e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Προσκύνημα στην Παναγία τη Σουμελά



Πριν από ένα μήνα μάς δόθηκε η ευλογημένη ευκαιρία να βρεθούμε στο όρος Βέρμιο, πάνω από το χωμένο στα έλατα χωριό Καστανιές, όπου προσκυνήσαμε την περίπυστη Εικόνα της Παναγίας Σουμελά, συμμετέχοντας μάλιστα στην ευχαριστιακή Σύναξη του Σαββάτου 27 Ιουνίου, ενώ ο Ηγούμενος και αγαπητός μας συναδελφός Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Ατματζίδης (βλ. φωτό παραπάνω) έκαμε ό,τι το καλύτερο για να μάς ευχαριστήσει!


Μεγάλη ευλογία πράγματι για τον τόπο η παρουσία της Εικόνας της Μεγαλόχαρης, φερμένης από τον αλησμόνητο και πολύπαθο Πόντο. Οι αισθήσεις εκεί αναπνέουν τους καημούς του Ελληνισμού, γονατίζουν όλες μπροστά στο εκτύπωμα της μητρικής της Μορφής, ενώ το θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον καθυποβάλλουν προσευχητικά τον επισκέπτη.

Από εκεί και τα παρακάτω ενδεικτικά βιντεάκια, τα οποία αποτυπώσαμε χάριν των αναγνωστών μας και ήδη ανεβάσαμε στο YouTube:









Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Κοινοτικό Πανηγύρι και ανέγερση νέου ναού του Αγίου Παντελεήμονος στο Harrow του ΒΔ Λονδίνου

Ανταπόκριση: π. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας

Α) Το Κοινοτικό Πανηγύρι

Πραγματοποιήθηκε με εξαιρετική επιτυχία την Κυριακή 26η και τη Δευτέρα 27η Ιουλίου 2009 το Eτήσιο Κοινοτικό Πανηγύρι της Κοινότητας Αγίου Παντελεήμονος Harrow και Περιχώρων, στο ΒΔ Λονδίνο.

Πολλοί ήταν οι προσκυνητές που έσπευσαν να τιμήσουν την ιερή μνήμη του Προστάτη της Κοινότητας Αγ. Παντελεήμονος του Ιαματικού. Tην παραμονή της Εορτής του Αγίου Παντελεήμονος, Κυριακή 26η Ιουλίου, τελέσθηκε το πρωΐ Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Θεοφιλ. Επισκόπου Τροπαίου κ. Αθανασίου. Ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας κ.κ. Γρηγόριος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί, λόγω ανειλημμένης υποχρέωσης στην Ελλάδα.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, πραγματοποιήθηκε στους Κοινοτικούς χώρους το καθιερωμένο Πανηγύρι. Οι Εκκλησιαστικοί Επίτροποι και οι Κυρίες της Κοινότητας είχαν ετοιμάσει σουβλάκια, λουκουμάδες, και πολλά άλλα παραδοσιακά φαγητά, γλυκά και ποτά, προς τέρψη των πολλών μελών και φίλων της Κοινότητας, που είχαν προσέλθει για να λάβουν την ευλογία του Αγίου Παντελεήμονος στη ζωή, τις οικογένειες και τα έργα τους. Το Πανηγύρι διανθίζονταν και από ωραία ελληνική μουσική, την οποία έπαιζε η ορχήστρα των Γιώργου Γρηγορίου και Νίκου Σαββίδη.

Το βράδυ της Κυριακής τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, με αρτοκλασία και λιτάνευση της ιερής εικόνας του Αγίου, χοροστατούντος του Θεοφιλ. Επισκόπου Ναζιανζού κ. Θεοδωρήτου και συμμετεχόντων κληρικών και πλήθους λαϊκών προσκυνητών. Μετά το πέρας της Ιερής Ακολουθίας οι Κυρίες της Βοηθητικής Αδελφότητας προσέφεραν στους προσκυνητές κέρασμα.

Ανήμερα της εορτής, Δευτέρα 27η Ιουλίου, τελέσθηκε το πρωΐ Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Θεοφιλ. Επισκόπου Κυανέων κ. Χρυσοστόμου. Την Θεία Λειτουργία παρακολούθησαν και αρκετοί προσκεκλημένοι, όπως μέλη του Ιερού Κλήρου, ο Γενικός Πρόξενος της Κύπρου κ. Ευάγγελος Σάββα, η Δήμαρχος του Ealing Cllr. Barbara Γερολέμου, ο Δήμαρχος του Enfield Cllr. Ελευθέριος Σάββα, ο Αντιδήμαρχος του Harrow, εκπρόσωπος του Δημάρχου του Brent, εκπρόσωποι της τοπικής Αγγλικανικής Ενορίας της Παναγίας, καθώς και αρκετοί Ομογενειακοί παράγοντες (Πρόεδροι Κοινοτήτων, Συλλόγων κ.λ.π.).

Το μεσημέρι της Εορτής του Αγ. Παντελεήμονος ο εορτάζων Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Παντελής Δημοσθένους δεξιώθηκε τους καλεσμένους στην Κοινοτική Αίθουσα.


Β) Ανέγερση νέου Ιερού Ναού

Ξεκίνησαν, από την 21η Ιουλίου τ.έ., με εντατικούς ρυθμούς οι εργασίες ανέγερσης του νέου βυζαντινού Ιερού Ναού Αγ. Παντελεήμονος. Σε πρώτη φάση γίνονται πολλών ειδών προετοιμασίες. Τη Δευτέρα 3η Αυγούστου θα ξεκινήσει η κατεδάφιση του υπάρχοντος (πρώην Αγγλικανικού) Ναού και εν συνεχεία θα ξεκινήσει η οικοδόμηση του νέου.

Ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Παντελής Δημοσθένους, κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Αγ. Παντελεήμονος, έκανε τις παρακάτω ανακοινώσεις:

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ο μαραθώνιος μετ’ εμποδίων προς την αφετηρία ενάρξεως του έργου ανοικοδομήσεως του Ιερού μας Ναού αφιερωμένου εις τον Άγιον και Ιαματικόν Παντελεήμονα έφθασε επι τέλους αισιοδόξως εις το τέρμα. Την 3η Αυγούστου 2009 παραδίδεται εις τον εργολάβον ο υφιστάμενος Ναός προς κατεδάφιση.

Η καινούρια μας Αίθουσα γίνεται ο μόνιμος και αποκλειστικός χώρος τελέσεως όλων των Θείων Μυστηρίων μέχρι της αποπερατώσεως του έργου.

Η προγραμματισμένη περάτωση της πρώτης φάσης έχει υπολογισθεί τον Μάρτιο 2010 και θα στοιχίσει £1,360,000. Θα ακολουθήσουν, ελπίζουμε, η δεύτερη και τρίτη φάση αμέσως μετά.

Για την πρώτη φάση τα χρήματα υπάρχουν από την επικείμενη πώληση των σπιτιών 7, 9, 10 και 11 Winckley Close και 310 Kenton Road και από τα διαθέσιμα χρήματα σήμερα, προϊόν των δικών σας προσφορών.

Υπενθυμίζουμε ότι ήταν πάντοτε και παραμένει η πάγια τοποθέτηση της Κεντρικής Επιτροπής ότι κάθε στάδιο προς υλοποίηση του έργου θα αρχίζει μόνον εάν και όταν υπάρχει εκ των προτέρων η εξασφάλιση της οικονομικής πτυχής.

Είναι στόχος μας λοιπόν, μέχρι το πέρας της πρώτης φάσης, τον Μάρτιο 2010, να έχουμε μαζέψει μέσα από ερανικές εκδηλώσεις και τις ευγενείς προσφορές όλων των πιστών, τα υπόλοιπα χρήματα, που υπολογίζουμε σήμερα να ανέλθουν στο ποσό των £800,000. Αυτό θα εξασφαλίσει την συνέχιση του έργου μέχρι αποπερατώσεώς του χωρίς διακοπή.

Προς τούτο οι έντυπες υποσχετικές που κυκλοφόρησαν πρόσφατα αποτελούν απαραίτητο εργαλείο για ένα πιο σίγουρο oικονομικό προγραμματισμό για την αποπεράτωση του όλου έργου. Όσοι θέλετε, θα μας ήταν μεγάλη βοήθεια στον προγραμματισμό μας αν συμπληρώνατε αυτό το έντυπο της υποσχετικής, γρηγορότερα παρά αργότερα, αρχίζοντας από σήμερα.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι δωρεές και εισφορές των πιστών μέχρι σήμερα μας συγκινούν, γιατί στηρίζουν αποφασιστικά και γενναιόδωρα το ιερό τούτο έργο. Δικό σας έργο που εσείς επιτελείτε, δικές σας παρακαταθήκες για τις επόμενες γενεές. Ας παραδώσουμε στις επόμενες γενεές έστω και ένα κλάσμα από όσα εμείς παραλάβαμε από τους προγόνους μας. Είναι καθήκον όλων.

Ευχαριστούμε όλους εσάς για την μέχρι τώρα στήριξή σας και ευελπιστούμε στην συνέχεια αυτής, μέχρι την αποπεράτωση του έργου με την βοήθεια του προστάτου μας Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού αλλά και του Πανάγαθου Θεού.


Dear Brothers in Christ,

The Greek Orthodox Community in Harrow was established 34 years ago. We have been taking Services in the Church here over 21 years. And all of us we like to express our sincere gratitude to our fellow Christians from St. Mary’s Church at Kenton, for all the help we had since we met 21 years ago.

Today the Greek Orthodox Community of St. Panteleimon, with the blessing of His Eminence Archbishop Gregorios of Thyateira and Great Britain, commence work to create an Ecclesiastical Centre for the reinforcement of Greek Orthodox identity, to built our new Byzantine Church and I like to thank firstly our fellow Christians at St. Mary’s for giving this Church to our Community and the Harrow Council for granting us a planning permission. We are very grateful to the local community for all the support.

Today it is a historic day. 34 years ago, 27h July 1975, the first Service had taken place in Harrow and in exactly 34 years we celebrate the last Divine Liturgy at the present Church. From tomorrow the builders will start demolishing it and then they will construct the new Byzantine Greek Orthodox Church, the first in Harrow and only the second one in London. The first one, namely the Cathedral of St. Sophia’s, was built in Bayswater 130 years ago by the Greek Community.

History has shown us that anything of real value will always endure the test of time. This wonderful monument will forever remind our young members of their roots and their claim to a rich tradition that goes back nearly 2000 years.

It is our cherished hope that the erection of this fine building will gather the hearts and minds of the entire Greek Community, and that all will find a place to make their valued contribution, and take a vital role in making this project a reality, to the Glory of God.


Τα μέλη και οι φίλοι της Κοινότητάς μας μπορούν να παρακολουθούν την εξέλιξη και πρόοδο των εργασιών ανέγερσης, επισκεπτόμενοι το Κοινοτικό blog, το οποίο ανανεώνεται καθημερινά. Η ηλεκτρονική του διεύθυνση είναι η εξής:
http://panteleimongr.blogspot.com/

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Φωτοστιγμές από την οικοδόμηση του ναού των Αγίων Νικολάου και Ταξιαρχών στο Μπανάτο

Σε παλαιότερη ανάρτηση αυτού εδώ του πολυπεριοδικού μας είχαμε προαναγγείλει, ότι πρόκειται ν' αποκτήσει η Ενορία μας ένα νέο ευκτήριο οίκο: Η Οικογένεια Παναγιώτη και Αντωνίας Στραβοπόδη αποφάσισε κι ενεργοποίησε πράγματι τη βούλησή της ν' ανεγείρει ιδίοις εξόδοις της κατά πάντα, σε αναξιοποίητο εκκλησιαστικό μας οικόπεδο, ένα νέο παρεκκλήσιο, εις μνήμην του γιου τους Μιχαήλ (ο οποίος έφυγε νωρίς για τη χώρα του Αιώνιου) και προς τιμήν των Αγίων Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου.

Μετά τις απαιτούμενες διαδικαστικές ενέργειες, μέσω της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου και της Ναοδομίας, είμαστε στην ευχάριστη θέση σήμερα να παρουσιάζουμε χαρακτηριστικές φωτοστιγμές, αφενός μεν από το πώς είναι σήμερα το οικοδόμημα (βλ. 1η φωτό), αφετέρου δε από την μέχρι τώρα πορεία των εργασιών (βλ. υπόλοιπες φωτό), με την αίσθηση, ότι για τον μικρό μας τόπο, η παρακολούθηση της ανέγερσης ενός ναού, του παραμικρότερου έστω, αποτελεί καταγραφή της Ιστορίας μας. Και ξέρετε; Η ιστορία ενός τόπου από πολύ πολύ μικρές ψηφίδες (κάποτε αμελητέες) συντίθεται!

Εκσκαφή θεμελίων, 11 Μαΐου 2009


Τελετή Θεμελίου Λίθου, 17 Μαΐου 2009







Τα πρώτα μπετόν πέφτουν 20 Μαΐου 2009


Κατά την πορεία των εργασιών, 8 Ιουλίου 2009



Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Εις μνήμην...


Τελέστηκε σήμερα το πρωί στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου το Ετήσιο Μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού συγχωριανού μας Νικολάου Π. Καποδίστρια (28.10.1922-26.7.2008), Πλανόδιου Μικροπωλητή, πατέρα του Εφημερίου μας.
Ακολούθησε μικρή δεξίωση στην αυλή του μεταστάντος, ακριβώς δίπλα στον παραπάνω ναό.
Η πενθούσα Οικογένεια εκφράζει και από αυτή τη θέση τις θερμές της ευχαριστίες προς όλους, όσοι παραστάθηκαν με τον οποιονδήποτε τρόπο στη θλίψη για την Απώλεια του προσφιλούς της συζύγου, αδελφού, πατέρα, παππού και θείου.-

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Ένα όνειρο

Γραμμένο από τον Δάσκαλο Νικ. Χ. Κοντονή

Ήμουν μαθητής του Γυμνασίου Ζακύνθου, μοναδικό τότε σ’ όλο το νησί και στεγαζόταν στα μετασεισμικά παραπήγματα, κάποια ξύλινα, στενόμακρα οικήματα, που είχε κατασκευάσει ο Στρατός στην περιοχή του Ξιφίτα, εκεί που σήμερα είναι το γήπεδο.

Τότε η Παναγούλα μας, 1955, στεκόταν ακόμη όρθια, με σχισμένους τους τοίχους και τις γωνίες από τον Σεισμό του ’53. Κανείς δεν τολμούσε ούτε να πλησιάσει και να μπει μέσα στο Ναό. Μια πολύ μεγάλη σκηνή, που ο πατέρας μου με τον Στρατό τοποθέτησαν, εκεί που τώρα είναι το μαγαζί του Χρήστου Κοντονή, στέγασε τις εικόνες και των δύο εκκλησιών του Μπανάτου και σ’ αυτή τη σκηνή λειτουργούσε ο Παπα-Μπάμπης.

Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν ένα βράδυ, που κοιμόμουν στην μετασεισμική μας μπαράκα, είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν στο πλάτωμα της Παναγούλας. Άνοιξε από μόνη της η βορινή κυρία είσοδος της εκκλησίας και στο κεφαλόσκαλο παρουσιάστηκε μαυροφορεμένη γυναίκα, με γλυκιά και πονεμένη μορφή. Κοίταξε τον εξωτερικό χώρο κι εμένα που είχα βρεθεί εκεί και γύρισε και μπήκε ξανά στο εσωτερικό του Ναού.


Τρέμοντας, στον ύπνο μου, μπήκα και εγώ στην εκκλησία. Η γυναίκα αυτή προχώρησε με αργά βήματα προς την Ωραία Πύλη, ανέβηκε τα σκαλοπάτια της, γύρισε προς τον Κυρίως Ναό, άπλωσε και σήκωσε τα χέρια της προς τον ουρανό και είπε:

«Πότε, άραγε, θα φτιάξουν την εκκλησία μου;» 


Γύρισε, μπήκε μέσα στο Ιερό Βήμα, αγκάλιασε με τα δυο της χέρια την Αγία Τράπεζα, κάτι είπε, που δεν το άκουσα και μετά πήγε στην Αγία Πρόθεση και είπε:

«Και σένα, Αγία μου Πρόθεση, πότε θα σε φτιάξουν;»


Επέστρεψε στην Ωραία Πύλη και απευθυνόμενη σε μένα, μου είπε:


«Εσύ να έρχεσαι πότε-πότε, να μού ανάβεις το καντήλι μου» και μού έδειξε το μικρό της εικόνισμα, που ήταν και είναι, απέναντι από τους ψάλτες. Τότε εξαφανίστηκε.

Ξύπνησα φοβερά ταραγμένος. Τ' όνειρό μου το είπα στον Πατέρα μου και τη Μάνα μου, θετικός εγώ πια ότι η γυναίκα που είδα, ήταν η Παναγούλα.


- Κοίταξε, Παπά, να κάμεις ό,τι μπορείς να φτιαχτεί η εκκλησία, γιατί το θέλει η Παναγία, είπε η Μάνα μου στον Πατέρα μου κι έτσι φτιάχτηκε πρόχειρα η εκκλησία, που από τη μέση και κάτω ήταν οι τοίχοι της παλιάς εκκλησίας και από τη μέση και πάνω ήταν ξύλινη κατασκευή.

Έδωσε όμως ο Θεός και το 1967 ήλθα δάσκαλος στο Μπανάτο, δυο μήνες πριν πεθάνει ο Πατέρας μου. Τότε συζήτησα τη σκέψη και την επιθυμία μου με τον Παπα-Μαμφρέδα (που είχε αντικαταστήσει τον Πατέρα μου) και τον Σκοπιώτη Κοντονή, αλλά και με όλους τους ενορίτες. Έτσι, χωρίς λεπτομέρειες, χτίσαμε εκ θεμελίων τον νέο αντισεισμικό Ναό της Παναγούλας μας, που είναι και μεγαλύτερος από τον παλαιό.

Έτσι έδωσε ο Θεός, το καντήλι της Παναγούλας να ανάβει στους αιώνες, αλλά και νάχει τώρα λειτουργό της τον καλό και άριστο μαθητή μου π. Παναγιώτη Καποδίστρια.


Ίσως, μιαν άλλη στιγμή, σάς κάμω γνωστό και το πώς χτίστηκε η εκκλησία μας.


Είμαι όμως ευτυχής, που τ' Όνειρο έγινε πραγματικότητα!

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Θεόφιλος, ο Νεομάρτυρας της Ζακύνθου, προστάτης των Νέων

Σήμερα η Νεολαία της Ζακύνθου εορτάζει τον προστάτη της και μαζί η Νεανική Συντροφιά της Ενορίας μας, παλαιότερα και νεότερα μέλη της.
Τιμάμε τον άγιο Νεομάρτυρα ΘΕΟΦΙΛΟ τον Ζακύνθιο, το φτωχόπαιδο από την περιοχή του Άμμου, ο οποίος μαρτύρησε μέχρις αίματος, υπερασπίζοντας μπροστά στους αλλόπιστους τα πνευματικά του ιδανικά, σε ηλικία μόλις 18 ετών και ως εκ τούτου μπορεί ν' αποτελέσει για όλους τους σύγχρονους νέους "Κήρυκα και Σηματωρό" (κατά τον λόγο του Ελύτη) - φωτεινό υπόδειγμα υπεράσπισης των ευγενών πόθων και των υψηλών πιστευμάτων τους.
Και τούτο, με δεδομένο, ότι η νέα γενιά συναντιέται πολλές φορές ανέστια και απροσανατολισμένη, απελπισμένη ή και απορφανισμένη πνευματικά, σε καιρούς μάλιστα ανατρεπτικά κοσμογονικούς: αποδόμησης των κατεστημένων και πολλαπλών αμφισβητήσεων σε όλους τους τομείς, κυρίως τους υπαρξιακούς.
Περισσότερα για τον Άγιο Θεόφιλο κι επιλογή από την υμνογραφία που τον αφορά, βλ. εδώ.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Μια σημαντική παρουσία στην Ενορία μας, ο π. Βασίλειος Θερμός



Σήμερα είχαμε την εξαιρετική τιμή να φιλοξενούμε στην Ενορία μας έναν από τους επιφανέστερους ιερείς της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τον π. Βασίλειο Θερμό, με τον οποίον ο Εφημέριός μας συνδέεται από πολλών ετών με αδιατάρακτο σύνδεσμο αδελφικής αγάπης και εγκάρδιας φιλίας.


Για τους αναγνώστες του ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ, οι οποίοι ενδεχομένως δεν γνωρίζουν τον φιλοξενούμενό μας, πρέπει να σημειωθεί, ότι ο π. Βασίλειος Θερμός, εκτός της ιερωσύνης του, είναι Ψυχίατρος / Ψυχοθεραπευτής Παιδιών, Εφήβων και Νέων, Επίκουρος Καθηγητής της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών, εγκρατής και πολυγραφότατος θεολόγος, ανύστακτος στοχαστής κι εξαιρετικός ποιητής.

Ο π. Θερμός γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1957 και σπούδασε Ιατρική και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό "Άριστα". Μετεκπαιδεύθηκε ως επισκέπτης επιστήμονας (Visiting Scholar) στα Πανεπιστήμια Harvard, Boston University, Boston College, Andover Newton.
Τα βασικά του ενδιαφέροντα είναι ο διάλογος Θεολογίας-Ποιμαντικής και Ψυχιατρικής-Ψυχανάλυσης, η ψυχολογία του κληρικού και του εκκλησιαστικού οργανισμού, η ψυχολογία και ψυχοπαθολογία της θρησκευτικότητας, η εφηβεία και τα προβλήματά της. Έχει εργασθεί σ' εκπαιδευτικά προγράμματα κληρικών και εκκλησιαστικών στελεχών, έχει παρουσιάσει εισηγήσεις / ανακοινώσεις σε πλείστα όσα συνέδρια ανά τον κόσμο, ενώ δεν παύει να δημοσιεύει πλήθος βιβλίων και άρθρων, τα οποία προκαλούν ενίοτε αναταράξεις στους κατεστημένους κύκλους του εκκλησιαστικού μας επαρχιωτισμού.
* Διαβάστε στα παραΘέματα λόγου (την ηλεκτρονική μας Βιβλιοθήκη) μια ομιλία του π. Βασιλείου, με θέμα: Η άδηλη "ποίηση" των κρυφών "ιερέων".

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Τριάντα χρόνια Πένθους...

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας


Διατρέχοντας σήμερα το Διαδίκτυο, βρέθηκα, μες από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, μπροστά σε μια συγκινητική εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε στον μεγαλοπρεπέστατο ναό του Αγίου Ανδρέου της Πάτρας, την προπερασμένη Κυριακή, 5 Ιουλίου 2009. Εκεί, λοιπόν, δεδομένου ότι ο Σεβ. Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, προτού σπουδάσει τη θεολογική επιστήμη, υπήρξε Δάσκαλος, έγινε μια λειτουργική - ευχαριστιακή Σύναξη των Αποφοίτων της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Τριπόλεως του ακαδημαϊκού έτους 1979, τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά.
Ως εδώ όλα όμορφα και συγκινητικά. Τα συγκινητικά όμως καθίστανται κάτι περισσότερο από συγκλονιστικά, καθώς διαβάζω εμβρόντητος την ακόλουθη παράγραφο:

"Θυμήθηκαν καί κεῖνο τό φοβερό ἀτύχημα τήν ἡμέρα πού πῆραν τό πτυχίο, μετά τή συνεστίαση, ὅταν ἕνα αὐτοκίνητο ἔπεσε πάνω στούς ἀποφοίτους, σκοτώνοντας τρεῖς καί τραυματίζοντας πάνω ἀπό δέκα. Τούς εἶχε θυμηθεῖ καί ὁ Σεβασμιώτατος καί στή Θεία Λειτουργία αὐτούς πού εὑρίσκονται στόν οὐρανό καί τούς μνημόνευσε, «Κωνσταντίνου, Λουΐζης καί Ρουμπίνης», στά Ἅγια. Ὅλοι οἱ ἄλλοι δάκρυσαν, γιατί ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν, μένει ἡ ἀγάπη καί ὁ πνευματικός σύνδεσμος, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ".

Αυτή η παράγραφος μάς αγγίζει ιδιαίτατα ως Ενορία. Και τούτο, διότι το δυστύχημα εκείνο πλήγωσε κατάκαρδα το χωριό μας τότε, κατά την αποφράδα ημερομηνία της 26ης Ιουνίου του 1979, βυθίζοντας στο βαρύ και διαρκές πένθος την Οικογένεια των καλοσυνάτων συγχωριανών μας Σπύρου και Μαύρας Αβούρη, μια και η Ρουμβίνη, για την οποίαν μιλά η παραπάνω ανακοίνωση, γνωστότερη σε όλους μας ως Ρούλα, ήταν η πολυαγαπημένη τους θυγατέρα...


Το δράμα της Οικογένειας υπήρξε πολύ μεγαλύτερο απ' ότι φαντάζεται ο καθένας μας, εάν λάβουμε υπόψη, ότι κάμποσα χρόνια πριν από τον χαμό της μονάκριβης, είχαν χάσει και το βρέφος αγόρι τους...

Έκτοτε το χαροκαμένο ζεύγος των γονέων απέμεινε να επισκέπτεται καθημερινά τους τάφους των δύο φευγάτων παιδιών, έχοντας βέβαια ως αντίδοτο την αγάπη των πολυπληθών συγγενών, αλλά και όλων ανεξαιρέτως των συγχωριανών, όσο και αν τούτο μπορούσε να παρηγορήσει...

Αξίζει να βεβαιώσω, ως ιερέας της Ενορίας, ότι και οι δυο εμπερίστατοι γονείς διατήρησαν διαρκή τη μυστηριακή ζωή. Ιδιαίτερα όμως η ευγενέστατη κυρία Μαύρα, ελάχιστες φορές έλειψε από τον εκκλησιασμό της, μνημονεύοντας πάλι και πάλι ολόκληρη την Οικογένειά της, εννοείται και τον σύζυγό της, που έφυγε κι εκείνος εν τω μεταξύ...

Η Κυρία Μαύρα Αβούρη αντέχει, αποτελώντας παράδειγμα υπομονής στην κατάσταση του αβάσταχτου πόνου, για όλους μας.

Αυτά, με την ευκαιρία της επετειακής συγκέντρωσης των αποφοίτων Δασκάλων του 1979 στην Πάτρα, συμφοιτητών της Μπανατιώτισσας μακαριστής Ρούλας.
Τώρα γνωρίζουμε, ότι, μαζί με τις αδιάλειπτες δικές μας προσευχές για την ανάπαυσή της, υπάρχει και η προσευχή του Μητροπολίτη συμφοιτητή της Σεβ. Πατρών κ. Χρυσοστόμου!...


Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

O Μπόγιας

Γραμμένο από τον Δάσκαλο Νικ. Χ. Κοντονή

Έζησα με πολλούς φόβους την παιδική μου ηλικία. Η Ιταλογερμανική Κατοχή και στη συνέχεια ο Εμφύλιος Σπαραγμός γέμιζε με τρόμο την ψυχή μου. Εκείνο που έτρεμα όμως πολύ ήταν ο Μπόγιας. Έτσι τον έλεγαν, για να δείξουν την αγριότητά του.

Ο Μπόγιας λοιπόν, ένα ή περισσότερα στρατιωτικά φορτηγά (τσέιμς), με Γερμανούς στρατιώτες, που γύριζαν στα χωριά και με άγριο και βάρβαρο τρόπο έπιαναν όσους άντρες έβρισκαν, τους τσουβάλιαζαν, σαν σαρδέλες, στο κασόνι του αυτοκινήτου και τους πήγαιναν στο Καλαμάκι, να δουλέψουν, για μια βδομάδα, στα οχυρωματικά έργα, που κατασκεύαζαν. Θεωρώ περιττό να πω ότι το φαγητό, που τους έδιναν ήταν τόσο όσο χρειαζόταν απλώς για να μην πεθάνουν.

Πεινασμένοι έφευγαν, πιο πεινασμένοι γύριζαν και όλοι γεμάτοι ψείρες. Αλίμονο σε όποιον προσπαθούσε να ξεφύγει και τον έπιαναν.

Χρυσές δουλειές έκανε ο Μπόγιας σε εποχές γεωργικών εργασιών (τρύγος, σκάψιμο κλπ). Θυμάμαι ότι, τα κάπως μεγαλύτερα παιδιά ανέβαιναν επάνω σε ψηλά δέντρα και όταν έβλεπαν από μακριά τον Μπόγια σφύριζαν. Έτσι οι εργάτες, που έσκαβαν π.χ., έπεφταν μέσα σε τράφους και γλίτωναν το μαρτύριο του Μπόγια. Δεν ξεχνώ τον άγριο και βάρβαρο τρόπο με τον οποίο έλεγαν στους ανθρώπους «Ράους παρτί Τζάντε Καλαμάκι».

Οι Γερμανοί βέβαια δεν βρίσκονται, προ πολλών δεκαετιών, ούτε στο Τζάντε ούτε στο Καλαμάκι, αλλά εμείς τους θυμόμαστε και δυστυχώς πολύ άσχημα. Τώρα θα μου πείτε βέβαια, με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσε να θυμάται κάποιος τον κατακτητή της πατρίδας του;

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Η κηδεία του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού – Χαμόγελο από την αιωνιότητα




Χθες στις 6:00 μ.μ. τελέσθηκε η εξόδιος Ακολουθία για τον μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, τελείωσε στις 9:00 μ.μ. κατόπιν ακολούθησε κέρασμα στο Συνοδικό της Μονής και Τράπεζα.

Στην κηδεία παρευρέθηκαν 4 Αρχιερείς, 10 ηγούμενοι, ο Άγιος Πρώτος Γέρων Συμεών Διονυσιάτης και η Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους, δεκάδες ιερείς και εκατοντάδες πιστοί, οι οποίοι αφού έμαθαν για την εκδημία του μακαρίου Γέροντος προσήλθαν στην Μονή από πολλά μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου, αφήνοντας τις όποιες εκκρεμότητες εργασιών και δραστηριότητες είχαν (ένας από αυτούς ήμουν και εγώ).

Επικήδειο λόγο εκφώνησαν κατά σειρά ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ ως πνευματικά παιδιά του Γέροντα τονίζοντας ιδιαίτερα συγκινημένοι την μεγάλη πατρική αγάπη του Γέροντα που βίωσαν όλα αυτά τα χρόνια που συνανεστράφηκαν με τον Γέροντα. Ακολούθησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, που επεσήμανε την προσφορά του Γέροντα για τους λαϊκούς χριστιανούς, με το παρηγορητικό και διακριτικό λόγο του και τα συγγράμματά του, ο οποίος επιπλέον άφησε ένα υπόδειγμα συγχωρητικότητας και ανεξικακίας σε όσους αδίκως τον κατηγόρησαν και τον συκοφάντησαν. Ενώ στο Συνοδικό μίλησε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αρχιμ. Ελισαίος τονίζοντας ότι ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν ένα σημείο αναφοράς για το Άγιο Όρος, ο οποίος διακατείχετο από τον πόθο να βλέπει τους μοναχούς να αγαπούν τον Θεό. Κάθε συνάντηση με τον Γέροντα ήταν και μία εμπειρία.

Όσοι παρευρέθηκαν στην κηδεία είχαν την ευλογία να προσφέρουν τον τελευταίο ασπασμό στον Γέροντα και να πάρουν για τελευταία φορά την ευχή του. Εκεί όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι όχι με ένα ψυχρό λείψανο, αλλά ατένιζαν ένα φαιδρό, χαρίες πρόσωπο που λες και τους πρόσφερε ένα χαμόγελο από την αιωνιότητα. Εγώ πάντως για πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα τέτοια έκφραση και ζωντάνια σε νεκρό (μπορείτε να προσέξετε το πρόσωπο του Γέροντα στις φωτογραφίες).

Η ταφή του Γέροντα δεν έγινε στο Κοιμητήρι της Μονής, αλλά έξω από το Καθολικό στο βορειοανατολικό μέρος του, όπου είχε προετοιμαστεί και ο τάφος του πριν λίγα χρόνια.

Όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαν την βεβαιότητα για την εκ δεξιών του Θεού ανάπαυση του Γέροντα. Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα, συγκίνηση συνάμα με αναστάσιμη χαρά. Ας έχουμε την ευχή του.

Χρ. Ευσταθόπουλος, Αθήνα


[Πηγή κειμένου, φωτογραφιών και βίντεο: Βατοπαίδι]

"Ψελλίζοντας τα ουσιώδη των σιωπών" στο Κιλκίς

Με τον παραπάνω τίτλο, σε μια επίσημη τελετή στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κιλκίς, το περασμένο Σάββατο 27 Ιουνίου 2009, η «Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία ΤΕΧΝΗ» τίμησε τον ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια, απονέμοντάς του το Αριστείο «ΚΟΥΡΟΣ ΕΥΡΩΠΟΥ» 2009, για το σύνολο του ποιητικού του έργου και την εν γένει πνευματική του προσφορά.
Να σημειωθεί, ότι πέρυσι είχε τιμηθεί η γνωστή ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.

Στην αρχή της εκδήλωσης η κ. ΖΩΗ ΣΑΜΑΡΑ, Ομότιμη Καθηγήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής του Αριστείου, ανέλυσε το σκεπτικό της βράβευσης. Μεταξύ άλλων είπε:

«Σε ένα γαλλικό θεατρικό έργο της ρομαντικής εποχής, ο ήρωας, Βρετανός ποιητής που διώκεται από τους συμπατριώτες του, εξηγεί ότι η πατρίδα τους είναι ένα καράβι, η κυβέρνηση καπετάνιος και όλοι οι άλλοι ναύτες. Ο Λόρδος-Δήμαρχος του Λονδίνου τον ακούει με σκεπτικισμό και ρωτά: Και τι προσφέρει στο καράβι ο ποιητής; Και ο ποιητής απαντά: “Διαβάζει στ’ αστέρια την πορεία που χάραξε το χέρι του Κυρίου.”
Αν με ρωτούσατε τι ακριβώς προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο ένας ποιητής, θα έλεγα: Εφευρίσκει ξανά τον κόσμο, δηλαδή την κοινωνία, τη φύση, το σύμπαν. Δεν επινοεί έναν καινούργιο, γιατί δεν θα μπορούσαμε να νιώθουμε άνετα μέσα σε έναν ξένο κόσμο• τον εφευρίσκει, λοιπόν, από την αρχή, με νέα μάτια, και μας προκαλεί να τον δούμε με νέο βλέμμα.

Ο πατήρ Παναγιώτης Καποδίστριας είναι η φετινή μας επιλογή για το Αριστείο. Είναι ποιητής κατεξοχήν. Πνεύμα, με την έννοια του στοχασμού και με την έννοια της ψυχής. Όπως είπα όταν πριν κάποια χρόνια υπέβαλε ταπεινά υποψηφιότητα, και χωρίς να τον αναγνωρίσουμε τον βραβεύσαμε για την ποίησή του, είναι αυτό που οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν vates. Η λατινική γλώσσα χρησιμοποιούσε την ίδια λέξη για τον εμπνευσμένο ποιητή και τον εκπρόσωπο της θρησκείας.
Η επιλογή μας για το Αριστείο έγινε με κριτήρια αμιγώς ποιητικά. Ο πατήρ Παναγιώτης Καποδίστριας, καταξιωμένος ποιητής, έχει τιμηθεί για την ποίησή του πολλές φορές, και αναφέρω ενδεικτικά την πιο σημαντική διάκριση: το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Εντούτοις, πώς ήταν δυνατόν να μη σκεφτούμε ότι, στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, είχαμε την ευκαιρία να επισημάνουμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν είναι σκοταδισμός, δεν είναι ύλη χωρίς πνεύμα. Όχι. Το έχουμε πει από αυτό το βήμα και άλλες φορές. Η Ορθοδοξία είναι ποίηση, όπως η Θεία Λειτουργία. Μπροστά σε κάθε σκιά στη ζωή της εκκλησίας ορθώνεται τουλάχιστον μία Ζάκυνθος.
[…]»


Ακολούθησε εκτενής και ιδιαίτερα γλαφυρή φιλολογική παρουσίαση του έργου του π. Καποδίστρια από την κ. ΜΑΡΙΑ ΛΙΤΣΑΡΔΑΚΗ, Επίκουρη Καθηγήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (επιφυλασσόμαστε να την δημοσιεύσουμε ολόκληρη στο μέλλον), και απαγγελία πολλών ποιημάτων του τιμώμενου από τη Θεατρική Ομάδα της «ΤΕΧΝΗΣ». Την όλη επιμέλεια (σκηνικά, διδασκαλία κλπ) είχε ο σκηνοθέτης Παύλος Δανελάτος.

Αμέσως μετά έγινε η Απονομή από τον παριστάμενο Βουλευτή και πρ. Υπουργό κ. Σάββα Τσιτουρίδη και ύστερα ο π. Παν. Καποδίστριας μίλησε στο πολυπληθές ακροατήριο με θέμα: «Η παυσίλυπη αυτοπεποίθηση της Ποίησης».
Ακολουθεί παρακάτω αυτούσια η Ομιλία του:


Η ΠΑΥΣΙΛΥΠΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
(Μικρή ομιλία π. Παναγιώτη Καποδίστρια)

Πανοσιολογιότατε Γενικέ Αρχιερατικέ Επίτροπε της Ιεράς Μητροπόλεως Πολυανής και Κιλκισίου,
Εντιμότατοι Άρχοντες του τόπου,
Αγαπητοί Φίλοι της «Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας ΤΕΧΝΗ Κιλκίς»,
Ελλογιμότατοι Κύριοι Καθηγητές,
Κυρίες και Κύριοι, φίλες και φίλοι της Ποίησης,

Εν πρώτοις οφείλω να εκφράσω σε όλους ειλικρινή αισθήματα χαράς και ικανοποίησης, ευχαριστώντας Σας από καρδιάς για την υψηλή τιμή που μού επιφυλάξατε, απονέμοντάς μου το Αριστείο «Κούρος Ευρωπού» για το 2009. Η πολυαπαιτητική σύνθεση της Επιτροπής του Αριστείου, δηλαδή προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους στον τομέα της μετ’ επιστήμης ψηλάφησης ή αναψηλάφησης της Λογοτεχνίας, με χρεώνει για πολύ περισσότερα, «σκλαβώνοντάς» με αγαπητικά. Ιδιαίτερες χάριτες οφείλω στην Καθηγήτρια Κυρία Μαρία Λιτσαρδάκη, η οποία, με την ασκημένη της ματιά, διείδε στα γραφτά μου τόπους και ουτοπίες, που μήτε κι εγώ ο ίδιος θα ημπορούσα ποτέ να εντοπίσω.

Επιτρέψατέ μου από αυτή την επίσημη θέση να εξομολογηθώ, ότι, καλλιεργώντας -το κατά δύναμιν και κάποτε βουστροφηδόν- επί τρεις συναπτές ήδη δεκαετίες το «γεώργιον» της Ποίησης, ουδέποτε θεώρησα, ότι συμβάλλω έστω και κατ’ ελάχιστον στο περίβλεπτο οικοδόμημα της Τέχνης του Λόγου, το οποίο εξαγίασαν ούτως ή άλλως μέχρι σήμερα κορυφαίες κι ευσκιόφυλλες προσωπικότητες, στων οποίων –εννοείται- μήτε την παρασκιά δεν έχω το σθένος να εγγίσω.

Εκείνο, που ανέκαθεν ήταν η Ποίηση για μένα, ονομάζεται ανάγκη όρασης. Πάντα μου (και δίχως καμιά διάθεση να παραστήσω τον οσιομάρτυρα του είδους) ένιωθα ως το μεδούλι να θεριεύει τριγύρω το Σκότος και η Λιγοσύνη σε όλα τα επίπεδα: Στις διαπροσωπικές, κοινωνικές, θρησκευτικές σχέσεις… Το πονηρότερο - επιδεξιότερο Σκότος ήταν το σωθικό μου. Κι ενώ ήξερα, ότι το Φως υφίσταται όντως και «φαίνει πάσι», μάλιστα δε -εφόσον το αδράξω- δύναται να καταστεί ιαματικό, η περιρρέουσα συνήθως και μεγάφωνη Λιγοσύνη προκαλούσε συνήθως είτε μερική, είτε ολική έκλειψη του Φωτός.

Έτσι κατέφυγα από πολύ νωρίς στις μεθοδείες του
λόγου ως αντίλογου ή αντίδοτου. Δημιούργησα την παυσίλυπη εκείνη αυτοπεποίθηση, ότι καρφώνοντας ή ξεκαρφώνοντας λέξεις στα ολόκλειστα παντζούρια της μοναχικότητάς μου, χτίζοντας νέα νοήματα εκεί που τ’ άλλα είχαν για μένα προ πολλού γεράσει ή εξαντληθεί, αναρτώντας λαλέουσες σιωπές εκεί που οι κρότοι του περίκοσμου αστοχούσαν, παραγεμίζοντας με φωνήεντα δάκρυα τις παραμικρές ρωγμές των στίχων μου, κατόρθωνα να ξεγελάσω το κεντρί του Σκότους του πανούργου (κυρίως του σωθικού μου), αποφεύγοντάς το, προσλαμβάνοντας έτσι επιτέλους το Φως με την πάσα του έννοια, κτιστό ή άκτιστο.

Όμως το Φως ετούτο δεν είναι και για χόρταση… Αναφαίνεται τόσο κυριαρχικά ραγδαίο, τόσο αγέρωχα κατακλυσμιαίο, τόσο έντονα ερωτομανές, ώστε μονάχα σε πολύ-πολύ μικρές πολύτιμες δόσεις να το αντέχει ο υποψιασμένος. Είναι σα να το ακούω να με καλεί ολοένα: «Έσο έτοιμος! Και μια μόνη Αχτίδα μου να αιχμαλωτίσεις, αρκεί σου η χάρη»!

Έχω και σε άλλες περιπτώσεις διευκρινίσει, ότι δεν θεωρώ όλες ετούτες τις διεργασίες που εξιστορώ (και άλλες ακόμη, ανεκλάλητες, πλην ευεργετικές) ως αξιομίμητη ή -πολλώ μάλλον- αξιοβράβευτη στάση ζωής. Απλή μέθοδος υπεκφυγής από την τυραννίδα του Εφήμερου ή διαφυγής από τις κατεστημένες τριβές της καθημερινότητας υπήρξε για τον ομιλούντα• τρόπος θέασης των μήποτε ορωμένων ή απαστράπτουσα στολή παρρησίας έναντι του Θείου• ευθεία οδός -δίχως μεσάζοντες- προς την Αγάπη ή και παρελκυστική τακτική έναντι του οπωσδήποτε Θανάτου.
Έτσι, σύμφωνα με τον Συμεών των «Θείων Ερώτων»,

«Μεταλαμβάνω του φωτός, μετέχω και της δόξης
καί λάμπει μου το πρόσωπον, ως και του ποθητού μου
καί άπαντα τα μέλη μου γίνονται φωτοφόρα•
ωραίων ωραιότερος τότε αποτελούμαι,
πλουσίων πλουσιώτερος και δυνατών απάντων
υπάρχω δυνατώτερος (…)»


Αγαπητοί μου,
Σύμφωνα με μια ρήση του Λεονάρντο ντα Βίντσι,
«Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που βλέπουν, εκείνοι που βλέπουν όταν τούς δείχνουν κι εκείνοι που δεν βλέπουν».

Όλοι μου οι στίχοι, λοιπόν, για ένα Βλέμμα προς το Φως!!! Αν το έχω δει ποτέ; Νομίζω, ναι! Όμως, δεν μού αρκεί… Το μάτι μου, άπληστο και βουλιμικότερο τώρα, επιποθεί δόσεις όλο και μεγαλύτερες πλέον… Και ας καώ…

Η εορτή της Παναγίας της Βλαχέραινας στο Μπανάτο [β΄]










Σήμερα το βραδάκι, μπροστά στο ιερό ενοριακό Προσκυνητάριο στον τόπο του πάλαι ποτέ Ναού της Βλαχέραινας στο Μπανάτο, τελέστηκε η καθιερωμένη από 25ετίας Υπαίθρια Παράκληση προς την Παναγία και Αρτοκλασία, στην οποία συμμετείχαν πολλές δεκάδες ενοριτών μας.
Ο Εφημέριός μας χαιρέτησε με θερμά λόγια τους παρευρισκόμενους, επισημαίνοντας, ότι η Παναγία αποτελεί την "πάσαν ελπίδα" μας, σε καιρούς άκρατης απελπισίας και πασίδηλης ψυχοπνευματικής ανεστιότητας.
Αμέσως μετά ακολούθησε πλούσια δεξίωση από την υπεύθυνη για τον ευπρεπισμό του Προσκυνηταρίου Οικογένεια Αναστασίου και Στέλλας Στραβοπόδη.

Η εορτή της Παναγίας της Βλαχέραινας στο Μπανάτο [α΄]















Γιορτάσαμε σήμερα το πρωί στον μυρτοστόλιστο ναΐσκο της Βλαχέραινας Μπανάτου, ιδιοκτησίας της Οικογένειας Νίκης χήρας Τιμοθέου Παράσχη, την εορτή της Καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Παναγίας μας στον ομώνυμο ναό της Κωνσταντινουπόλεως.

Στη θεία Λειτουργία, εκτός από τον Εφημέριό μας, έλαβαν μέρος ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος Ξένος και ο Μέγας Οικονόμος Γεώργιος Καμπίτσης. Έψαλε η Χορωδία τής Αναλήψεως υπό τον χοράρχη κ. Διονύσιο Πόθο, ο οποίος τυγχάνει κι ενορίτης μας.

Στην ομιλία του ο π. Παναγιώτης τόνισε την αξία που έχει για όλους μας η πρεσβευτική χάρη της Παναγίας για τη ζωή μας, ενώ Την επικαλέστηκε εξαιρέτως για τους ασθενούντες, είτε ψυχικά, είτε σωματικά. Στη συνέχεια αναφέρθηκε επ' ολίγον στο "Περιβόλι της Παναγίας" κι εμνημόνευσε τον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, ο οποίος κοιμήθηκε χθες και ήδη τον αγκάλιασε η Θεοτόκος στα ιερά χώματα του Άθωνα.

Ακολούθησε δοχή όλων στο υπαίθριο "Αρχονταρίκι" του Ναού, ενώ κυρίως προσφέρθηκε σε όλους το παραδοσιακό "κουμπόστο" (γλύκισμα με σπασμένο σιτάρι, ζάχαρη και κανέλα), όπως μαρτυρούν και οι παραπάνω φωτογραφίες, ως ευλογία της Παναγίας από το νέο στάρι του Αλωνάρη.
Το απόγευμα θα τελεσθεί υπαίθρια Παράκληση στο μικρό Προσκυνητάρι της Βλαχέραινας στον τόπο του παλαίφατου Ναού της, στο κέντρο του Μπανάτου.