Μειδιάστε, παρακαλώ!

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Συνήθως, εδώ γράφω αναμνήσεις παλιές, μπαγιάτικες! Όχι μόνο αυτά που βίωσα και θυμάμαι εγώ, αλλά κάποιες φορές θύμησες εκατό χρονών -και βάλε- για πρόσωπα, γεγονότα, συμβάντα που άκουσα από τους γονείς μου όταν ήμουν παιδί ή από παππούδες/γιαγιάδες κι άλλους ηλικιωμένους.

Σήμερα, είπα να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ φρέσκια ανάμνηση ντόπια από εδώ που ζω κοντά μισό αιώνα, τόσο φρέσκια, σαν το ψάρι που σπαρταρά ακόμα καθώς τραβάει το δίχτυ ο ψαράς από τη θάλασσα! Μόλις λίγων ωρών! Όμως ό,τι δεν συμβαίνει αυτή τη στιγμή, θεωρείται ήδη παρελθόν, τουτέστιν ανάμνηση.

Από την περασμένη Δευτέρα, 24 του Οκτώβρη, άρχισαν οι Παναυστραλιανές εξετάσεις για όλα τα παιδιά Γ΄ Λυκείου. Την Δευτέρα έγραψαν Αγγλικά. Τρίωρος ζόρικος διαγωνισμός, όπως σε όλα τα μαθήματα. Πήγα να πάρω τον 18χρονο εγγονό μου Μάρκο μόλις τελείωσε, όχι μόνο γιατί αγωνιούσα να μάθω πώς πήγε, αλλά επίσης γιατί λόγω μικρού τραυματισμού στο πόδι, παίζοντας καλαθόσφαιρα, δεν μπορεί να περπατήσει μεγάλη απόσταση προς το παρόν.

Καταλαβαίνετε πόσο περήφανη ένιωσα σαν Ελληνίδα όταν μου είπε πως το θέμα που είχε επιλέξει η Ειδική Επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας Αυστραλίας για τους φετινούς διαγωνισμούς στην Αγγλική, ήταν η Μήδεια! Και πιο περήφανη, όταν είδα την δική του «περηφάνια» γι' αυτό και μου είπε ότι πιστεύει ότι χειρίστηκε σωστά τις δύσκολες και πολύπλοκες ερωτήσεις! Φυσικά, αυτό θα δείξει όταν βγουν τα αποτελέσματα, αλλά ήταν αισιόδοξος ότι έγραψε καλά! Από τη Δευτέρα το απόγευμα και μετά, άρχισε να προετοιμάζεται για το σημερινό, Παρασκευή, διαγώνισμα στα Μαθηματικά!

Εν τω μεταξύ, δυο μέρες πριν, ανέβασε πυρετό, πονόλαιμο κ.λπ. Υποθέτω, θα έχει να κάνει και με το υπερβολικό άγχος που διακατέχει όλα τα παιδιά την περίοδο αυτών των τόσο σοβαρών εξετάσεων! Όμως, δεν γινόταν να μην πάει. Ήταν απόγευμα, σήμερα, στις 2 μ.μ. Έτσι, συμφωνήσαμε χθες να του πάω λίγη σούπα νωρίτερα και κάτι άλλο ελαφρύ που να μπορεί να το φάει, να πάρει δυο παυσίπονα μετά για να μπορεί να συγκεντρωθεί, πώς να αντέξεις με πόνο στο λαιμό κι άδειο στομάχι;

Όλα καλά κι ωραία ώς εδώ. Αφού έφαγε και πήρε τα παυσίπονα, είχε μείνει κάνα μισάωρο μέχρι να φύγουμε και ξαναγύρισε στα χαρτιά του για μια τελευταία ματιά. Πριν ξεκινήσουμε, του έδωσα τις τελευταίες ορμήνιες, όπως τις έδινα παλιά στα παιδιά μου και στους μαθητές μου σε παρόμοιες περιπτώσεις.

-Είσαι αρκετά καλά προετοιμασμένος, απλά θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς!

-Να θυμάσαι, τίποτα το σοβαρό δεν θα αλλάξει στη ζωή σου, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα σήμερα. Και του χρόνου σαν τώρα, ούτε που θα έχει καμιά σημασία πια.

-Άλλωστε, ολόκληρη η ζωή μας καθημερινά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα διαγώνισμα, μία ακόμα εξέταση!

-Μόλις καθίσεις και πριν ακόμα κοιτάξεις τα χαρτιά που θα έχεις μπροστά σου, πάρε 3-4 πολύ βαθιές και αργές αναπνοές από την κοιλιακή χώρα, ώστε να γεμίσουν οξυγόνο ο εγκέφαλος και οι πνεύμονες. Μετά, διάβασε προσεκτικά το θέμα και τις ερωτήσεις.

-Άρχισε από τις ερωτήσεις που πιστεύεις ότι γνωρίζεις την απάντηση κι αυτές που σου φαίνονται κάπως δύσκολες ή άγνωστες, άφησέ τις για τελευταίες. Αυτό, γιατί αν καταναλώσεις τον περισσότερο χρόνο για τις δύσκολες, όχι μόνο μπορεί οι απαντήσεις σου να μην είναι απόλυτα σωστές, αλλά διακινδυνεύεις να μη σου μείνει χρόνος για τις εύκολες.

-Αφού τελειώσεις με τις εύκολες, ρίξε τους πάλι μια ματιά από την αρχή, κι αν είσαι ικανοποιημένος, άσε τις στην άκρη, πάρε ξανά μερικές αργές αναπνοές και καταπιάσου με τις δύσκολες.

-Βγαίνοντας από την αίθουσα, άφησε πίσω το διαγώνισμα, γιατί έτσι κι αλλιώς, έληξε.

Βγήκαμε αφού κλείδωσε την εξώπορτα και πήγαμε προς το αυτοκίνητό μου που ήταν σταθμευμένο έξω από την μαΐστρα ή αυτοκινητοδιάδρομο του σπιτιού τους, (ελλείψει καλύτερου όρου, για το λεγόμενο drive way), κατά μήκος του δρόμου. Πατώ το αυτόματο κουμπί στο κλειδί, δεν ανοίγει, μπα λέω, ξανακοιτάζω μήπως πάτησα λάθος, ξαναπατάω τίποτα! Παίρνει το κλειδί ο Μάρκος μου, πατάει και αυτός, τζίφος!

-Γιαγιά, μου λέει, θα τελείωσε η μπαταρία.

-Αποκλείεται, απαντώ, το αυτοκίνητο καινούριο, ούτε τεσσάρων μηνών και η μπαταρία κρατάει χρόνια.

Δοκιμάζουμε να ανοίξουμε βάζοντας το κλειδί στην κλειδαρότρυπα, τίποτα. Στο σημείο αυτό αρχίζουμε να πανικοβαλλόμαστε κι οι δυο, η ώρα περνάει… Μολονότι γνώριζα ότι η κόρη μου είχε σοβαρή συνεδρίαση αυτή την ώρα, στην απελπισία μου της τηλεφωνώ, παρακαλώντας να απαντήσει. Για καλή μας τύχη απαντάει αμέσως. Της εξηγούμε τι συμβαίνει, σκέτος πανικός, τα παρατάει όλα και λέει έρχομαι, ευτυχώς δεν ήταν μακριά. Ταυτόχρονα, τηλεφωνώ εγώ στην Ασφάλεια Οδικής Βοήθειας, γιατί είχα και δικό μου επαγγελματικό ραντεβού κι είχα υπολογίσει το χρόνο, έτσι ώστε, αφήνοντας τον Μάρκο, να τρέξω στη δουλειά μου, ίσα που θα προλάβαινα. Ο Μάρκος κοιτάζει ανυπόμονος το ρολόι και το στρες χτυπάει κόκκινο και στους δυο μας.

Ενόσω δίνω διεύθυνση αριθμό κυκλοφορίας κ.λπ. στο τηλέφωνο κι ο Μάρκος εξακολουθεί τις προσπάθειες να ανοίξει το αυτοκίνητο, φοβερά ανήσυχος γιατί αργεί η Μαμά του, βλέπω, σαν από μηχανής θεό, ένα νεαρό καμιά 25αριά χρονών να έρχεται από απέναντι και να κοιτάζει κάπως παράξενα προς εμάς. Πλησιάζοντας, εγώ στο τηλέφωνο ακόμα, του λέω σε παρακαλώ κάνε κάτι να μας βοηθήσεις, έχουμε αργήσει, ο εγγονός μου έχει διαγώνισμα και δεν μπορώ να ανοίξω το αυτοκίνητο.

Με κοιτάζει ήρεμος και λέει:

-Μα, δεν είναι το αυτοκίνητο σας!

Παίρνω… αγαναχτισμένη φόρα και του λέω:

-Πώς τολμάς; Για κλέφτες μάς πέρασες; Φυσικά και είναι δικό μου το αυτοκίνητο!

Εν τω μεταξύ η συζήτηση ακούγεται στην άλλη άκρη της ανοιχτής ακόμα γραμμής και με ρωτούν αν θέλω να καλέσουν Αστυνομία να γλιτώσω από τον ενοχλητικό!

Ο ενοχλητικός, με ήρεμη φωνή μου ξαναλέει:

-Δεν είναι το αυτοκίνητό σας. 

Και προχωρώντας πιο κοντά, πατάει το δικό του κλειδί και ανοίγει το αυτοκίνητο του!

Κλείνω στα γρήγορα το τηλέφωνο, λέγοντας όλα καλά, έκανα λάθος, τη στιγμή εκείνη καταφθάνει η κόρη μου κι έκπληκτη ρωτάει τι συμβαίνει. Της λέω:

-Πάρε τον Μάρκο, αργήσαμε.

Ζητώ ταπεινά πολλές φορές συγνώμη από το νεαρό, που κοιτάζοντας με συγκατάβαση, με διαβεβαιώνει ότι δεν τρέχει τίποτα. Κοιτάζω λίγο πιο κάτω και βλέπω το κατσαριδάκι μου!

Περιττό να σας πω πώς ένιωσα. Βάζω μπροστά και φεύγω ολοταχώς, γιατί είχα ήδη αργήσει και για το δικό μου ραντεβού.

Αυτό που συνέβη κι έκανα λάθος, είναι το εξής: Φτάνοντας εκεί νωρίτερα, ήταν άλλο αυτοκίνητο σταθμευμένο ακριβώς έξω από το σπίτι κι εγώ πήγα λίγα μέτρα πιο κάτω. Δεν ήθελα να μπω στον αυτοκινητοδιάδρομο, κάπως ανηφορικό και ήθελα να είμαι έτοιμη να φύγουμε χωρίς καθυστέρηση και μανούβρες. Προφανώς, το αυτοκίνητο που ήταν εκεί πριν, έφυγε κι έτσι στάθμευσε ο νεαρός. Βγαίνοντας ο Μάρκος κι εγώ, λίγες ώρες αργότερα, ξέχασα πως είχα σταθμεύσει λίγο πιο κάτω, το αυτοκίνητο του νεαρού ολόιδιο με το δικό μου, μοντέλο, χρώμα και όλα, έτσι αφηρημένη προσπαθούσα να το ανοίξω.

Φαντάζεσθε τι θα είχε συμβεί αν ο νεαρός, βλέποντας από μακριά ένα παίδαρο δυο μέτρα, τον Μάρκο μου και μία γυναίκα να προσπαθούν να παραβιάσουν το αυτοκίνητο του και καλούσε Αστυνομία χωρίς να ζυγώσει μέχρι να καταφτάσει η Αστυνομία; Ή ακόμα, αν καθυστερούσε ο ίδιος δέκα λεπτά και η οδική Βοήθεια, παραβίαζε και άνοιγε το αυτοκίνητό του; Καλά ξεμπερδέματα μετά!

Το μόνο «καλό», πως έχω μάθει να γελάω εις βάρος μου πρώτη εγώ με τα παθήματά μου. Φαντάζεσθε την έκπληξη μου, όταν δεν παρέλειψα να το αναφέρω φτάνοντας στο Νοσοκομείο που πήγαινα για δουλειά, αργότερα στο γιο μου τηλεφωνικώς και σε φίλους και αρκετοί «ομολόγησαν» ότι έχει συμβεί και σε αυτούς!

Γελάσαμε πολύ όλοι, εκτονώθηκα από τη μεγάλη υπερένταση και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς εδώ καλύτερα! Σειρά σας, να γελάσετε κι εσείς και, μη φοβάστε, δεν παρεξηγιέμαι!

δ.μ.