Γράφει ο π. Ιάσων Κεσέν
Φίλος παιδικός μού έστειλε να δω μιαν ανάρτηση σε ιστοχώρο τοπικών νέων, στην οποία διαφημίζεται ένα κρασί ως "ιδανικό" για την Θεία Κοινωνία ακολουθώντας την περαιτέρω ρότα ενός διαφημιστικού σποτ. Καλά κάνουνε οι άνθρωποι... δε λέω. Μακάρι το κρασί τους να 'ναι έτσι. Αλλά εδώ δε μιλάμε για το δικό τους κρασί αλλά για το δικό μας κρασί: το κρασί που προσφέρουμε και το ψωμί για να γίνουν κοινή τροφή και μάλιστα πνευματική. Όταν πρόσφερε ο Χριστός τον άρτο και τον οίνο, ψωμί και κρασί ήταν τα πρώτα πράγματα που έφτιαχνε δικά του κάθε σπίτι. Ο καρπός των κουρασμένων χεριών γίνεται το Σώμα και το Αίμα του Θεού.
Τι να σήμαινε αυτό άραγε για τους ανθρώπους τότε; Δε θα ξεχάσω πριν δυο βδομάδες που ήρθε ένας μαθητής απ' το Φροντιστήριο στο ναό και μου 'φερε ένα πρόσφορο που 'χε ζυμώσει ο ίδιος. Παράλληλα, ενώ είχα κι άλλα πρόσφορα, δε μπορούσα ν' αντισταθώ στο ευλογημένο άγχος αυτού του παιδιού σε σχέση με το αν θα προσκομίσω το δικό του ή όχι. Καθότανε λοιπόν στο Ιερό... και όταν με είδε να υψώνω το πρόσφορο που 'χε ζυμώσει..., τέτοια χαρά καιρό είχα να δω από κοντά!
Η προσωπική κούραση γίνεται θυσία της Εκκλησίας. Όταν ο Θεός έδιωξε τον Αδάμ απ' τον Παράδεισο του είπε ότι θα πρέπει να εργάζεται και να κουράζεται για την τροφή. Εε, ο Χριστός την κούραση αυτή Αθανασία την έκανε για να μας ξαναβάλει στον Παράδεισο. Κι εμείς ψωνίζουμε το κρασί από το μάρκετ... Ε, τι να κάνουμε; Δε μπορούμε να έχουμε αμπέλια μέσα στην Αθήνα κι είναι λογικό. Να έχουμε όμως συναίσθηση τι σημαίνει το κάθε τι. Μες την Εκκλησία τίποτε δεν ανήκει σε κανέναν και τα πάντα στους πάντες ανήκουν γιατί πάνω απ' όλα σ' όλους χαρίστηκε Ζωή.
Το πρόσφορο που ζυμώνουμε, είναι μια καλή αρχή. Ας πηγαίνουμε επίσης εμείς τη προσφορά μας στον ιερέα, ας μη την αφήνουμε απρόσωπα στο νεωκόρο. Κάτι είναι κι αυτό, είναι ένα βήμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου