Πανδαμάτωρ Χρόνος

Γράφει ο ΜΗΝΑΣ ΣΤΡΑΒΟΠΟΔΗΣ, φοιτητής

Περπατώ, εκεί που άλλοτε περπατούσα με παρέα, εκεί που οι φωνές και τα γέλια αντιλαλούσαν στους άδειους δρόμους, εκεί που το σκοτάδι έπεφτε και όλα νόμιζες πως κοιμόντουσαν, κι όμως, οι φωνές και τα γέλια μιας παρέας φίλων έδειχνε πως υπήρχε κάτι ζωντανό μέσα στην φαινομενικά νεκρή, σκοτεινή πόλη, στους άδειους, σκοτεινούς και βρώμικους δρόμους.

Τώρα, είμαι πάλι εκεί στους ίδιους γνώριμους δρόμους, περπατώ, μα μόνος, όλα έχουν αλλάξει, όμως όλα ίδια δείχνουν! Πέρασα από αυτούς τους δρόμους όμως πίσω από εμένα, χωρίς ποτέ να το αντιληφθώ, βάζω στοίχημα ακόμα και τώρα, περνούσε και ο Χρόνος. Που μυαλό να γυρίσω να του πω να σταθεί λίγο, να περιμένει, να ζήσω λίγο περισσότερο τις στιγμές, τις όποιες στιγμές, καλές ή κακές. Αυτός ήταν πάντα εκεί να πατά στη φρέσκια πατημασιά που μόλις είχα αφήσει, είτε βάδιζα γρήγορα, είτε αργά αυτός πάντα από πίσω να σβήνει το παρόν και να το κάνει παρελθόν, να σβήνει την πραγματικότητα και να την κάνει αναμνήσεις. Πάντα βιαστικός, πάντα τόσο δυνατός, ώστε να αλλοιώνει οτιδήποτε στο διάβα του.

Αν, λοιπόν, μου γινόταν ποτέ η ερώτηση: «Ποιος πιστεύεις πως κυβερνά, κυριαρχεί και διαμορφώνει τον κόσμο;» θα απαντούσα δίχως δεύτερη σκέψη: «Μα φυσικά ο Χρόνος!». Ο Χρόνος είναι ανελέητος, ακόρεστος και ακούραστος, σου «ρουφάει» τις στιγμές πριν καν διανοηθείς ότι τις ζεις. Ζει μέσα από μένα και από σένα, εμείς του δίνουμε δύναμη να κυβερνά, να κυριαρχεί και να διαμορφώνει τον κόσμο. Έτσι και αλλιώς, άλλη επιλογή δεν έχουμε.

Περπατώ πάνω στην άσφαλτο μόνος! Για πρώτη φορά νομίζω πως τον ακούω. Σταματώ. Γυρνώ να κοιτάξω πίσω. Τίποτα! Περπατώ, κοντοστέκομαι μπας και ξεχαστεί και πέσει πάνω μου. Τίποτα! Κι όμως είναι εκεί. Πρέπει να είναι εκεί.

Πριν χρόνια περνούσα πάλι από το δρομάκι αυτό με τα εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά. Να! Αυτό εκεί δεξιά, το γαλάζιο, πριν κάποια χρόνια, ο τοίχος στην μπροστά δεξιά γωνία υπήρχε, τώρα ο μισός έχει γκρεμιστεί. Πριν κάποια χρόνια ένας πιτσιρικάς ξεπρόβαλε από το σπίτι στ’ αριστερά με μια τσάντα μεγαλύτερη από τον ίδιο. Τώρα από την ίδια πόρτα βγαίνει ένας νεαρός κρατώντας στο ένα χέρι την τσάντα του laptop του. Πριν κάποια χρόνια τα ονόματα στα κουδούνια ήταν οικεία, τώρα όλα είναι παντελώς άγνωστα. Ποιος, λοιπόν, ευθύνεται για όλα αυτά; Ποιος αποφασίζει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα γεννηθεί; Ποιος αποφασίζει ποιος θα μείνει στο σπίτι που άλλοτε ζούσε κάποιος άλλος; Μα φυσικά ο Χρόνος! Αυτός είναι που πλάθει την κατασκευή που εμείς, ίσως απλοϊκά, αποκαλούμε πραγματικότητα.

Περπατώ, κοιτάζω τον ουρανό τώρα, γκρίζα σύννεφα αγκάλιασαν την πόλη, βρεγμένο το οδόστρωμα, βράχηκαν τα παπούτσια μου, άσχημο συναίσθημα. Κοιτώ ευθεία τώρα, γνώριμη η εικόνα, προκαλεί συναισθήματα. Μια απορία μου γεννιέται και στριφογυρίζει στο νου μου. Η εικόνα που βλέπω, είναι πραγματικά η εικόνα που βλέπω; Είναι απλά, τα σιωπηλά, σκονισμένα κτήρια που ορθώνονται μπροστά μου; Αν ναι, τότε γιατί αυτά να μου διεγείρουν συναισθήματα; Μήπως η εικόνα που βλέπει ο νους μου απλά περιλαμβάνει και την εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου; Πιο ζωντανή μοιάζει στο νου μου. Τα ίδια κτήρια, ο ίδιος δρόμος μα και οικεία πρόσωπα, πολλά. Να τώρα γυρίζω από την σχολή με τους φίλους μου και συζητάμε για την κοπέλα που αρέσει στον έναν από αυτούς, ήταν η πρώτη φορά που μιλήσανε. Να τώρα πηγαίνουμε στη σχολή, πάλι με τους φίλους μου, και συζητάμε για το ποδόσφαιρο που είδαμε χθες. Να τώρα γυρνώ με την κοπέλα μου σπίτι. Να τώρα τρέχουμε για να προλάβουμε το λεωφορείο που περνάει από την στάση λίγο πιο κάτω. Ο ίδιος ακίνητος δρόμος που θωρούν τα μάτια μου ζωντανεύει όταν τον κοιτά το μυαλό μου. Μα τώρα, όντας λίγο πιο προσεκτικός παρατηρώ πως πίσω από κάθε γέλιο, κάθε λέξη, κάθε βήμα, κάθε τρεχάλα κρύβεται μια σκιά, η ίδια σκιά, πάντα εκεί κρυμμένη καλά, έτσι ώστε να μην γίνεται αντιληπτή αμέσως, μα αν κοιτάξεις προσεκτικά θα καταφέρεις να την διακρίνεις. Ο Χρόνος.

Περπατώ, τρέχω, σταματώ, γελώ, κλαίω, υπάρχω ακόμα. Μα για πόσο; Για πόσο θα μου δίνει τη δύναμη ο Χρόνος να μουτζουρώνω το τετράδιό μου με ανούσιες σκέψεις ενός απλού ανθρώπου που σε κάποια χρόνια δεν θα υπάρχει πια στη Γη, θα ‘χει φύγει, μα όλα θα ‘ναι εκεί. Πώς γίνεται να φεύγει κάποιος απ τη Γη, μα όλα αυτά που έζησε να μένουν εκεί;

Μέσα, λοιπόν, απ’ όλα αυτά, αν μπορούμε να πούμε πως καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα αυτό είναι το εξής: Ζήσε και ευχαριστήσου το τώρα, πριν η σκιά στο πάρει και το κάνει τότε! Μην σκέφτεσαι το πριν και το μετά, απελευθερώσου από αυτά. Δίνε αξία στα πιο μικρά πράγματα, σε αυτά που δεν είναι πράγματα. Ζήσε ελεύθερα προτού φύγεις και συνειδητοποιήσεις πως, εν τέλει, όλη σου τη ζωή δεν ζούσες εσύ, μα η σκιά σου!