ΟΜΙΛΙΑ
ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της
Κυριακής του Ασώτου
4
Φεβρουαρίου 2018
(Λουκ.
ιε΄ 11-32)
Γράφει
ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Πληκτικό
και άκρως καταπιεστικό έβρισκε ο νεαρός
άνδρας της παραβολής, το περιβάλλον του
πατρικού σπιτιού του. Παρ’ ότι του
παρεχόταν αφειδώς κάθε πολυτέλεια και
άνεση, αυτός δεν αισθανόταν ικανοποιημένος.
Ένιωθε
μέσα του ένα κενό που δεν γέμιζε με
τίποτα! Λαχταρούσε τον απέραντο και
φαινομενικά συναρπαστικό κόσμο, που
τον καλούσε έξω από τα τείχη και την
προστασία του σπιτιού του. Ήθελε να
ζήσει και να νιώσει όλες τις εμπειρίες
που του προσέφερε. Αποζητούσε αμαρτωλές
απολαύσεις, σπατάλες, πολυτέλειες,
κραιπάλες, σμήνος υποκριτών φίλων και
συμφεροντολόγων κολάκων, που θα τον
περιστοίχιζαν καθημερινά.
Η
επιθυμία του, λοιπόν, αυτή πραγματοποιήθηκε
σύντομα. Ο πατέρας του, παρά την απέραντη
λύπη του, δεν του χάλασε το χατίρι. Του
έδωσε όσα ζήτησε και τον άφησε ελεύθερο
να ακολουθήσει τον δρόμο του, παρότι
τον έζωναν φόβοι για το μέλλον του γιου
του. Και αυτοί οι πατρικοί φόβοι, δυστυχώς,
δεν άργησαν να επαληθευτούν.
Ο
γιος κατασπατάλησε την πατρική περιουσία
σε αμαρτωλές απολαύσεις, σε συντροφιές
κακών φίλων και αγοραίων γυναικών, σε
πολυτελή ενδύματα, γλέντια και οινοποσίες,
καταλήγοντας ένας εξαθλιωμένος επαίτης,
εγκαταλελειμμένος από όλους αυτούς, οι
οποίοι τον ακολουθούσαν μόνο και μόνο
για το προσωπικό κέρδος τους.
Και
τότε, μέσα στην απέραντη αθλιότητά του,
σκέφτηκε την επάνοδο στο πατρικό σπίτι,
όπου ο στοργικός του πατέρας -παρά τις
όποιες αντιρρήσεις εγέρθηκαν από
τρίτους- τον υποδέχθηκε με απέραντη και
ανιδιοτελή αγάπη και συγχώρεση.
Απεριόριστη
είναι, λοιπόν, για όλους μας η αγάπη του
κοινού Πατέρα και Δημιουργού μας: του
παντοδύναμου, φιλεύσπλαχνου και
φιλάνθρωπου Θεού. Παρά ταύτα, εμείς τον
αρνούμαστε και τον καταφρονούμε,
γινόμενοι καθημερινά «άσωτοι υιοί». Με
λόγια και με έργα απομακρυνόμαστε από
κοντά Του και κατασπαταλούμε τα αγαθά
και τα χαρίσματά Του. Όμως Αυτός δεν μας
εγκαταλείπει ποτέ. Μας καθοδηγεί με
απέραντη αγάπη στον δρόμο της επιστροφής,
αγκαλιάζοντας κάθε μετανοούντα αμαρτωλό.
Ας
μην μιμηθούμε, λοιπόν, τον άσωτο γιο,
πράγμα που θα έχει ολέθριο υλικό και
πνευματικό τίμημα για εμάς. Πάντως, έτσι
κι αλλιώς, ο στοργικός Πατέρας είναι
στην πόρτα και αναμένει νυχθημερόν την
επιστροφή μας από κάθε ενδεχόμενη χώρα
ασωτίας. Μακάρι να βρίσκουμε πάντα τον
δρόμο της επιστροφής. Γένοιτο!
[Ζωγραφικό σχόλιο: Επιστροφή του ασώτου υιού, του Ιταλού ζωγράφου Πομπέο Μπατόνι, έργο 1773]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου