ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ: Β΄ Παρασκευή των Χαιρετισμών

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Β΄ Παρασκευή των Χαιρετισμών

ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Αναβιώνω
τους καημούς της Άνοιξης
χαριέστατους
βιδωμένους άγγελους
στα δεν και στα γιατί μου.

Κι αν μέσα βρέχει
νεουργείς τις πιο παλιές
των αισθήσεων
καθώς την ωραιότη
ποτέ μου δεν έμαθα.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: ...εδίωξας του ψεύδους το σκότος.

Εις πολλά έτη, όμορφη ενορία του Χριστού εκεί στην πατρίδα:); 22 Μαρτίου 2008 στις 5:08 π.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ VaterPanajiotis,

ανταποδίδω ελληνικές καλημέρες και άνοιξη διάχυτη εκεί στη Γερμανία.
Η Παναγιά μας, πρεσβεία και κραταίωμα για καθέναν και όλους!; 22 Μαρτίου 2008 στις 8:15 π.μ.
Βυτιναιος είπε...: Δεύτεροι Χαιρετισμοί ήταν όταν μπήκα πρώτη φορά στο ιερό και ντύθηκα παπαδάκι, πριν είκοσι πέντε χρόνια. Χθες δεν μπόρεσα ούτε ένα κερί να ανάψω.
Πώς αλλάζει και διαφθείρεται ο άνθρωπος με το πέρασμα του χρόνου!
Χαρά σε αυτή την ψυχή που παραμένει παιδική.; 22 Μαρτίου 2008 στις 4:25 μ.μ.
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...: Ένα μάτσο φρέζες
H Ιερά Σύνοψις
Τα εφόδια...

Της νεότητος
θύμησες τότε εποχών.
Διεσπάρημεν....

Ανταπάντηση
"στα δεν και στα γιατί μου"

Μεθ' ασπασμών τε καιεναγκαλισμών; 22 Μαρτίου 2008 στις 7:06 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: Δεύτεροι Χαιρετισμοί ήταν όταν μπήκα πρώτη φορά στο Ιερό ως ιερωμένος, πριν είκοσι πέντε χρόνια!...
Τι μού θύμισες Βυτιναίε, αυτή τη στιγμή!... Και τι κύκλους κάνει η ζωή!...
Μην τύπτεις τον εαυτό σου. Εάν η ψυχή κρατά τις ρίζες της δροσερές δεν έχει να χάσει και να χαθεί.
Καλή σου Κυριακή, φίλε!!!; 22 Μαρτίου 2008 στις 7:26 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Κυρά των Γλάρων,

Άγγελος πρωτοστάτης σε υποδέχεται, σού έχει μάλιστα φυλαγμένο στασίδι, αν και η Ακολουθία τη Υπερμάχω είναι Ακάθιστη.

Τίποτα δε χάνεται, αν είναι ριζωμένο βαθιά, πολύ βαθιά!

Βοήθειά μας η Παρθένα!; 22 Μαρτίου 2008 στις 7:30 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Πιστεύω στην ατμόσφαιρα που κρύβουν μέσα τους οι συγκεκριμένες εκκλησίες με τις οποίες έχουε συνδέσει προσωπικά βιώματα και στιγμές. Καθώς ταξίδευα την περασμένη εβδομάδα, πήγα σε Προηγιασμένη στην Παναγία των Χανίων, και στους δεύτερους Χαιρετισμούς στην Ανάληψη του Ηρακλείου. Ένοιωσα οτι ήμουν απαλλαγμένη απ οτιδήποτε εξωτερικό, μιά και στις δύο περιπτώσεις τίποτα γύρω μου δεν ήταν ικανό να με περισπάσει. Παράλληλα ερχόταν μαζί μου εκεί όλες οι δικές μου "ατμόσφαιρες", σαν να ήταν όλα οικεία, γιατί φαίνεται οτι παντού το σπίτι του Θεού είναι το ίδιο σπίτι.. Παντού νοιώθεις οτι είναι δικό σου. Κράτησα ήχους και εικόνες απο εκεί, και είναι σαν να έφερα μαζί μου "αποσκευές" και "δώρα", που κανείς δεν ήξερε οτι έφερα μαζί μου. Σαν και τις δύο φορές να απέδρασα απο μιά μεγάλη επαγγελματική παρέα με την οποία μοιραζόμουν μια κοινή ζωή και ενδιαφέροντα και όλα τ άλλα, αλλά ένοιωσα πραγματικά υπέροχα που ξέφυγα να πάω να βρώ το Θεό μου. Έτσι όπως τρέχει να βρεί κανείς την αγάπη του.. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου οτι είμαι εντάξει. Ίσως σημαίνει ακριβώς το εντελώς αντίθετο. Και είναι βέβαιο οτι άν κάποιος μου έλεγε "κάνε αυτό, το οτιδήποτε, το πιο ελκυστικό, γιατί πρέπει", δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να το κάνω.. Για κάποιο λόγο αδιευκρίνιστο μέχρι στιγμής το μοιράζομαι αυτό με όλους εσάς που δεν γνωρίζω αλλά αισθάνομαι σαν να σας γνωρίζω. Κι ακόμα, ναι, συμφωνώ απόλυτα οτι τίποτα δεν χάνεται αν είναι ριζωμένο βαθειά.; 24 Μαρτίου 2008 στις 7:38 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Τατιάνα Κ.,

είναι δεδομένο, ότι ο Ιησούς της Εκκλησίας -απαλλαγμένος από τις προσωπικές μας περί αυτού πίστεις ή και αιρέσεις- είναι κατεξοχήν Νυμφίος της ψυχής μας, εραστής της.
Δεν έχει απλώς Αγάπη, αλλά είναι ο ίδιος η αυτοΑγάπη, ολοένα πασχίζοντας για την προσωπική του καθενός μας αποκατάσταση στην πρώην ολοκληρία!
Αναθυμάμαι τον υπέροχο λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, να λέει:

"Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Ναί, πόρνης· τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας λέγω. Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Καὶ ἄνθρωπος μέν, ἐὰν ἐπιθυμήσῃ πόρνης καταδικάζεται, Θεός δὲ πόρνης ἐπιθυμεῖ; Καὶ πάνυ. Πάλιν ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα γένηται πόρνος· Θεὸς δὲ ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα τὴν πόρνην παρθένον ἐργάσηται· ὥστε ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, απώλεια τῆς ἐπιθυμουμένης· ἡ δὲ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ, σωτηρία τῇ ἐπιθυμουμένῃ. Ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος ἐπεθύμησε πόρνης; Καὶ τί; Ἵνα γένηται νυμφίος. [...]"; 26 Μαρτίου 2008 στις 10:19 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Πατέρα Παναγιώτη, η κάθε μία ψυχή είναι τόσο σημαντική για το Θεό? Είναι αλήθεια οτι την αγαπάει σαν να μήν είχε άλλον ν αγαπήσει? Πότε "κουράζονται" τα σπλάχνα της Αγάπης? Μπορούν να κουραστούν? Θα περιμένει να βρούμε δυνάμεις να γυρίσουμε όπως ο άσωτος? Ξέρει πότε ακριβώς θεωρούμαστε χαμένη υπόθεση? Η μεγαλύτερη αγωνία είναι μήπως κουραστεί να περιμένει..; 26 Μαρτίου 2008 στις 10:23 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Τατιάνα Κ.,

απ' όσο μπορώ να ερμηνεύσω -ο ανόητος και αήθης εγώ- το θείον (αν είναι δυνατόν...),

α) Η κάθε ψυχή (κορωνίδα της Δημιουργίας ο άνθρωπος) αποκαλύπτει την όλη δημιουργική πνοή της Αγίας Τριάδας,

β) Η Αγάπη, τουτέστιν ο ίδιος ο Θεός, δεν κουράζεται, δεν φθείρεται, δεν εξαντλείται... Σταυρούται και ανασταίνεται, αεικαινιζόμενη. Και τανάπαλιν!

γ) Ποτέ, για το Θείον, η ανθρώπινη αστοχία δεν σημαίνει λήξη εμπιστοσύνης. Μάς αναμένει να έλθουμε "εις εαυτόν". Όλος μας ο χρόνος "ως ημέρα μία" για Εκείνον.
Τώρα το ποιος εξαντλείται φθειρόμενος ολοένα εκτός εαυτού, είναι πανεύκολο να καταδειχθεί...

δ) Μιλώντας όμως με τ' ανθρώπινα μέτρα, δεν πρέπει ν' αναβάλουμε τον χρόνο της Μετά-νοιας, διότι δεν ξέρουμε το τι μέλλει γενέσθαι στην επόμενη στιγμή και ώρα. "Μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα", θ' ακούσουμε οσονούπω.
Μην ξεχνάμε, εξάλλου, και το της Αποκάλυψης εγερτήριο λόγιο: "ο γαρ καιρός εγγύς"!...; 26 Μαρτίου 2008 στις 10:44 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θα πρέπει να το διάβασα και δέκα φορές...! Πολύ δυνατά αυτά που γράψατε..
Κρατάω κάθε λέξη αλλά κυρίως : "δεν σημαίνει λήξη εμπιστοσύνης"
"ποιος εξαντλείται φθειρόμενος"
"δεν πρέπει ν' αναβάλουμε τον χρόνο της Μετά-νοιας"; 27 Μαρτίου 2008 στις 3:35 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: @ Τατιάνα Κ.,

δεν έγραψα κάτι δικό μου. Τα δικά Του από τα δικά Του σού πρόσφερα.
Καλή δύναμη!; 27 Μαρτίου 2008 στις 7:45 μ.μ.