Αδέκαστος δικαστής η συνείδηση

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής ΙΕ΄ Λουκά 

26 Ιανουαρίου 2020

(Λουκ. ιθ΄ 1-10)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Συχνά ο πλούτος, τον οποίο πολλοί άνθρωποι έχουν συσσωρεύσει, είναι προϊόν και αποτέλεσμα ανομιών και αδικιών. Φαίνεται πως παλιότερα, αλλά ακόμη και μέχρι τα χρόνια μας, αρκετοί άνθρωποι δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να αποκτήσουν χρήματα, φήμη και ισχύ, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται την εξόντωση και την καταπάτηση των συνανθρώπων τους. Αυτή είναι, δυστυχώς, μια οικουμενική και πανανθρώπινη αλήθεια, τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Ο Ζακχαίος ο Αρχιτελώνης, είχε κι αυτός επιλέξει αυτόν τον δρόμο από νεαρή ηλικία. Εξασκούσε το επάγγελμα του υπενοικιαστή των φόρων, μέρος των οποίων απέδιδε στη ρωμαϊκή διοίκηση, της οποίας υπήρξε και εντολοδόχος. Επομένως, για να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο για τον εαυτό του και να προσπορίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος, καταπίεζε κι εκμεταλλευόταν ανάλγητα τους συμπολίτες του, οδηγώντας τους στην φτώχια και την εξαθλίωση.

Υπήρξε, λοιπόν, ένας άνθρωπος πολύ πλούσιος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ μισητός. Αυτό το μίσος, το οποίο ένιωθε να τον περιβάλει, φαίνεται πως κατά βάθος τον πίκραινε και αμαύρωνε την χαρά της απόλαυσης των υλικών αγαθών, τα οποία αφθόνως κατείχε. Δυστυχώς, τα χρήματα από μόνα τους δεν αρκούν για να είναι ένας άνθρωπος ευτυχής. Πολλές φορές τον ελέγχει ένας αδέκαστος, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, δικαστής: η συνείδηση, όσο κι αν προσπαθεί να την φιμώσει και να την καταπνίξει.

Τότε ακριβώς ο Ζακχαίος δέχεται την κλήση και το μήνυμα του Θεανθρώπου, ο οποίος δεν διστάζει να καταλύσει και να φιλοξενηθεί στο σπίτι του, δείχνοντας φαινομενικά την προτίμησή Του σ’ έναν άνθρωπο αμαρτωλό. Τούτο μπορεί να προξένησε την αγανάκτηση των άλλων, των υποτιθέμενα «ενάρετων», αλλά είχε πολύ μεγάλη σημασία και βαθύτατο νόημα. Ο Κύριός μας ήλθε στη γη πρωτίστως για τους ψυχικά πάσχοντες, για τους αμαρτωλούς, τις πόρνες, τους τελώνες και όλους τους απόβλητους της κοινωνίας. Κανένας γι’ Αυτόν δεν περισσεύει και κανένας άνθρωπος δεν είναι  στα θεϊκά μάτια Του ανώτερος ή κατώτερος από τον άλλον.  Αυτές οι διακρίσεις ισχύουν, δυστυχώς, μόνο για εμάς.

Η στάση αυτή του Κυρίου σηματοδότησε την πλήρη αλλαγή και μεταστροφή του Ζακχαίου. Τον έκανε να δει την αθλιότητα και αμαρτωλότητά του και να εκλιπαρήσει την θεία χάρη τόσο για τον ίδιο, όσο και για την οικογένειά του. Δεν περιορίστηκε όμως υποκριτικά μονάχα στα λόγια. Αντίθετα, φάνηκε διατεθειμένος να αποβάλει κάθε υλικό πλούτο που είχε ανόμως αποκτήσει και να ανακουφίσει –λειτουργώντας πολλαπλώς- όσους φρικτά αδίκησε.

Μέγα, λοιπόν, παράδειγμα ανθρώπου και οικογενειάρχη ο Ζακχαίος. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά του, απαλλασσόμενοι και εμείς από την φαρισαϊκή και υποκριτική τυπολατρία –που δυστυχώς μαστίζει κυρίως τους πιστούς- και ας γίνουμε γνήσια και μετανοημένα τέκνα Θεού. Γένοιτο!