Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, 23η Μαΐου 1999, στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Πατριαρχική και Συνοδική Λειτουργία, στην οποία προέστησαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου, την συμμετοχή δε των Μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και Ιεραρχών εκ Φαναρίου.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, προσφωνώντας τον Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας, αναφέρθηκε στη εν γένει σημασία του Φαναρίου και χαρακτήρισε τους κληρικούς του ως ελεύθερους πολιορκημένους. Μεταξύ πολλών άλλων τόνισε: "[...] αναγνωρίζομεν εις το Φανάρι το δικαίωμα και την υποχρέωσιν να είναι όπερ δεικνύει και το όνομά του, φως εις τα ερεβώδη σκότη της φρυκτωρούσης εποχής ημών, λαμπάς άσβεστος εις νύκτα ασέληνον, λύχνος παρηγορίας αποδιώκων τον ζόφον της απελπισίας. [...]"
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΛΗΡΗΣ Η ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ:
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Δημοσιεύθηκε στην “Καθημερινή” της Κυριακής 13-6-99
Η Ελλάδα κατά τον μήνα Μάϊο σημαδεύθηκε από την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου του Α΄, ο οποίος επισκέφθηκε, για πρώτη φορά μετά την εκλογή του, την Αθήνα, την πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους. Με την ευκαιρία αυτή ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης ήλθε σε επικοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο, την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο, τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση, με τους πολιτικούς, με τα ανώτατα Πνευματικά Ιδρύματα της Αθήνας και γενικά της χώρας μας, με Σωματεία και Συλλόγους, με δημοσιογράφους και πολύ λαό. Συγχρόνως περιόδευσε στις Νέες Χώρες, δηλαδή τις Μητροπόλεις οι οποίες εδόθησαν επιτροπικώς στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, ήτοι τις Μητροπόλεις Ηπείρου και Μακεδονίας, ήδη δε είχε επισκεφθή μερικές από τις Μητροπόλεις της Θράκης.
Με την ευκαιρία της επισκέψεως του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Ελλάδα θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν αυτόν τον καιρό, που έχουν σχέση τόσο με τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσο και με την παρουσία των Οικουμενικών Πατριαρχών των τελευταίων ετών, ιδίως δε του τωρινού Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
1. Ο θεσμός του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει μεγάλη αξία, περιβάλλεται με δόξα πολύ, αφού πέρασε ημέρες δόξης και ημέρες ταπεινώσεως, ανήλθε στον σταυρό του Γολγοθά, αλλά έζησε και την δόξα της αναστάσεως. Αυτό λέγεται βέβαια με μια προσοχή, γιατί υπάρχει στενή σχέση μεταξύ του σταυρού και της αναστάσεως, αφού σταυρός είναι η δόξα του Χριστού και η ανάσταση είναι η βίωση του μυστηρίου του σταυρού. Με αυτήν την προοπτική αντιλαμβάνεται κανείς ότι πολλές φορές ο διωγμός και το μαρτύριο έχει μεγαλύτερη δόξα από μια εξωτερική φαινομενική επιτυχία, που μπορεί να είναι εκκοσμικευμένη ζωή.
Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο ισχύει ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: “έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών, εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι” (Β' Κορ. δ', 7-10). Παράλληλος είναι και ο άλλος λόγος του Αποστόλου Παύλου: “εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως Θεού διάκονοι... δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς, ως αγνοούμενοι και επιγινωσκόμενοι, ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι, ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες” (Β' Κορ. στ', 4-10).
Πράγματι, το Οικουμενικό Πατριαρχείο πέρασε όλες τις φάσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού άλλωστε υπήρξε η πρωτεύουσά της. Έζησε την δοξασμένη αλλά και την πονεμένη Ρωμηοσύνη, πέρασε από την δόξα της Ρωμανίας - Βυζαντίου, αλλά και τις ταπεινώσεις της, δηλαδή την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία. Πολλοί εχθροί της Ρωμηοσύνης θα ήθελαν να πεθάνη το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά αυτό ζη και δοξάζεται.
2. Κάνοντας λόγο για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εννοούμε τόσο τον θεσμό όσο και τους αγίους που εκλέϊσαν και δόξασαν αυτόν τον θεσμό, που εξέφρασαν την αποκαλυπτική αλήθεια της πίστεως με μαρτυρία και μαρτύριο.
Πράγματι, ως θεσμός το Οικουμενικό Πατριαρχείο απαιτεί ιδιαίτερο σεβασμό, γιατί καθιερώθηκε από αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Να σημειώσουμε τον γ' Κανόνα της Β' Οικουμενικής Συνόδου ο οποίος λέγει: “Τον μέντοι Κωνσταντινουπόλεως επίσκοπον έχειν τα πρεσβεία της τιμής μετά τον της Ρώμης επίσκοπον, δια το είναι αυτήν νέαν Ρώμην”. Σημαντικός είναι και ο κη' Κανόνας της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος αφού αποδέχεται τον Κανόνα της Β' Οικουμενικής, λέγει: “Και τω αυτώ σκοπώ κινούμενοι οι εκατόν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι επίσκοποι, τα ίσα απένειμαν τω της Νέας Ρώμης αγιωτάτω θρόνω, ευλόγως κρίναντες την Βασιλεία και Συγκλήτω τιμηθείσαν πόλιν, και των ίσων απολαύουσαν πρεσβείων τη πρεσβυτέρα βασιλίδι Ρώμη, και εν τοις εκκλησιαστικοίς ως εκείνην μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δευτέραν μετ’ εκείνην υπάρχουσαν”.
Με τους δύο αυτούς σημαντικούς κανόνας, αλλά και την γενικότερη εκκλησιαστική ζωή, ο Θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως απέκτησε μεγάλη δόξα και αίγλη, έχοντας τα ίδια πρεσβεία τιμής με την πρεσβυτέρα Ρώμη “δευτέραν μετ’ εκείνην υπάρχουσαν”, εννοείται την Νέα Ρώμη. Βεβαίως, όταν αργότερα η πρεσβυτέρα Ρώμη έπεσε σε αίρεση και αποστάτησε από την αποκαλυπτική αλήθεια, ο Θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως που από τον Στ' αιώνα επισήμως καθιερώθηκε να ονομάζεται Οικουμενικός, απέκτησε την πρωτοκαθεδρία σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Έτσι, το Οικουμενικό Πατριαρχείο απέκτησε δόξα μεγάλη, διότι παρέμεινε πιστό στην Ορθόδοξη Παράδοση και διότι η Λατινική Εκκλησία απομακρύνθηκε από την ορθόδοξη πίστη.
Επίσης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει μεγάλη δόξα γιατί, εκτός του ότι είναι ένας θεσμός που θεσπίσθηκε από Οικουμενικές Συνόδους, ταυτοχρόνως δοξάστηκε από την ύπαρξη και παρουσία αγιασμένων μορφών, αγιωτάτων Πατριαρχών που δόξασαν την Εκκλησία και δοξάστηκαν από αυτήν. Να θυμηθούμε απλώς τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Μέγα Φώτιο, τον άγιο Γερμανό, τον άγιο Φιλόθεο τον Κόκκινο, τον άγιο Γεννάδιο, τον άγιο Γρηγόριο τον Ε' και μεγάλη χορεία αγιωτάτων Πατριαρχών, οι οποίοι έδωσαν την μαρτυρία της πίστεως και πολλοί από αυτούς δέχθηκαν το μαρτύριο του αίματος. Και βέβαια, να προστεθή σε αυτούς και ολόκληρη χορεία ιεραρχών που περιέβαλαν τους Πατριάρχας και έζησαν με οσιότητα βίου και αληθινή πίστη. Ο Οικουμενικός Θρόνος κράτησε την αποκαλυπτική αλήθεια και την πέρασε μέσα σε Κανόνας και διατάξεις, σε εγκυκλίους και ιεραποστολές, σε ομιλίες και πράξεις. Πώς να μην σεβαστή κανείς έναν τέτοιο εξαγιασμένο θρόνο;
3. Γνωρίζουμε, όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο όχι μόνο μέσα από την ιστορία και τα βιβλία, αλλά και από την επικοινωνία που έχουμε με τους Πατριάρχες των ημερών μας. Γνώρισα προσωπικά και τους τρεις τελευταίους Πατριάρχες, όπως τον αείμνηστο Αθηναγόρα, τον μακαριστό Δημήτριο και τον νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ο κάθε ένας από αυτούς είχε τα ιδιαίτερα προσωπικά χαρίσματα και βέβαια και οι τρεις ζουν κάτω από την βαρειά κληρονομιά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που εξαγιάσθηκε από αγίους επισκόπους και ομολογητάς της πίστεως.
Τον αείμνηστο Πατριάρχη Αθηναγόρα τον γνώρισα κατά τις περιοδείες του στην Ελλάδα το έτος 1963, με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για την χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους. Τον ενθυμούμαι να επισκέπτεται τα Ιωάννινα και να λειτουργή στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου. Ήταν μεγαλοπρεπής, επιβλητικός, απλός, ευγενής, ιεροπρεπής. Ένας Πατριάρχης που θύμιζε εξωτερικά τους Πατριάρχας της Παλαιάς Διαθήκης. Για μένα, που ήμουν τότε υποψήφιος φοιτητής, την ώρα της θείας Λειτουργίας μου φαινόταν ένας “μύθος”.
Τον μακαριστό Πατριάρχη Δημήτριο τον γνώρισα δύο φορές. Πρώτα, από μία επίσκεψη που έκανα στην Κωνσταντινούπολη, και είχα ιδιαίτερη χαρά, διότι του επανέφερα στην μνήμη του τις στιγμές εκείνες που ήταν διάκονος - Ιεροκήρυκας στην Έδεσσα, όπου και εγώ εκείνον τον καιρό υπηρετούσα, και του μετέφερα τους χαιρετισμούς των συγγενών του που έμεναν στην περιοχή Γιαννιτσών. Πολλοί Εδεσσαίοι τον ενθυμούνται ακόμη από την διακονία του στην Έδεσσα. Και στην συνέχεια τον ενθυμούμαι από την επίσκεψή του στην Αθήνα το 1987. Ήταν ένας Πατριάρχης όσιος, ευλογημένος και ταπεινός, και έκρυβε μέσα του τον πόνο της Ρωμηοσύνης. Αυτός ο άνθρωπος μετέδιδε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Έβλεπες έναν σταυρωμένο Επίσκοπο. Το πρόσωπό του, η γλυκύτητά του, η φωνή του μετέδιδαν έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο.
Τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον γνωρίζω από παλαιά, και ως Μητροπολίτη αλλά και τώρα ως Πατριάρχη. Έχει έντονα διοργανωτικά χαρίσματα. Η μεγάλη πείρα την οποία απέκτησε πολλά χρόνια, ευρισκόμενος κάτω από την σκιά μεγάλων μορφών της Κωνσταντινουπόλεως και εργαζόμενος εν αφανεία κάτω από το έργο του αειμνήστου πατριάρχου Δημητρίου, τον κάνουν να είναι πράγματι ο ακοίμητος οφθαλμός του Οικουμενικού Πατριαρχείου που επιβλέπει και παρακολουθεί διακριτικά όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Δεν γνωρίζω αν είναι άστοχο να χρησιμοποιήσω μια εικόνα, αλλά θα το τολμήσω. Βλέποντας την μορφή του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, αισθάνομαι αφ’ ενός μεν την δύναμη του μυαλού του, αφού ολόκληρο το πρόσωπό του δίδει την έκφραση ότι είναι ένας ολόκληρος εγκέφαλος με γνώση και λύσεις, αφ’ ετέρου δε την γλυκύτητα της καρδιάς του που εξέρχεται από τα χείλη του.
Δεν θα γράψω περισσότερα για τα θέματα αυτά, αλλά θα υπογραμμίσω ότι τα ιδιαίτερα χαρίσματα των τριών αυτών μορφών της εποχής μας, η μεγαλοπρέπεια, η ταπείνωση και το οργανωτικό πνεύμα, τα οποία αλληλοπεριχωρούνται, μαζί με πολλά άλλα, είναι η πεμπτουσία του τρόπου ζωής των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως.
4. Η παρουσία του Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Ελλάδα έδωσε αφορμή για πολλές συζητήσεις μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι λόγοι και η αναστροφή του Οικουμενικού Πατριάρχου, αλλά και των Αρχιερέων που τον συνόδευαν, υπήρξε ευκαιρία να έρχονται στην επιφάνεια πολλές αλήθειες. Θα ήθελα μερικές από αυτές να υπογραμμίσω. Τί είναι Ορθόδοξη Εκκλησία και ποιές οι διαφορές της με τις άλλες Εκκλησίες. Ποιός είναι ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τί είναι αυτοκέφαλη και αυτόνομη Εκκλησία. Ποιές είναι οι διαφορές μεταξύ αυτών, και ποιά η σχέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τις αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Πώς χορηγείται το αυτοκέφαλο σε κάποια Εκκλησία κλπ.
Συζήτησα με πολλούς ανθρώπους πάνω στα θέματα αυτά, οι οποίοι με ερώτησαν σχετικά. Κυρίως θα ήθελα να υπογραμμίσω τρεις βασικές θέσεις.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι Οικουμενικό και έχει τα πρεσβεία της τιμής και πρωτόθρονης Εκκλησίας, με όλα τα καθήκοντα και τα δικαιώματα τα οποία απορρέουν από αυτήν την παρουσία. Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης Κ. Βαρθολομαίος στον λόγο του κατά την επίσημη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος μας έδωσε απτά δείγματα αυτής της αληθείας. Τόνισε τα δύο γνωρίσματα του Οικουμενικού Θρόνου, ήτοι την διακονία της αγάπης και την “μέριμναν πασών των Εκκλησιών”. Επίσης πρέπει να τονισθή ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν χρειάζεται να αποτελήται από αντιπροσώπους όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών για να είναι και να θεωρήται Οικουμενικό, αλλά είναι Οικουμενικό για την καθέδρα του Επισκόπου της Νέας Ρώμης, με το συγκεκριμένο ποίμνιο της Νέας Ρώμης. Επειδή υπάρχουν μερικοί που συγχέουν την Οικουμενική Σύνοδο με την Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχειου, υπογραμμίζουμε ότι άλλο είναι η Οικουμενική Σύνοδος, που απαρτίζεται από αντιπροσώπους όλων των κατά τόπους Εκκλησιών, και άλλο είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που αποτελείται από Σύνοδο των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, με την οικουμενική του διάσταση σε σχέση με τις πανορθοδόξους Συνόδους.
Έπειτα, η Εκκλησία της Ελλάδος είναι αυτοκέφαλος Εκκλησία, αλλά αυτή η αυτοκεφαλία είναι καρπός και αποτέλεσμα αφ’ ενός μεν μιας ανταρσίας εκ μέρους των διαφωτιστών της εποχής εκείνης έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αφ’ ετέρου δε μιας διακριτικής και συνετούς αντιμετωπίσεως της καταστάσεως εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Γιατί μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος από τον τουρκικό ζυγό, με την επίδραση διαφόρων διαφωτιστών που απέβλεπαν στην δημιουργία εθνικών Εκκλησιών, η Εκκλησία της Ελλάδος έζησε από το 1833 - 1850 μια κατάσταση σχισματική. Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία των διαφωτιστών συνετέλεσε στην δημιουργία άλλων εθνικών και εν πολλοίς εθνικιστικών Εκκλησιών στα Βαλκάνια με πολλές και φοβερές συνέπειες. Η κατάσταση που επικρατεί στα Βαλκάνια στις ημέρες μας δεν είναι ανεξάρτητη από αυτήν την νοοτροπία. Αλλά και οι τρικυμίες που πέρασε η Εκκλησία της Ελλάδος από το 1850 έως σήμερα δεν είναι άσχετες από αυτόν τον βίαιο απογαλακτισμό της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αν επωφελείτο από την σύνεση, την σοφία, την πείρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, θα είχε αποφύγει πολλές εκκλησιαστικές σεισμικές δονήσεις που δημιούργησαν πολλά προβλήματα.
Ακόμη το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι άσχετο με την Ελλάδα, αφού εξακολουθεί να έχει δεσμούς με τον Ελλαδικό χώρο. Και αυτό γίνεται διότι η ημιαυτόνομη Εκκλησία της Κρήτης έχει σχέσεις με το Πατριαρχείο, καθώς επίσης το Άγιον Όρος και τα Δωδεκάνησα υπάγονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, και βέβαια υπάρχουν και Σταυροπηγιακές Πατριαρχικές Μονές που έχουν εξάρτηση από το Πατριαρχείο. Επίσης, οι “Νέες Χώρες” που δόθηκαν επιτροπικώς στην Εκκλησία της Ελλάδος με την πατριαρχική Πράξη του 1928, μνημονεύουν του ονόματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πέρα από τα άλλα που περιγράφονται στην Πράξη που αναφέραμε. Έτσι, υπάρχει στενή σχέση μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελλάδος.
5. Ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην σύγχρονη ανθρωπότητα είναι μεγάλος, και φαίνεται ότι αυτό συνέχει και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Στις ομιλίες του, κατά την διάρκεια της περιοδείας του στην Ελλάδα, πολλές φορές αναφέρθηκε στα θέματα που τον διακατέχουν. Θα μπορούσαμε να τονίσουμε μερικούς από τους σκοπούς που έχει σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ήτοι η προβολή της ορθόδοξης Παράδοσης, που την έχει ανάγκη ο σύγχρονος πονεμένος άνθρωπος, ο συντονισμός και η διακονία των ορθοδόξων Εκκλησιών, ο διάλογος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και άλλων Ομολογιών, που πρέπει να κινήται μέσα στην πλούσια παράδοση του Πατριαρχείου, η αντιμετώπιση πολλών σύγχρονων προβλημάτων, όπως οι πόλεμοι, οι διενέξεις, οι καταστροφές σε παγκόσμιο επίπεδο, ο τονισμός της υπερεθνικής αποστολής της Ορθοδόξου πίστεως κλπ.
Προς τον σκοπό αυτό όλοι μας προσευχόμαστε να δίδη ο Θεός δύναμη και κουράγιο στον Πατριάρχη και βοηθούμε όσο μπορούμε ο καθένας μας από την δική του θέση το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην πραγματοποίηση αυτών των υψηλών στόχων.
6. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ένας ολόκληρος οργανισμός με μια ολόκληρη ιστορία και παράδοση. Ο εκάστοτε Πατριάρχης όχι μόνον δίνει το στίγμα των δραστηριοτήτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και το εκφράζει. Στο Οικουμενικό Πατριαρχείο υπάρχει μια ολόκληρη χορεία Ιεραρχών, Πρεσβυτέρων, Διακόνων και λαϊκών που το περιβάλλουν με σεβασμό και εργάζονται νυχθημερόν για την ευόδωση των σκοπών του. Οι Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου που ζουν στην Κωνσταντινούπολη διακρίνονται από εκκλησιαστική συνείδηση, αφού σέβονται τον Πατριάρχη, τον προβάλλουν, τον τιμούν, έχουν ευγένεια και θα έλεγα έχουν μια κοσμοπολίτικη συμπεριφορά και σαφή γνώση των όσων γίνονται στην Οικουμένη. Διακρίνονται από σύνεση και διάκριση και γνωρίζουν πότε να ομιλούν και πότε να σιωπούν, ως εσταυρωμένοι, γνωρίζουν πώς να αντιμετωπίζουν διάφορες επιπόλαιες ενέργεις μερικών που δεν μπορούν να αντιληφθούν τον τρόπο της εκκλησιαστικής διοικήσεως, καθώς επίσης έχουν την δύναμη και την γνώση να απομονώνουν, με την αρχοντιά που διαθέτουν, μερικούς που μεταφέρουν, για ιδιοτελείς σκοπούς, ανυπόστατες ή παραλλαγμένες πληροφορίες. Τιμούμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη, αλλά σεβόμαστε και αυτούς που είναι αφανείς διάκονοι της Εκκλησίας, που επεξεργάζονται τα θέματα, εισηγούνται, υλοποιούν τις αποφάσεις, οι οποίοι κρατούν αναμμένη την δάδα της πίστεως και της ζωής.
Για να περατώσω αυτές τις απλές και λίγες σκέψεις μου καταλήγω με την διαβεβαίωση ότι σεβόμαστε τον Οικουμενικό Θρόνο, τον θεσμό που είναι έκφραση μιας ολοκλήρου παραδόσεως, τιμούμε και σεβόμαστε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά ο Θεός να του δίδη δύναμη και σοφία να αντιμετωπίζη με ευτολμία και διάκριση όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, τους έξωθεν λύκους και τους έσωθεν λαλούντας διεστραμμένα και πονηρά, ευχόμαστε ο Θεός να τον χαρίζη στην Εκκλησία “σώον, έντιμον, υγιά, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας” Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου