτόκο! Στη Ζάκυνθο, πάρα πολλές, ιδιαίτερα προσεισμικά, οι εκκλησίες αφιερωμένες στην Παναγία! Στην πόλη μέσα πανηγύριζαν η Φανερωμένη και λίγο πιο πάνω από την Παλιά Βρύση, η Πικριδιώτισσα! Αν πεις δε στα χωριά, σχεδόν σε κάθε χωριό εκκλησία της Παναγίας, όπου συνήθως πανηγύριζαν το Δεκαπενταύγουστο! Στην Μπόχαλη, αφού γινόταν η λειτουργία το πρωί, κατηφορίζαμε στην Πικριδιώτισσα, όπου μετά την Αρχιερατική Λειτουργία, ακολουθούσε πανηγύρι μέχρι το βράδυ!
Μετά τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, περιμέναμε αμάν και πώς να φάμε κρέας! Το κάθε χωριό είχε το δικό του έθιμο ως προς το φαγητό που θα έφτιαχναν τη γιορτινή ημέρα!
Στο σπίτι μας, παραδοσιακά το Δεκαπενταύγουστο η παπαδιά, έφτιαχνε σπλήνες γεμιστές! Μοσχοβολούσε η γειτονιά! Θα πρέπει να ήταν πεντανόστιμο το φαγητό! Λέω θα πρέπει, γιατί εγώ η…τσιλίβα και παράξενη δεν το δοκίμαζα, «ανάποδη μια ζωή», το κομπλιμάν που ακόμα εισπράττω κάποιες φορές! Με το κρέας, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.
Όμως, εκείνη τη χρονιά του 1953 ο φονικός σεισμός που ισοπέδωσε το λατρεμένο νησί, δεν άφησε περιθώρια για γιορτές και πανηγύρια. Δεν γινόταν όμως τέτοια Μέρα να μείνει αλειτούργητη η Χρυσοπηγή! Δεν νοείτο να μην εκκλησιαστούμε, να προσευχηθούμε να πέσουμε στα γόνατα μικροί μεγάλοι, νέοι και γέροι και να ικετέψουμε την Θεομήτορα να μεσιτέψει για το αγαπημένο νησί!
Ανασκουμπώθηκαν όλοι, ο παπά Μούσουρας μπροστάρης πάντα, οι επίτροποι της εκκλησίας και όλοι οι Μποχαλιώτες και μέσα σε ένα μικρό ξάγναντο στα λιόφυτα, στήθηκε η εικόνα της Χρυσοπηγής πάνω σε στηρίγματα, μια καμπάνα πάνω σε ένα μεγάλο γερό κλαρί ελιάς, βρέθηκε ένα τραπέζι που είχε μείνει γερό και λευκό κεντητό τραπεζομάντηλο, για την Αγία Τράπεζα! Μετέφεραν και μερικές εικόνες, άλλες πάνω σε τραπέζι, άλλες σε καρέκλες μισοσπασμένες κι έγινε η λειτουργία!
Μεγαλύτερη κατάνυξη και δέος δεν νομίζω να νιώσαμε άλλη φορά, από εκείνη την πρώτη, λιτή κι απέριττη λειτουργία μέσα στα λιόφυτα στο ύπαιθρο τρεις μόλις μέρες μετά την καταστροφή που δεν είχε αφήσει λίθο επί λίθου! Μεταλάβαμε των Αχράντων Μυστηρίων, σχεδόν όλοι! Ούτε νηστεία, ούτε εξομολόγηση, ούτε ρούχα καλά, φρεσκοσιδερωμένα, παπούτσια καλοκαιρινά κι άλλα στολίδια. Πού τέτοια μεγαλεία και τι νηστεία να κάνεις, όπου μέρες τώρα δεν τρως παρά κάνα ξεροκόμματο, αν βρέθηκε πουθενά και ό,τι προλαβαίναμε να πάρουμε από αυτά που έριχναν τα αεροπλάνα. Και όσο για εξομολόγηση, πριν αρχίσει η λειτουργία, γονατίσαμε όλοι εκεί μέσα στα χώματα όσοι θα κοινωνούσαμε, φόρεσε το πετραχήλι ο παπάς, μας διάβασε τις ευχές, ζητήσαμε άφεση «αμαρτιών» και αυτό ήταν!
Τα δάκρυα έτρεχαν καθ΄ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας. Με το Δι΄ Ευχών χτύπησε ο νόντσολος την καμπάνα, για να σημάνει το σχόλασμα της εκκλησίας! Με πιάνει ρίγος ακόμα και σήμερα στη θύμηση εκείνης της καμπάνας της χαρμολύπης. Πιο «κοντά» δεν νομίζω να ξαναβρέθηκαν άνθρωποι όπως όλοι εμείς εκείνη την ιστορική μέρα του Δεκαπενταύγουστου! Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε όλοι, με δάκρυα στα μάτια χωρίς τα γνωστά Και του χρόνου κ.λπ. Αμίλητοι σχεδόν και με το κεφάλι σκυμμένο. Με τι κουράγιο να σκέφτεσαι και να μιλάς για του χρόνου, όταν δεν ξέρεις αν θα ζεις αύριο;
Τραβήξαμε καθένας για τη γωνιά που είχε επιλέξει, στα γύρω περιβόλια ή στη δική τους αυλή, αν ήταν πολύ μεγάλη και δεν είχε γεμίσει από χαλάσματα και μπάζα.
Οι άνδρες είχαν ήδη οργανωθεί, μοιρασμένοι σε ομάδες, ώστε να κάνουν βάρδιες σχεδόν όλο το 24ωρο, ιδιαίτερα τη νύχτα, παρακολουθώντας την εξέλιξη και την πορεία της φωτιάς που μαινόταν για 40 ημερόνυχτα στη χώρα από άκρη σε άκρη. Ο μεγάλος κίνδυνος ήταν με τον αέρα να «ανηφορίσει» η φωτιά προς τη Σαρτζάδα και να πιάσει το Δάσος και τα δέντρα του Κάστρου. Θα γινόμασταν όλοι παρανάλωμα της φωτιάς! Με την παρακολούθηση, θα προλαβαίναμε, ελπίζαμε, να τραβήξουμε όλοι από την αντίθετη μεριά, Σταυρό, Βαρές, Ακρωτήρι κι ο θεός βοηθός!
Έστρωσαν «μεσάλα» κάτω οι νοικοκυρές, να φάμε το πενιχρό μας μεσημεριανό… Πού οι σπλήνες οι γεμιστές, το ψητό στο φούρνο με πατάτες που μοσχοβόλαγε η γειτονιά ή το κοκκινιστό... Όμως, στα περισσότερα νοικοκυριά στην Μπόχαλη διατηρούσαν από 5-6 κότες, έτσι για φρέσκα αυγά και ενίοτε «έστρωναν» και καμιά κλώσα κι έβγαζαν κοτόπουλα για να πορεύεται η φαμελιά. Εκείνη την ημέρα, θυσιάστηκαν πολλές κοτούλες. Ανάμεσα και η δική μου η «μαυρούλα μου». Έχω γράψει εκτενώς γι' αυτήν στο βιβλίο «Γνεφολογήματα». Μια μικρή, μαύρη όμορφη πουλακίδα που με ακολουθούσε παντού.
Μαύρο Δεκαπενταύγουστο έκανα… Η παπαδιά παραφύλαγε να μην πάρω χαμπάρι τη…θυσία. Πολλά και για πολύ τα παιδικά μου δάκρυα για την μεγάλη απώλεια. Φυσικά, όχι μόνο δεν έφαγα, αλλά ούτε στο τραπέζι κάθισα. Απομακρύνθηκα κλαίγοντας. Αργότερα μάζεψα τα…γεγυμνωμένα οστά και τα έθαψα σε μια γωνιά του περιβολιού, με ένα μικρό σταυρό επάνω, όπου πρωί βράδυ πήγαινα και μοιρολογούσα.
Η υπαίθρια εκκλησία της Χρυσοπηγής, διατηρήθηκε για πολύ καιρό. Βάλσαμο στην φοβισμένη ψυχή το χτύπημα της καμπάνας κάθε Σαββατόβραδο για τον Εσπερινό και Κυριακή πρωί για τη θεία λειτουργία.
Έτσι γιορτάστηκε το πρώτο Δεκαπενταύγουστο μετά τη συμφορά.
Με την αγάπη μου
δ. μ.