Μην Δεκέμβριος

"Μην Δεκέμβριος, έχων ημέρας 31'. Η ήμερα έχει ώρας 9', η δε νύξ ώρας 15' ", διαβάζουμε στο Μηναίο, ήδη από την πρώτη ημέρα του Δεκεμβρίου. Είναι λοιπόν, ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός και από την άλλη, περιμένουμε σε λίγες μέρες να ζήσουμε την μεγαλύτερη -σε διάρκεια- νύχτα του έτους. Καθώς, λοιπόν, ο ήλιος δύει καθημερινά νωρίτερα και οι άνθρωποι αποσύρονται όλο και πιο γρήγορα στις εστίες τους, ο νους μας τρέχει στα μοναχικά άτομα, τα οποία βιώνουν ένα ιδιαίτερο "πανδημικό φαινόμενο", μια άλλη μάστιγα της εποχής, την δυσκολία της μοναξιάς. 

Διότι, τα άτομα αυτά από το απόγευμα μέχρι το πρωί της επόμενης ημέρας ζουν μια ιδιότυπη εμπειρία: δεν συνομιλούν με κανέναν, τα κουδούνια των  κατοικιών τους για επισκέψεις είναι σπανιότατα, τα τηλεφωνήματα και εκείνα αραιά. Σε ακραίες περιπτώσεις, ζουν την μοναξιά και την μοναχικότητά τους ως νεκρική σιωπή, ιδιαίτερα εάν τα πρόσωπα αυτά στερούνται αγαπημένους και οικείους συνανθρώπους τους. 

Σε καλύτερες περιπτώσεις, ίσως να βιώνουν μέσα στην μοναξιά τους, ένα συναίσθημα αγαπητικό, ως παρουσία όσων ανθρώπων τους σκέφτονται. Ενδεχομένως, να εξασφαλίζουν χρόνο για περισσότερη μελέτη, προσευχή, περισυλλογή, δημιουργική ενδοσκόπηση, αυτοβελτίωση και γνήσια αυτογνωσία. Ίσως, με αυτόν τον τρόπο να ανακτούν το κουράγιο και την δύναμη, για την επόμενη ημέρα που θα ξεκινήσει, ως προετοιμασία για να αντιμετωπίσουν όσους ζητούν πράγματα από αυτούς, όσους κάτι προσδοκούν και επιδιώκουν από τους ίδιους και διεκδικούν ρόλους στη ζωή και την καθημερινότητα τους, δίπλα τους. Διότι, στην ησυχία και την προσευχή ο άνθρωπος  νομίζω βρίσκει την δύναμη να επικοινωνεί καλύτερα και πιο ουσιαστικά με τον Θεό και τους συνανθρώπους του, έστω και αν δεν τους βλέπει σωματικά παρόντες μπροστά του.

Αυτή η δυσάρεστη εμπειρία ξεπερνιέται μόνο με την ύπαρξη στη ζωή και την εγκαθίδρυση στην καρδία, Εκείνου που στέκεται δίπλα στον καθένα μας ως πραγματικός φίλος και συνοδοιπόρος, πατέρας και αδελφός. Αυτός που σε λίγο θα αφήσει την δόξα του χερουβικού θρόνου της Θείας Μεγαλοσύνης, χωρίς ποτέ, όμως, να αποχωριστεί από αυτήν. Ο Χριστός!

Από την άλλη, σίγουρα υπάρχουν και άλλοι τρόποι διαφυγής, έστω και  με την προσπάθεια ανθρώπινης παρηγοριάς, όπως είναι οι ενασχολήσεις εκείνες με τις οποίες φεύγουν οι καθημερινές έννοιες και φροντίδες από την σκέψη, ως υπέρβασή τους. Αυτό ωστόσο, προϋποθέτει ισχυρά βιώματα, τα οποία πρέπει ο άνθρωπος να καλλιεργεί από την νεανική του, ήδη, ηλικία. Ως εκ τούτου, νομίζω πως όλοι οι υπόλοιποι, από την πλευρά μας, οφείλουμε κυρίως να αγκαλιάζουμε φιλανθρωπευτικά τα συγκεκριμένα άτομα, με έναν καλό, γλυκό και παρήγορο-ανθρώπινο λόγο. Η σκέψη μας να πηγαίνει σε εκείνους, ώστε να αισθάνονται την αγάπη και το ενδιαφέρον μας και να ζεσταίνεται το κλίμα της μοναξιάς στο διαμέρισμα του μεγάλου αστικού κέντρου ή της ερημωμένης μονοκατοικίας στο απομακρυσμένο χωριό.

Το βασικότερο όμως: να μην οδηγηθούν ποτέ το απευκταίο αίσθημα της απελπισίας ή της απόγνωσης. Έχουν και εκείνοι χρέος να αισιοδοξούν και να ελπίζουν σε μια καλύτερη ημέρα που θα ξημερώσει. Γιατί, -ενόψει και της ερχόμενης μεγαλύτερης νύχτας του έτους -και σύμφωνα με τον στίχο του γνωστού τραγουδοποιού της εποχής μας : 

Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή! 

19.12.2023

Γεώργιος Τσεκούρας,

Μεταπτυχιακός Φοιτητής Βυζαντινής Φιλολογίας