Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Την 1η Ιουνίου 2014, τόσον ο γράφων, όσο και η Ενορία του Μπανάτου εν Ζακύνθω, δεχθήκαμε, ως πνευματικούς περιηγητές, ενορίτες του Ι. Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου. Επικεφαλής των εκδρομέων ήταν ο προϊστάμενος εφημέριος Πρωτοπρεσβύτερος Χριστόδουλος Μπίθας, ο οποίος είχε την καλοσύνη να μου δωρίσει το βιβλίο του "Το μυστήριο της χαράς και της ευχαριστίας. Αναζητώντας μια ορθόδοξη πορεία με πλοηγό το Ευαγγέλιο", με 368 σελίδες.
Πρόκειται για τo πρώτο βιβλίο της νέας σειράς των εκδόσεων ΑΘΩΣ Εν τη οδώ, η οποία στοχεύει να παρουσιάζει στο υποψιασμένο κοινό σκέψεις και ιδέες, που αφορούν στην ορθόδοξη πορεία του γένους μας εν γη πολλάκις αλλοτρία.
Ο π. Χριστόδουλος, με τρόπο απέριττο και φιλικό καταθέτει την εμπειρία του από την προσωπική καταβύθισή του στα ιερά κείμενα και την εκκλησιαστική παράδοση. Έχοντας "ξοδέψει" τα χρόνια του στην δημιουργία μιας ζώσης εκκλησιαστικής κοινότητας κι έχοντας κατασταλάξει ότι "η Εκκλησία, παρ' όλα τα προβλήματα που υπάρχουν, είναι ο μόνος θεσμός στην Ελλάδα που έχει ισχυρή ταυτότητα, είναι ο φορέας της παράδοσης, διαθέτει ιστορική μνήμη, μεταφέρει την ανθρωπογνωσία των Πατέρων και των Αγίων, δυο χιλιάδες χρόνια τώρα", αποπειράται να μεταδώσει στο ευρύτερο της Ενορίας του κοινό ό,τι έχει εξορύξει τιμαλφές και αξιομνημόνευτο από το βάθος των εκκλησιαστικών πραγμάτων.
Έτσι το ανά χείρας βιβλίο σπονδυλώνεται από επτά ενότητες, μέσω των οποίων αναλύονται ζωτικοί προβληματισμοί των Ορθοδόξων και όχι μόνον. Για παράδειγμα, γίνεται λόγος περί αντιεξουσιαστικότητας του Χριστιανισμού, περί Εκκλησίας και Πολιτισμού, περί του μυστηρίου της Μετανοίας, περί της χαρμολύπης της Ευχαριστίας, περί επιστροφής της θαλπωρής της Αγάπης, περί της δύναμης της συγχώρησης, περί του νερού που οδηγεί στην αιωνιότητα, περί θαμμένων χαρισμάτων, περί του φόβου και της μνήμης του θανάτου, περί της οικονομικής / πνευματικής κρίσης και περί πολλών άλλων θεμάτων.
Διεισδύοντας στα κείμενα τού βιβλίου, αποκτά ο αναγνώστης την βεβαιότητα ότι τα γραφτά του π. Χριστοδούλου είναι παράγωγα της ανοικτότητας ενός Πατέρα. Όχι ενός αφ' υψηλού διανοητή ή ιεροκήρυκα, αλλά Πατέρα, με όλη τη σημασία της λέξης, δεδομένου ότι ο πατέρας, όταν μιλά στα παιδιά του, δεν ρητορεύει αδιέξοδα, αλλά συμβουλεύει εξ εμπειρίας και αγάπης και αγωνίας για το δέον γενέσθαι εκ μέρους των παιδιών του, εν προκειμένω των πνευματικών παιδιών, τα οποία τού έχουν αναθέσει την ενηλικίωσή τους εις Χριστόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου