Πρόκειται για την αρχαιότερη και ιστορικότερη Μονή του νησιού της Εύβοιας. Χτίστηκε κατά πάσα πιθανότητα πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού, αφιερωμένου στον Αιγαίο Ποσειδώνα. Η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται είναι πράγματι μαγευτική, αφού η Μονή είναι κατασκευασμένη σε οροπεδινή τοποθεσία 200 μέτρα ψηλότερα από την θάλασσα έχοντας έτσι εξαίσια θέα προς τον Ευβοϊκό αλλά και τις ακτές της απέναντι ευρισκόμενης Βοιωτίας.
Η Μονή αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο (θαλασσινό προστάτη και αντικαταστάτη κατά κάποιον τρόπο του Ποσειδώνα) γιορτάζει τόσο στην επίσημη γιορτή του Αγίου (6η Δεκεμβρίου) όσο και την 20ή Μαΐου επέτειο της Μετακομιδής Του από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας. Την ημέρα αυτή πανηγυρίζει η Μονή μέσα στο καταπράσινο μαγευτικό ανοιξιάτικο τοπίο.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή το όνομα Γαλατάκη προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τον πρώτο μετά τον 10ο αιώνα κτήτορα, που ήταν κάποιος πλοίαρχος καταγόμενος από τον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης (είναι πολύ πιθανό να ονομαζόταν Γαλατάκης).
Κατά μία άλλη εκδοχή το όνομα προέρχεται από τα πολλά και παραγωγικότατα ποίμνια γαλακτοφόρων ζώων που υπήρχαν κάποτε στη περιοχή αυτή.
Η Μονή Γαλατάκη είναι αρκετά μεγάλη και μοιάζει πολύ με τις Μονές του Αγίου Ορους. Στην ανατολική πτέρυγα της Μονής υπάρχει χτισμένος ένας ογκώδης και οχυρός πύργος με μεγάλη ιστορία, που είναι αποτέλεσμα επισκευής αρχαιότερου οχυρού κτίσματος, από μοναχούς της Μονής στα φραγκοβυζαντινά χρόνια. Σύμφωνα με μια παράδοση τον πύργο έχτισε (ή επισκεύασε) ο ίδιος ο όσιος Δαυίδ ο Γέροντας για να προστατεύσει τους μοναχούς από τις πειρατικές επιδρομές.
Η ιστορία της Μονής Γαλατάκη δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί μέσα σε λίγες γραμμές κειμένου συνοπτικής αναφοράς. Το αρχείο όμως και οι πνευματικοί θησαυροί που φυλάσσονται στη βιβλιοθήκη και στις κρύπτες της Μονής μπορούν να ξετυλίξουν στον μελετητή τους, εικόνες και γεγονότα που κάνουν την φαντασία, τον θρύλο και την πραγματικότητα να ταυτίζονται και να δημιουργούν ένα ακόμη τεκμήριο για το ανεπανάληπτο μεγαλείο της πατρίδας μας.
Η Μονή ήταν ανδρική σε όλη την διάρκεια της πολύκροτης ιστορίας της. Από το 1946 όμως και μέχρι σήμερα είναι γυναικεία. Σήμερα αριθμεί πέντε (5) Μοναχές, οι οποίες εγκαταβιούν δίχως τις ανέσεις του ηλεκτρικού ρεύματος. Οι τέσσερις από αυτές είναι υπέργηρες, ενώ πριν από δυο μήνες κοιμήθηκε η μέχρι τότε Καθηγουμένη τους, σε ηλικία 99 ετών.
Όπως μάς ανέφερε η σημερινή Ηγουμένη, Μοναχή Μαριάμ, στη Μονή αυτήν διακόνησε ο Άγιος Νεκτάριος, όταν -κατηγορημένος και τιμωρημένος από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας- προσέφυγε στη Ελλάδα και μάλιστα εδώ, για να έχει λειτουργική ζωή. Προς τούτο, στα νεότερα χρόνια, οι Μοναχές οικοδόμησαν Παρεκκλήσιο και αιτήθηκαν Λείψανό Του, το οποίο ήδη θησαυρίζεται στο πλούσιο Σκευοφυλάκιο.
Η Μονή διαθέτει πολλά τεμάχια λείψανα Αγίων (Ανδρέα Πρωτόκλητου, Νικολάου, Μηνά, Χαραλάμπους, Οσίου Δαυίδ, Ιωάννου Προδρόμου, Μαρίας Μαγδαληνής, Τρύφωνος, Μοδέστου, Κηρύκου, Παντελεήμονος, Μ. Βασιλείου, Κοσμά και Δαμιανού, Ιωάννου Χρυσοστόμου, Θεοδώρου Στρατηλάτου, Μάμαντος, Κυριάκου, πρωτομάρτυρα Στέφανου).
[Στοιχεία από το διαδίκτυο και τις συζητήσεις μας με τις Μοναχές]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου