Τα θαύματα γίνονται πάντοτε

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Ι΄ Ματθαίου 

5 Αυγούστου 2018

(Ματθ. ιδ΄ 14-23)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Αδύναμος εντελώς είναι ο άνθρωπος να πολεμήσει μονάχος του το πονηρό και φθοροποιό πνεύμα του Κακού και την δύναμη του Διαβόλου. Ίσως μιαν απλή ιάσιμη ασθένεια θα μπορούσε να την καταπολεμήσει με κατάλληλους γιατρούς και φάρμακα. Τι μπορεί όμως να κάμει για τις φοβερές και ανίατες αρρώστιες της ψυχής;

Ο σεληνιαζόμενος νέος της σημερινής περικοπής ήταν πηγή οδύνης για τον πατέρα και τους οικείους του, οι οποίοι έβλεπαν ότι με τις πενιχρές τους δυνατότητες αδυνατούσαν να τον βοηθήσουν. Έτσι ο πατέρας, γεμάτος και αυτός ανείπωτο ψυχικό σπαραγμό, καταφεύγει ως ταπεινός ικέτης στα πόδια του Θεανθρώπου, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Είχε βέβαια σοβαρό έλλειμμα πίστεως και η πράξη του αυτή -καίτοι σωστή- εστερείτο βάθους. Ήταν απλώς μια εκδήλωση σεβασμού και όχι λατρείας και πίστεως προς τον Θεάνθρωπο Ιησού.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους χωρίς πνευματικά εφόδια και διαπαιδαγώγηση ως προς την πίστη. Μεριμνούν μονάχα για τις σωματικές ανάγκες τους, ενώ τα αφήνουν ψυχικά να γίνουν έρμαια του Κακού και του Διαβόλου, υποχωρώντας μπροστά στις κακές συνήθειες και τις αδυναμίες τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νοσήσουν πνευματικά και σωματικά, κυριευμένα από την αμαρτία.

Ο Ιησούς επιπλήττει, στο πρόσωπο του πατέρα του νέου, όλους αυτούς τους αμελείς και ανεπαρκείς γονείς, παρότι αναγνωρίζει ότι στον πατέρα αυτόν υπάρχουν ψήγματα πίστεως και καλής προαίρεσης. Η πίστη ακόμα κι αν είναι ως «κόκκος σινάπεως», είναι ικανή να τα κατορθώσει όλα, ακόμη και βουνά να μετακινήσει. Κι ας μην βιασθούμε να πούμε ότι σήμερα πια δεν γίνονται θαύματα. Τα θαύματα γίνονται πάντοτε, απλώς η δική μας απιστία και ασέβεια δεν μας αφήνει να τα δούμε.

Ας πάψουμε, λοιπόν, να είμαστε δούλοι του ορθολογισμού, του υλισμού, της σκληροκαρδίας, του εγωισμού, ώστε να κερδίσουμε εντέλει την Σωτηρία. Γένοιτο!