ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά, 21/01/2024
Γράφει ο π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΟΜΟΝΗΣ
Ένα ακόμα από τα πολλά θαύματα του Κυρίου μας κάνει γνωστό σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς. Ο Κύριος, στον δρόμο προς τα Ιεροσόλυμα, φθάνει έξω από μια πόλη, το όνομα της οποίας ο ιερός συγγραφέας δεν το αναφέρει. Εκεί τον συναντούν δέκα λεπροί άνδρες, εννέα από την περιοχή της Γαλιλαίας και ένας από τη Σαμάρεια. Οι άνθρωποι αυτοί, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν, διότι ήταν γνωστή η έχθρα μεταξύ των κατοίκων της Ιουδαίας και των Σαμαρειτών. Οι Σαμαρείτες αποτελούσαν ξένο σώμα στη γη της Παλαιστίνης και απομεινάρια των Ασσυρίων κατακτητών. Για τους Ισραηλίτες, οι Σαμαρείτες ήταν έθνος αιρετικών και αφορισμένων ανθρώπων.
Εκείνο που ένωσε τους ανθρώπους αυτούς της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ήταν η ασθένειά τους, καθώς και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Οι λεπροί εκείνη την εποχή ήταν -για την κοινωνία- άνθρωποι τιμωρημένοι απ’ τον Θεό για τις αμαρτίες που είχαν διαπράξει. Κατόπιν, αποβάλλονταν από την κοινότητα μέχρις ότου καθαρισθούν από την αρρώστια τους.
Οι άνθρωποι αυτοί πλησίασαν τον Κύριο ζητώντας Του βοήθεια, αφού είχαν ακούσει πολλά γι’ Αυτόν. Η πίστη ήταν η κινητήρια δύναμη που τους ώθησε κοντά Του. Ο Ιησούς, δείχνοντας σεβασμό προς τον Νόμο, δεν τους θεράπευσε αμέσως, αλλά τους έστειλε στο ιερατείο που ήταν σε θέση να γνωρίζει τα της ασθένειας. Στον δρόμο όμως η ασθένεια υποχωρούσε μέχρι που εξαφανίστηκε τελείως.
Από τους δέκα λεπρούς ασθενείς που θεραπεύθηκαν, μόνον ο Σαμαρείτης επέστρεψε να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του Κύριο. Τότε ο Ιησούς εξέφρασε την απορία, αν μόνον αυτός από τους δέκα έγινε καλά. Προφανώς και οι υπόλοιποι ασθενείς είχαν γίνει καλά, η πίστη τους όμως ήταν περιστασιακή και εν πολλοίς χλιαρή, διότι, αφού αποκαταστάθηκε η υγεία τους, ξέχασαν τον ευεργέτη τους.
Η πίστη, αγαπητοί μου, δεν αποτελεί ένα αυτονόητο αγαθό. Η πίστη δοκιμάζεται συνεχώς και απαιτεί τόλμη, θυσίες, σωματική και πνευματική άσκηση και φωτισμό. Αν η πίστη μας βιωθεί αληθινά και ουσιαστικά, τότε και μόνο τότε ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξανακουστεί το δίκαιο παράπονο του Κυρίου μας! «Οι δε εννέα, πού;;;» Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου