ΟΜΙΛΙΑ
ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της
Κυριακής Η΄ Λουκά
13
Νοεμβρίου 2016
(Λουκά
ι΄ 25-37 )
Γράφει
ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Εξοργιστική
και απάνθρωπη υπήρξε η αδιαφορία των
δύο ιερωμένων της παραβολής του καλού
Σαμαρείτη οι οποίοι, βλέποντας χτυπημένο
και αιμόφυρτο τον συνάνθρωπό τους από
τους ληστές, δεν στάθηκαν να τον
περιθάλψουν. Αντίθετα, κοίταξαν να
φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν,
προφανώς επειδή σιχαίνονταν ν’ αγγίξουν
τις πληγές και τα αίματα. Επίσης,
φοβόντουσαν μήπως η ληστρική συμμορία
ήταν ακόμη κάπου εκεί κοντά κι έπεφταν
και οι ίδιοι θύματά της.
Υπήρξαν
ιδιοτελείς, φίλαυτοι και φιλάργυροι
επειδή σκέφτηκαν και τα χρηματικά έξοδα
που θα τους επιβάρυναν προκειμένου να
προσφέρουν βοήθεια στον τραυματισμένο.
Επίσης, ίσως σκέφτονταν ότι εκεί, στην
επικίνδυνη ερημιά που βρισκόντουσαν,
κανείς δεν θα ήταν αυτόπτης μάρτυρας
για να δει την πράξη τους. Μέσα τους
βαθιά
επιθυμούσαν επιδείξεις και χειροκροτήματα.
Σε δημόσιους πολυσύχναστους χώρους
μιας μεγάλης πόλης ίσως σκέφτονταν κι
έπρατταν διαφορετικά. Η επιδειξιμανία
και τυπολατρία των Ιουδαίων υπήρξε κάτι
το φοβερό.
Όμως
ο καλός Σαμαρείτης δεν φοβήθηκε ούτε
πτοήθηκε από τους κινδύνους, το αίμα
και τα έξοδα. Αντίθετα, περιέθαλψε, όσο
καλύτερα μπόρεσε, τον ημιθανή συνάνθρωπό
του και τον οδήγησε σε ασφαλές μέρος
εμπιστευόμενος το χτυπημένο σώμα του
σε κατάλληλους ανθρώπους και πληρώνοντας
επιπλέον γι’ αυτόν. Υπήρξε αγαθή καρδιά
και αληθινός άνθρωπος, γεμάτος ευγένεια
και καλοσύνη.
Πάντα
θα υπάρχουν άνθρωποι αναξιοπαθούντες
και φτωχοί, άρρωστοι και αβοήθητοι τόσο
σωματικά όσο και πνευματικά. Καθήκον
όλων μας να γίνουμε καλοί Σαμαρείτες,
άνθρωποι της γνήσιας ανυπόκριτης πίστης
και της ενεργής αγάπης. Πέρα
από την αρρώστια και τη φτώχεια, χρειάζεται
να συντρέχουμε με αγάπη και τις πνευματικές
πληγές των συνανθρώπων. Τέτοιες είναι:
οι καυγάδες, τα μίση, οι ζήλιες, η
αγνωμοσύνη, οι ύβρεις, οι ασωτίες του
βίου, οι συκοφαντίες πονηρών ανθρώπων
κ.α.
Ας
μην μιμηθούμε τους αδιάφορους και
ασεβείς ανθρώπους, που, γεμάτοι ατομισμό,
φιλαργυρία και υποτίμηση προς τους
αναξιοπαθούντες, τους εγκαταλείπουν,
όπως έκαναν οι ιερείς και ο Λευίτης της
παραβολής. Διότι τότε η Χάρη του Θεού
θα φύγει από εμάς και η απώλειά μας θα
είναι σίγουρη. Ενώ, αντίθετα, ακολουθώντας
τις αγαπητικές εντολές του Ευαγγελίου,
το φωτοστέφανο της δόξας θα είναι
παντοτινά δικό μας. Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου