Σχόλιο (και φωτογραφίες) του π. Παναγιώτη Καποδίστρια
Μετα-Λαμπρή του σωτηρίου έτους 2017. Είναι εσπέρας δυο ημερών πριν η Εκκλησία, ευφραινομένη, μνημονεύσει τις Μυροφόρες και τους λοιπούς Κηδευτές του Κυρίου Ιησού.
Πάντα εισοδεύω στον ναό μας, με συντριβή και δέος! Πάντα ενώπιος Ενωπίω, πασχίζοντας αποφόρτιση, την όποια!... Εσπερίζοντας, λοιπόν, κατάμονος (αν και "ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου") ο ήλιος του Απριλίου -εντελώς πλάγιος- θωπεύει φιλικά τις μαραινόμενες δάφνες της "μιάς των σαββάτων", τις κόκκινες πανηγυρικές κορδέλες της Ανάστασης, τα παλαιά πλακάκια, τα βελούδινα γαρύφαλλα της ολοκέντητης ουρανίας, κάτω από την οποία δοξάζεται το απαστράπτον Κόνισμα του Αναστημένου.
Ήδη μας λείπουν οι λατρευτικές συνάξεις του Μεγαλοβδόμαδου και Νιας Εβδομάδας, που μόλις πέρασαν... Γνωρίζουμε ότι το Πάσχα διαρκεί, ευχόμαστε για τη μονιμότητά του στη ζωή και τα έργα μας, όμως η καθημερινότητα -σκληρή, αδυσώπητη και εν Ζακύνθω σπουπιδοπαθή- έρχεται να συμπιέσει "έτι και έτι" επίφοβα τις ψυχές και τα συναισθήματά μας... Ο χώρος όμως ετούτος εδώ, ο θεοπερίχυτος τόπος της τελέσεως των θείων Μυστηρίων απλώνει "ως όρνις" τις φτερούγες και "επισυνάγει τα νοσσία εαυτής", αγκαλιάζει δηλαδή μητρικότατα τον κάθε "κοπιώντα και πεφορτισμένον".
Οι δάφνες των εικονισμάτων, των μανουαλίων και των πολυελαίων μας, καθώς μαραίνονται, αποκτούν ολοένα το λεπτό άρωμα της δόξας και μιλάνε λες στις ψυχές μας, συμβουλεύοντάς τες: Ας μην μαραθεί οτιδήποτε το ανα(σ)τάσιμο από τον έσω άνθρωπό μας! Ναι, δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό. Όμως ας προσπαθήσουμε -καθείς εφ' ώ ετάχθη- να διατηρήσουμε την αναστάσιμη λάμψη ζωντανή και θάλλουσα, ενθυμούμενοι σε κάθε περίπτωση τον λόγο του ποιητή: "Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες" (Οδ. Ελύτης)!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου