Βόλτα στο παρελθόν

Γράφει ο ΜΗΝΑΣ ΣΤΡΑΒΟΠΟΔΗΣ, φοιτητής

Μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη ήταν η αιτία να με παροτρύνει να βγω από το σπίτι μου. Είχα ραντεβού με την φύση και τις αναμνήσεις.

Κατέβηκα την σκάλα του σπιτιού μου και ένα ευχάριστο αεράκι αγκάλιασε και χάιδεψε το πρόσωπο και τα μαλλιά μου, ενώ ταυτόχρονα δυο χελιδόνια, που δεν είχαν φύγει ακόμα, με καλημέρισαν με το ευχάριστο κελάηδημα τους. Τους απάντησα με μια υπόκλιση, υποκλίθηκα στην ελευθερία τους. Μακάρι και το σώμα μου να έβγαζε δύο φτερά, για να μπορέσω να τα ακολουθήσω στην ελευθερία τους. Ευτυχώς, όμως, το μυαλό μου έχει αρχίσει και βγάζει φτερά, έχει αρχίσει να διεκδικεί την ελευθερία του.

Μπαίνω στο ασφαλτόστρωτο δρομάκι, το ελαφρύ αυτό αεράκι, το οποίο «παίζει» με την φύση, μαθαίνει στον ευκάλυπτο του παππού μου νέες φιγούρες, καθώς το ένα κλαδί μπλέκεται με το άλλο, δημιουργώντας κάθε τόσο διαφορετικά σχήματα, τα οποία τα συνοδεύει μια μελωδία, που δεν είναι άλλη από ένα απαλό θρόισμα των φύλλων του ευκαλύπτου. Με αυτόν τον τρόπο η φύση μου προσφέρει μια εντυπωσιακή παράσταση.

Δύο-τρία μέτρα παρακάτω αντικρίζω τον κήπο του σπιτιού του παππού μου, με τις αμυγδαλιές σκαρφαλωμένες στην κορυφή του χαντακιού, να έχουν «πιάσει συζήτηση» με τις μουριές που στέκονται λίγο πιο δίπλα. Φαίνεται πως περνούν καλά. Παρακεί η κυδωνιά, η οποία έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα εκατό χρόνια, στέκεται κουρασμένη πια και παρακολουθεί την «συζήτηση», γερμένη πάνω στις λεύκες, οι οποίες με το σθένος της νεότητας, νομίζουν πως οι ρίζες τους θα καλύψουν την Γη ολόκληρη. Λίγο πιο δίπλα είναι και τα εσπεριδοειδή, οι πορτοκαλιές και οι λεμονιές, η μυρωδιά του λεμονανθού μου «έσπασε» την μύτη, μάλλον αυτό θα μύρισαν και οι τριανταφυλλιές και άνοιξαν τα μπουμπούκια τους, για να μυρίσουν καλύτερα αυτό το υπέροχο άρωμα.

Πίσω από αυτό το μεγαλείο της φύσης στέκεται ένα άσπρο μικρό σπιτάκι με κατακόκκινα παράθυρα. Μπροστά στην πόρτα υπάρχει ένα μικρό, άσπρο, κυκλικό τραπεζάκι και ακριβώς δίπλα μια άσπρη πλαστική καρέκλα, η οποία με την πρώτη ματιά μοιάζει άδεια, κοιτάζοντας, όμως, λίγο πιο προσεκτικά η καρέκλα αυτή γεμίζει με αναμνήσεις, εικόνες και ήχους. Να τώρα, για παράδειγμα, είναι ο παππούς μου εκεί και ο πεντάχρονος εαυτός μου, ο οποίος αδυνατεί να μάθει ποδήλατο. «Δεν πειράζει που έπεσες, σημασία έχει να ξανασηκωθείς και να προσπαθείς μέχρι να τα καταφέρεις, αυτό θα πει άνθρωπος» μου έλεγε ο παππούς μου. Εγώ έκλαιγα λίγο, αλλά μου περνούσε αμέσως μόλις έβλεπα την γιαγιά μου να μου φέρνει κάποια λιχουδιά. Να το πάλι, τώρα πάλι ο παππούς με τον αδερφό μου και τον εννιάχρονο εαυτό μου να φυτεύουμε εποχιακά λουλούδια «για να δώσουμε χρώμα στην αυλή», όπως έλεγε ο παππούς. Και άλλες τόσες πολλές αναμνήσεις που θα χρειαζόμουν μήνες ολόκληρους, για να τις αποτυπώσω στο χαρτί.

Συνεχίζω τον δρόμο μου σε αυτό το ασφαλτόστρωτο δρομάκι. Το δεντρολίβανο που απολαμβάνει και αυτό το αεράκι, μου κουνάει ευχάριστα τα κλαδιά του για να μυρίσω το δικό του ξεχωριστό άρωμα. Η παράσταση της φύσης συνεχίζει να με εντυπωσιάζει. Κάθε κομματάκι της ασφάλτου έχει πάνω της την πατημασιά μου, είτε αυτήν που ήμουν τριών χρονών, είτε αυτήν που ήμουν δέκα χρονών, είτε αυτήν που ήμουν δεκαπέντε χρονών, είτε την σημερινή. Πάντα εκεί να βλέπει τον κόσμο γύρω της να προοδεύει, μένοντας αυτή ακίνητη εκπληρώνοντας τον δικό της ιερό σκοπό.

Περπατάω, περνάω και άλλα σπίτια, δέντρα, λουλούδια και ζώα. «Ζούμε σε δύσκολες φαινομενικά εποχές» σκέπτομαι καθώς περπατάω «κι όμως, οι εποχές δεν είναι δύσκολες, είναι αυτές που επιλέγουμε να είναι. Καμιά φορά τα καθημερινά προβλήματα που έχει ένας Έλληνας σήμερα, υπερκαλύπτουν τα πάντα μέσα στο μυαλό του και ξεχνά πως υπάρχουν τόσο όμορφα πράγματα, όπως είναι ένα χαμόγελο του παιδιού του, ένα φιλί της γυναίκας του, μια κουβέντα με τον γείτονα, ένα κελάηδημα ενός πουλιού. Το λάθος του ανθρώπου σήμερα είναι, να κάνει σημαντικά τα ασήμαντα και εκείνα που είναι πραγματικά σημαντικά να τα θεωρεί δεδομένα. Με άλλα λόγια, να θεωρεί πως τα χρήματα καθορίζουν την ευτυχία, ενώ πραγματικά το μόνο πράγμα που καθορίζει την ευτυχία είναι η αγάπη. Η αγάπη για την οικογένεια, η αγάπη των ανθρώπων μεταξύ τους, η αγάπη προς την φύση. Σε μια κοινωνία που διέπεται από τον ωφελιμισμό και το χρήμα, μιλώ εγώ για αλτρουισμό και αλληλεγγύη, ίσως φαίνεται παράδοξο, όμως υπάρχει στην κοινωνία μας σήμερα. Μόλις τραβήξουμε τον μανδύα του ωφελιμισμού και του χρήματος, θα αναδειχθούν οι πραγματικές βάσεις της κοινωνίας μας».

Καθώς, όμως, ταλαιπωρούσα το μυαλό μου με αυτές τις σκέψεις, συνέχιζα τον περίπατό μου μέσα στα δρομάκια του Βανάτου και ευχαριστιόμουν αυτήν την ηρεμία και την γαλήνη που αγκάλιαζε όλο το χωριό. Να μπροστά μου το νηπιαγωγείο του χωριού, στο οποίο υπήρξα και εγώ «μικρός μαθητής» για δύο έτη. Παρακάτω διάφορα σπίτια γνωστών και αγνώστων. Η μυρωδιά του κοκκινιστού που υπήρχε διάχυτη σε ένα δρομάκι, μου άνοιξε την όρεξη. Πίσω από τα σπίτια στεκόταν υπερήφανα το καμπαναριό της «Πάνω εκκλησίας» του χωριού, όπως την αποκαλούμε στο χωριό και ακριβώς δίπλα ο κυρίως ναός. Σκόρπιες έρχονται οι αναμνήσεις από πολλά ανοιξιάτικα βράδια που ανηφόριζα με την οικογένειά μου κρατώντας την λαμπάδα μου στο χέρι, όντας πολύ υπερήφανος για αυτήν. Κάθε χρόνο, στόχος μου ήταν να πάρω πρώτος από τον παπά του χωριού το «Άγιο φώς», μερικές φορές το επιτύχαινα, άλλες όχι.

Κατηφορίζω τώρα, σιγά-σιγά βγαίνω πάλι από το χωριό. Στα δεξιά μου το παλιό καφενείο του χωριού, το οποίο τώρα είναι ερμητικά κλειστό, μπροστά και αριστερά το μπακάλικο του χωριού, στο οποίο ο παππούς μου, τον καιρό που ερχόταν να με πάρει από το νηπιαγωγείο, πάντα σταματούσε και ο μπακάλης του χωριού, ο «κυρ’ Χρήστος» όπως τον φώναζε ο παππούς μου, με κερνούσε ένα γλειφιτζούρι με γεύση ξινόμηλο, ενώ ο παππούς μου καθόταν και κουβέντιαζε με τους παππούδες του χωριού. Τέλος στην άκρη του χωριού, μπροστά και δεξιά -όπως προχωρώ- ορθώνεται μεγαλόπρεπα η «Κάτω εκκλησία» του χωριού.

Βγαίνοντας από το χωριό τα κτήρια αντικαθίστανται από ελιές και αμπέλια, ο πολιτισμός αντικαθίσταται από την φύση. Στην ουσία, αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα, φύση που έχει μικρά διαλείμματα πολιτισμού. Φτάνω και εγώ σιγά-σιγά σπίτι πάλι γεμάτος αισιοδοξία, γυρίζω πλουσιότερος από αυτήν την βόλτα στο παρελθόν, η οποία με βοήθησε να ανακαλύψω νέες πτυχές του εαυτού μου, καθώς το παρελθόν είναι αυτό που θα με καθοδηγήσει για το μέλλον, με γνώμονα αυτό θα πορευθώ σταθερά και αποφασιστικά στο μέλλον. Ύστερα από την βόλτα αυτή, που με έκανε να θυμηθώ τις ρίζες μου και την αφετηρία μου, τα φτερά του νου μου είναι λίγο πιο μεγάλα. Είμαι ένα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία της ψυχής.

[Εικονογράφηση: Χαρακτικό της Βασιλικής Κολιπέτσα, "Σπόροι σε υδάτινο στοιχείο"]