Συναναστρεφόμενοι απόψε τους πεφιλημένους Νεκρούς μας

Φωτορεπορτάζ: Ιωάννης- Πορφύριος Καποδίστριας

  Ώρα 4 το απόγευμα σήμερα, στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου  

Ευάριθμοι ενορίτες μας προσήλθαν σήμερα το απόγευμα, στην πρώτη "βάρδια" τελέσεως Μνημοσύνου για τις Ψυχές των Νεκρών μας. Ο Εφημέριος, ομιλώντας προς το εκκλησίασμα κι ερμηνεύοντας την χρεία της μνήμης των πεφιλημένων ανθρώπων μας, που βρίσκονται ήδη στην Αιωνιότητα, ανέφερε πώς ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης αντιλαμβανόταν εμπειρικά αυτή τη σχέση των ζωντανών με τους νεκρούς. Τι έλεγε ο π. Παΐσιος; Ιδού: 

"Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας,ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.

Μου λέει ο λογισμός ότι μόνο το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση, και εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια! Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνει αυτό ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως οι υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται ΘΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ.

Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μία ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Και όπως σε αυτή τη ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσοαλαβήσει και να βοηθήσει έναν υπόδικο, έτσι κι αν είναι κανείς φίλος με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήσει στο Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρει τους υπόδικους από την μία φυλακή σε άλλη καλύτερη, από το ένα κρατητήριο σε ένα άλλο καλύτερο. Ή ακόμα μπορεί να τους μεταφέρει και σε ένα δωμάτιο ή σε διαμέρισμα.

Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κλπ που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ που κάνουμε για τη ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν….

Ο Θεός θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για τη σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώσει δικαίωμα στο διάβολο να πει: Πως τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε; Όταν εμείς προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός όταν προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες".

  Ώρα 5 το απόγευμα σήμερα, στον ναό της Παναγούλας και στο Κοιμητήριο του Μπανάτου  

Στη δεύτερη "βάρδια" των μνημονεύσεων στο Μπανάτο, δηλαδή στον ναό της Παναγούλας και από εκεί στο διπλανό Κοιμητήριο προσήλθαν πολλοί περισσότεροι ενορίτες, αναμιμνησκόμενοι τις αγαπημένες Ψυχές. Ο Εφημέριος, ομιλώντας για δεύτερη φορά περί των Κεκοιμημένων, ανέφερε μεταξύ άλλων: 

"Η ανθρώπινη ζωή αποτελεί ένα δέντρο, του οποίου οι ρίζες είναι οι πρόγονοί μας. Εάν δεν ποτισθούν / δροσισθούν οι ρίζες δια των Μνημοσύνων, αργά μα άφευκτα ατροφεί ο φαινόμενος κορμός, τα κλαδιά και τα φύλλα... 

Δικαιολογημένα, εξάλλου, έχει γραφεί ότι Πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους Νεκρούς, γι' αυτό και όλοι οι πολιτισμοί δίνουν μεγίστη σημασία στην σχέση ζώντων και τεθνεώτων, δίχως ποτέ να αποκόπτουν τον ομφάλιο λώρο που τους συνδέει και νοηματοδοτεί την κάθε ικμάδα των ζώντων".