"Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε..."

Σκέψεις Δεκαπενταύγουστου από τον π. ΙΩΑΝΝΗ ΡΕΝΕΣΗ

Η πασχαλιά του καλοκαιριού είναι ήδη στην καρδιά κάθε ορθόδοξου χριστιανού. Ποία ψυχή μένει αμέτοχη και ασυγκίνητη στο άκουσμα του ιερού υμνωδού “Γεθσημανή το χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα”; 

Η κηδεία του π. Boris Bobrinskoy, εξέχουσας προσωπικότητας ενότητας της Ορθοδοξίας στη Δ. Ευρώπη

Εχθές, 11 Αυγούστου 2020, στο Μοναστήρι της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου στο Bussy-en-Othe (Γαλλία), έλαβε χώρα η κηδεία του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου πατρός Boris Bobrinskoy. Ήταν μία ημέρα αξιοσημείωτη για την Ορθοδοξία στην Δυτική Ευρώπη. Ημέρα ενότητας και αλληλεγγύης, που η Εκκλησία μας σήμερα έχει τόση ανάγκη.

Η μάσκα του φαρισαίου και η μάσκα του χριστιανού

Ο φαρισαίος κάθε πρωί που ξυπνάει φοράει την αόρατη μάσκα του αγωνιστή της πίστης, κατηγορεί και βρίζει τους πάντες, τρέφει το πάθος του και από την πολλή «πίστη» του, αρχίζει να δημιουργεί δική του πίστη, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την πίστη της Εκκλησίας. Δημιουργεί νέα δόγματα από τη φαντασία του και λειτουργεί ως άλλος Ιούδας. Και ενώ ξεκάθαρα στηλιτεύεται ο φαρισαϊσμός από τον Χριστό, ο φαρισαίος, όντας μέσα στο σκότος και ξένος προς τον Χριστό, δεν μπορεί να αναγνωρίσει πως ο Χριστός μιλά για τον ίδιο!

Η χαμένη (ή κρυμμένη) Ρωμηοσύνη

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Διάβασα ἕνα σημαντικό ἄρθρο τοῦ δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη πού δημοσιεύθηκε στήν ἱστοσελίδα του, ἀλλά καί σέ περιοδικό (Τρίτο Μάτι, τεῦχος 219, Μάϊος 2014), μέ τίτλο «Ἡ χαμένη Ρωμιοσύνη», πού ὅπως φαίνεται ἀπό τό περιεχόμενό του μᾶλλον ἀφορᾶ τήν κρυμμένη Ρωμηοσύνη, καί θά κάνω μιά μικρή παρουσίασή του.

Η φενάκη της πολιτισμικής συνέχειας της Ζακύνθου

Με αφορμή την τραγική επέτειο των σεισμών του 1953

Άρθρο του ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ-ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΡΚΑΔΗ, φιλολόγου

Η ιστορική μνήμη, για να διατηρηθεί, έχει ανάγκη τον χώρο, την εικόνα και την άμεση νοητικά και αισθητικά διασύνδεση με το παρελθόν που γεννά το παρόν και ορίζει το μέλλον. Η μακρόχρονη ιστορία της Ζακύνθου μπορεί θα λέγαμε να χωριστεί αδρομερώς σε δυο περιόδους, την προσεισμική και τη μετασεισμική, διαχωρισμός με πολιτιστικές, κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις. Την αποφράδα εκείνη μέρα της σεισμοπυρκαγιάς της 12ης Αυγούστου του 1953 η παλιά Ζάκυνθος έπαυσε οριστικά να υπάρχει και από τις στάχτες της ορθώθηκε ένα κακέκτυπο, ένα δύσμορφο δήθεν απείκασμα του παρελθόντος, που έμελλε να γαλουχήσει τη σύγχρονη κουλτούρα του νεοΖακυνθινού. Ο Ζακυνθινός της μετασεισμικής περιόδου ουδεμία σχέση έχει με αυτόν της προσεισμικής Ζακύνθου, ακόμα κι αν μιλάμε για τη γενιά εκείνου που κατάφερε να ζήσει διαδοχικά και τις δυο εποχές. Σαν εκείνα τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν να καταβαράθρωσαν μια ολόκληρη κουλτούρα και να απομύζησαν κάθε ιδεολογική και αισθητική ρανίδα από τους κατοίκους του πολύπαθου νησιού. Η περίπτωση του σεισμού της Ζακύνθου είναι η απόδειξη πως μια στιγμή αρκεί για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να παραποιήσει με τον πιο ανηλεή τρόπο έναν ολόκληρο πολιτισμό. Κάτι αντίστοιχο ίσως με την περίπτωση της Μινωικής Κρήτης μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας και το φονικό τσουνάμι που αφάνισε τον πρώτο μεγάλο πολιτισμό της Ευρώπης. Τραγική σύμπτωση ότι ακριβώς 500 χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, η οποία απομάκρυνε το Γένος από τις ρίζες του, η πόλη της Ζακύνθου βίωσε τη δική της «άλωση» και ταυτόχρονα την αλλοτρίωση της ταυτότητάς της.