ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ. Ένα ποίημα του 1979 για τη θυσία του Πολυτεχνείου

[Το ποίημά μου «Σφαγή των αγγέλων», πρέπει να εξηγήσω, γράφτηκε σε ηλικία 18 ετών και δημοσιεύτηκε στη ζακυνθινή εφημερίδα Ελεύθερη Φωνή, στις 17 Νοεμβρίου 1979, φύλλο 251. Αυτό το ποίημα το θεωρούσα πάντα πρωτόλειο, γι’ αυτό και ουδέποτε μπήκε σε οποιοδήποτε βιβλίο μου. Συμπεριελήφθη όμως σε ένα Ποιητικό Ανθολόγιο του 1983, που επιμελήθηκε και (ιδιωτικά) εξέδωσε ο ποιητής και μελετητής Διονύσης Σέρρας, με τίτλο «Ζάκυνθος και Πολυτεχνείο 1973-1983», με Εισαγωγή από τον αείμνηστο διανοούμενο Γιώργο Βαλέτα (1907-1989) και εξώφυλλο του εικαστικού Διονύση Πάλμα. 

Ο Δ. Σέρρας, λοιπόν, μερίμνησε και περισυνέλεξε από ήδη εκδοθέντα βιβλία, αλλά και από εφημερίδες ή περιοδικά, ό,τι ποιητικό γράφτηκε από Ζακυνθινούς ποιητές για τη θυσία των Παιδιών στην πρώτη μετά το Γεγονός δεκαετία.  Έτσι παρουσίασε ποιήματα των: Λούλας Βάλβη-Μυλωνά, Διονυσίου Καλημέρη, Ιπποκράτη Καλογερόπουλου, Παναγιώτη Καποδίστρια, Τασίας Καψάσκη-Φάρρου, Τάλμποτ Κεφαλινού, Έρσης Λάγκε, Μάχης Μουζάκη, Διονύση Σέρρα και Διονύση Φλεμοτόμου. Το βιβλίο κυκλοφόρησε και σε β΄ έκδοση από τον Περίπλου, το 1993, μ’ εξώφυλλο της Μαρίας Ρουσέα και μια ποιητική παρουσία επιπλέον, αυτήν της Μαρί Γκούσκου. 

Ως προς την δική μου συμβολή, ο σχολιαστής του εν λόγω Ανθολογίου Γιώργος Βαλέτας (1907-1989) το παρουσίασε με τα εξής θετικά λόγια: «(…) ο στίχος του, αδέσμευτος και μελωδικός, σκηνογραφεί τη Μητέρα που βρίσκει τα θυσιασμένα παιδιά της και έχει χάσει μπροστά στο μεγάλο χαμό τα συλλογικά της κι αναρωτιέται: “Γιατί δονούνται οργισμένα τα στήθια τους; / Τι 'ναι τα χνάρια τούτα στις παλάμες; / … / Τα παιδιά μου αντρειωμένα τώρα κινούν τους ήχους / Τα παιδιά μου νεκρά φτερώνονται και πάνε”. Πρόκειται για ένα πολύ καλοσυνθεμένο και πονετικό ελεγείο». 

Το αναδημοσιεύω σήμερα εδώ, εις μνήμην των θυσιασμένων εκείνων Νέων. 

π. Π. Κ.]

Νεανικό ποίημα του Παναγιώτη Καποδίστρια

Σφαγή των αγγέλων

Τα παιδιά τραγουδούν 

Θε μου, δώσε τους φως.

(Νοέμβρης ’73. Η Μάνα και τα παιδιά της εκδηλώνονται λίγο μετά το θάνατο λίγο πριν τη ζωή:)

-Έρχομαι στην ατάραχη κλίνη των παιδιών μου. 

Ω, πόσο ήρεμα κοιμούνται απόψε. 

-Αδιάφορες οι σκηνές στην ομίχλη του όρθρου. 

Πόσο βάθυνε ο στοχασμός των άλλων καιρών. 

Τώρα η στάχτη μας μετουσιώνει τα θρύψαλα 

Και παράδοξο στ’ αλήθεια 

Πόσο μάκρυνε η επόμενη στάση. 

-Ω, τα μικρά μου τα παιδιά 

Χειροκροτούν κάτι παράξενα ερπετά που όλο τα φοβερίζουν. 

Μακριά, μακριά. 

Έχουνε τα παιδιά μου δύναμη πολλή. 

-Φέρτε να παίξουνε για μάς τύμπανα του θριάμβου. 

Ένας υδάτινος παλμός 

Συνθέτει των ματιών μας την απόχρωση. 

-Παιδιά μου φυλαχτείτε. 

Μπορεί να πειραχτούνε τα όνειρά σας. 

Παιδιά μου ο θάνατος πολύς στη λεωφόρο. 

-Ανάγκη να μηδενιστεί το σύνορο του Χρόνου. 

Ρυτίδες η γη κι όλο πλαταίνουν. 

-Μην πλησιάζετε νυχτόβια τα παιδιά μου. 

Τά 'πλυνα δυο και τρεις φορές 

Μα ετούτη η κόκκινη βαφή 

Δε λέει να ξεθωριάσει από το μέτωπο. 

Φύγετε, φύγετε νυχτόβια. 

Κρύβουνε τα παιδιά μου δύναμη. 

-Φορτωθείτε αητοί το μήνυμα: 

Σήμερα η σφαγή μας πυρώνει τα κύτταρα του Νοέμβρη. 

-Γιατί δονούνται οργισμένα τα στήθια τους; 

Τι 'ναι τα χνάρια τούτα στις παλάμες; 

Βλέπω καρφιά και λόγχες κυρίαρχες του χώρου. 

Κι εδώ είναι που διχάζονται οι μέρες. 

Τα παιδιά μου αντρειωμένα τώρα κινούν τους ήχους 

Τα παιδιά μου νεκρά φτερώνονται και πάνε.

"Μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο", από τη Χορωδία του Μουσικού Σχολείου Ζακύνθου, στις 17 Νοεμβρίου 2008.