Καμιά τυραννία επί γης δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σκλαβιά της ψυχής

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

 της Κυριακής Δ΄ Νηστειών 

 26 Μαρτίου 2017

(Μαρκ. θ΄ 17- 31 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Μέγιστο και συγκλονιστικό είναι το θαύμα που διηγείται ο Ευαγγελιστής στη σημερινή περικοπή. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός διατάσσει το πονηρό δαιμόνιο -το οποίο από την τρυφερή παιδική του ηλικία είχε καταλάβει τον δυστυχή νέο- να απέλθει στο σκότος και στο ζόφο, που είναι ο φυσικός του χώρος και ο προορισμός του. Απάλλαξε έτσι τον δυστυχή αυτό νέο από την χειρότερη δουλεία που μπορεί να υπάρξει ποτέ: την πνευματική δουλεία.

Καμιά τυραννία και δικτατορία επί της γης, όσο φρικτή και καταπιεστική και αν είναι, δεν μπορεί να συγκριθεί με την ζοφερή σκλαβιά της ψυχής. Κι ένας τρόπος υπάρχει μονάχα, για να απαλλαγούμε από την καταδυνάστευση αυτή: Η αληθινή πίστη στο Χριστό και στο μήνυμα του Ευαγγελίου Του.

Ο πατέρας του νέου αυτού, πίστεψε μέσα του βαθιά ότι ο παντοδύναμος Θεός θα βοηθούσε και θα θεράπευε το παιδί του. Γνώριζε καλά ότι είχε απέναντί του τον αληθινό Υιό του Θεού και Σωτήρα του κόσμου. Και με μέγιστη και αξιοζήλευτη ταπεινότητα έπεσε στα πόδια του και του ζήτησε την απαλλαγή του υιού του από τις δυνάμεις του σκότους.

Το παράδειγμα αυτό όλοι οφείλουμε να το μιμηθούμε ειλικρινά και ολόψυχα. Γιατί τότε μόνο θα απαλλαγούμε από τον διάβολο, που είναι ο πατέρας του ψεύδους και ο εφευρέτης κάθε δεινού και κακίας. Χρησιμοποιεί αναρίθμητους τρόπους για να μας «ζωγρήση», να μας ρίξει δηλαδή στα δίχτυα του, να μας παγιδεύσει και να μας καταστήσει άβουλα και πειθήνια όργανά του.

Όποιος άνθρωπος επιτελεί έργο αμαρτωλό αυτομάτως γίνεται δούλος του. Δεν βρίσκει ανακούφιση, ηρεμία και χαρά πουθενά. Ζει μέσα σε φιλονικίες, πίκρες, εκρήξεις θυμού και αδικίες. Γίνεται επικίνδυνος και απωθητικός ακόμη και για τους δικούς του ανθρώπους. Ο φθόνος, η έχθρα, η οργή, η ανομία και τα άλλα κακά πάθη, του συνταράσσουν την ψυχή, δημιουργώντας βλαβερές συνέπειες και στο σώμα. Ολόκληρος ο ανθρώπινος οργανισμός, ως ψυχοσωματική οντότητα, αναστατώνεται και υποφέρει.

Ας λάβουμε, λοιπόν, το μοναδικό και πανίσχυρο φάρμακο της αληθινής και ανόθευτης πίστεως, που είναι το μοναδικό αντίδοτο για κάθε πνευματική και σωματική νόσο.

Οι Απόστολοι, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, δεν μπόρεσαν να διώξουν τα δαιμόνια, διότι η πίστη τους ήταν ακόμη ελλειμματική, ασθενής και οι ίδιοι πνευματικά ανώριμοι. Όμως, η μετέπειτα πορεία τους, έδειξε ότι ξεπέρασαν, δια της πίστεως στον Σωτήρα, τις αδυναμίες τους και διέδωσαν το Ευαγγέλιο στα πέρατα της οικουμένης. 

Ας μιμηθούμε, λοιπόν, τη θαυμαστή πορεία τους κι ας αποτελέσουν τόσο αυτοί, αλλά όσο και οι άλλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας, φωτεινά πρότυπα και ορόσημα για όλους μας. Γένοιτο!