Η μέριμνα για την ύλη χωρίς Θεό οδηγεί στον όλεθρο και την δυστυχία

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Γ΄ Ματθαίου 

28 Ιουνίου 2020 

(Μαρκ. στ΄ 22-33)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Μεγάλος και ατελείωτος είναι ο ανθρώπινος μόχθος για τα καθημερινά υλικά αγαθά. Συχνά-πυκνά ο άνθρωπος αναλώνεται στις βιοτικές μέριμνες και ο νους του σκοτίζεται, ώστε να μην διακρίνει την θεία αλήθεια και τον αληθινό σκοπό της ζωής. Η συνείδησή του είναι μειωμένη, ώστε να μην διακρίνει το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο, το αιώνιο από το πρόσκαιρο. Όπως ο άρρωστος σωματικός οφθαλμός οδηγεί στη συσκότιση και τον αποπροσανατολισμό όλου του σώματος, το ίδιο και χειρότερα ισχύει για τα μάτια της ψυχής. Οι σκοτισμένοι ψυχικοί οφθαλμοί, λόγω ασέβειας, αλαζονείας, ματαιότητας και υλισμού, οδηγούν στο πνευματικό και ηθικό σκοτάδι και εν τέλει στην απώλεια.

Ο άνθρωπος -ακόμη και αν το θέλει- δεν μπορεί να υπηρετεί τον Θεό και τον Μαμμωνά. Πρέπει να διαλέξει υποχρεωτικά ένα δρόμο από τους δύο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Θεός μάς αποτρέπει από την έντιμη εργασία για τα προς το ζην. Η εργασία είναι καθήκον και χαρά για τον Χριστιανό. Όμως δεν πρέπει να θεοποιείται και να καθίσταται αυτοσκοπός, αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να ζητείται η Βασιλεία και η Δικαιοσύνη του Θεού. Όλες τις άλλες υλικές ελλείψεις –ας μην ανησυχούμε- ο Θεός με τον τρόπο Του θα τις αναπληρώσει.

Η μέριμνα για την ύλη χωρίς Θεό οδηγεί στον όλεθρο και την δυστυχία. Δημιουργεί αλαζονεία, απληστία, αδικία, αναταραχές, πολέμους, άγχη και αγωνίες. Χάνεται έτσι η ειρήνη της ψυχής, αλλά και κάθε σωματική και πνευματική υγεία. Τα πετεινά του ουρανού και η φύση όλη, είναι ανάγκη να αποτελεί παράδειγμα και οδηγό μας.

Πάντοτε, λοιπόν, πρέπει να στηριζόμαστε στον Θεό και να ελπίζουμε σε Αυτόν, που βρέχει επί δικαίους και αδίκους, που χορηγεί τροφή σε όλα τα ζωντανά πλάσματα της γης, εκχέοντας πλουσιοπάροχα όλες τις υλικές και πνευματικές δωρεές Του. Γένοιτο!