Η λυτρωτική θυσία του Κυρίου Ιησού είναι προσωπική για τον καθένα μας

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής ΙΔ΄ Λουκά

3 Δεκεμβρίου 2017

(Λουκ. ιη΄ 35-43)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Ένας τυφλός δυστυχής άνθρωπος, ο οποίος αναγκαζόταν να επαιτεί για την επιβίωσή του, παρουσιάζεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Τραγική ήταν η θέση και μέγιστη η θλίψη του τυφλού εκείνου. Το αδιαπέραστο σκοτάδι είχε καλύψει για πάντα τη ζωή του. Άγνωστη τού ήταν η μορφή των αντικειμένων και η αρμονία της φύσης ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε σκληρότητα και αδιαφορία.

Και τότε συνέβη το αξιοθαύμαστο και ανθρωπίνως αδύνατον: ο παντοδύναμος Κύριός μας τού έδωσε πίσω ξανά το πολυπόθητο δώρο της οράσεως. Η καρδιά του δυστυχούς εκείνου τυφλού πλημμύρισε από ευγνωμοσύνη και ύμνοι και δοξολογίες προς τον Θεό έβγαιναν από τα χείλη του. Το φαινόμενο αυτό αμέσως επεκτάθηκε και στο γύρω πλήθος, το οποίο συνέρρεε έκθαμβο και περιστοίχιζε τον Ιησού και τον πρώην τυφλό.

Το ίδιο ακριβώς πράττουμε και όλοι εμείς. Όταν βρισκόμαστε υπό το κράτος της δυστυχίας και της θλίψης, επιζητούμε εναγωνίως τον Θεό και τη βοήθειά του και τον παρακαλάμε ένθερμα να μας δώσει τις ευεργεσίες και τις δωρεές Του ανακουφίζοντάς μας από τα βάρη που μας συνθλίβουν και μας καταδυναστεύουν. Και όταν εισακουστεί το αίτημά μας, φωνάζουμε με πάθος και ενθουσιασμό το «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε», όπως έκανε και ο ιερός ψαλμωδός.

Όμως, όταν περάσει το κακό και η δοκιμασία, όταν ανακουφιστούμε από το βάρος που μας καταπιέζει, γρήγορα ξεχνάμε. Κρατάμε κλειστή την καρδιά μας απέναντι στον Πλάστη μας και αδιαφορούμε για το διαρκές θαύμα της Δημιουργίας που μας περιστοιχίζει.

Αν εξετάσουμε τη ζωή μας, θα δούμε πλήθος φανερών και αφανών θαυμάτων. Ο ανθρώπινος οργανισμός και η ασύλληπτη πολυπλοκότητα και αρμονία του, είναι ένα θαύμα. Το ίδιο και το στερέωμα και η φύση που μας περιβάλλει. Τα αναρίθμητα ζώα και οι άπειρες ποικιλίες των φυτών, η απεραντοσύνη των θαλασσών, είναι κι αυτά ένα διαρκές θαύμα! Και το μέγιστο όλων: η αθάνατη ψυχή μας για την σωτηρία της οποίας πρέπει να μεριμνάμε διαρκώς και επιμόνως, χρησιμοποιώντας την διάνοιά μας για το αγαθό.

Ας μην ξεχνάμε ότι η λυτρωτική θυσία του Κυρίου μας είναι προσωπική για τον καθένα μας. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο του, λοιπόν, για να κερδίσουμε τη θέωση. Γένοιτο!