Συχνά στις οικογένειες έχουμε καυγάδες ανάμεσα στ' αδέλφια, συνήθως "δι' ασήμαντον αφορμή". Οι καυγάδες αυτοί διαταράσσουν, συνήθως πρόσκαιρα, την οικογενειακή ισορροπία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την καλλιέργεια λογισμών, την μικρότητα στην συμπεριφορά, την απαίτηση από τους γονείς να πάρουν θέση, την καλλιέργεια ενός πνεύματος ανταγωνισμού για το ποιος θα επικρατήσει. Οι ρήξεις αυτές δεν λύνονται με το να παίξει ο γονέας τον ρόλο του διαιτητή-δικαστή. Να βρει δηλαδή μέρα από τις συζητήσεις με τα αδέλφια ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι, ή μάλλον, ποιος έχει περισσότερο δίκιο. Διότι οι αφορμές εύκολα μετατρέπονται σε θρυαλλίδα, η οποία προκαλεί εκρήξεις. Ο χαρακτήρας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. Και τα μικροπαράπονα, αποτελέσματα ζήλειας και εγωκεντρισμού, αλλά και κακών χειρισμών από την πλευρά των γονέων, οδηγούν σε φαρμακερά βέλη, τα οποία εκτοξεύονται από την μία πλευρά στην άλλη, κάποτε και σε ένα αίσθημα ότι τα αδέλφια δεν θα τα βρούνε ποτέ.
