Γράφει ο ΜΗΝΑΣ ΣΤΡΑΒΟΠΟΔΗΣ, φοιτητής
Περπατούσα στα πλακόστρωτα σοκάκια της Πλάκας, ήρεμος, χαμένος και ευτυχισμένος. Ο ίσκιος της Ακρόπολης βαραίνει τις πλάτες μου καθώς περπατώ, μα το βάρος αυτό μου αρέσει. Το βάρος αυτό είναι η ευθύνη. Και ένας βασιλιάς έχει ευθύνες, μα είναι βασιλιάς. Σαν βασιλιάς, λοιπόν, περιφέρομαι στα σοκάκια της Πλάκας, ευχαριστημένος και αλαζόνας.
Ξάφνου, πίσω από ένα όμορφο ανακαινισμένο νεοκλασικό κτήριο, υπάρχει ένα άλλο, παλιό κτήριο, ετοιμόρροπο, που εκπέμπει όμως μια τρομερή δύναμη, η οποία με έλκει προς αυτό. Πάνω από την πόρτα της εισόδου, μια ξεθωριασμένη από τον ήλιο ταμπέλα, γεμάτη σκόνη και ιστούς από αράχνες γράφει: «Το Βιβλιοπωλείο της Αθήνας». Το κτήριο μετά βίας κρατιέται όρθιο, μάλιστα εάν άκουγε κάποιος λίγο πιο προσεκτικά, σχεδόν θα ένιωθε την βαριά ανάσα του κτηρίου, το οποίο κρατά στις πλάτες του το βαρύ του φορτίο.
Προσπάθησα να ανοίξω την κολλημένη από τον χρόνο πόρτα, δεν άνοιξε. Κάνω δύο βήματα δεξιά, και παρατηρώ αυτό που άλλοτε θα ήταν η βιτρίνα του μαγαζιού. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτήν εκτός από κάτι. Πάνω στο σκονισμένο και βρώμικο δάπεδο, στέκεται περήφανα ένα βιβλίο, για να εκπληρώνει τον ιερό σκοπό του. Στο κέντρο της επιφάνειάς του με χρυσά γράμματα ο τίτλος: «Οιδίπους Τύραννος». Οι δύο αυτές λέξεις λειτούργησαν σαν σειρήνες και με αφύπνισαν από μια τρομερά ελκυστική κατάσταση, αυτή του συμβιβασμού.
Ξαφνικά, όλα άλλαξαν γύρω μου. Αυτό το βιβλίο με μια μεταφυσική δύναμη με έκανε να μάθω, με έκανε να δω πραγματικά τον κόσμο που μέχρι τώρα απλά κοίταζα.
Κατασπαραγμένος, περιφέρομαι στα σοκάκια της Πλάκας σαν Οιδίποδας, σαν Οιδίποδας που ξέρει όμως, όχι σαν Οιδίποδας-βασιλιάς όπως πριν, αλλά σαν την πιο τραγική φιγούρα της ανθρωπότητας. Τα μάτια μου αιμορραγούν, είμαι τώρα τυφλωμένος και τραγικός, μα όλα πλέον τα βλέπω ξεκάθαρα.
Το βιβλίο αυτό, έδρασε καταλυτικά πάνω μου. Εν τέλει, βγήκα από την «ευτυχισμένη» ουτοπία μου, που η άγνοιά μου απλόχερα μου χάριζε απλώνοντας ένα πέπλο σε καθετί πραγματικό και είδα την ωμή πραγματικότητα, που με κατασπάραζε, μα ταυτόχρονα με έσωζε. Η Γνώση τράβηξε το πέπλο της Άγνοιας και είδα, έμαθα.
Τα σοκάκια της Πλάκας έχουν πλέον αδειάσει, ο ήλιος έχει πλέον βασιλέψει, η Ακρόπολη ακίνητη και πανίσχυρη φυλά την πόλη. Ο ήχος των παπουτσιών μου κατακερματίζει την υφιστάμενη σιωπή. Σαν τυφλωμένος και γεμάτος τύψεις Οιδίποδας, γυρίζω στο βασίλειό μου, στο σπίτι μου. Μα, αν και δικό μου, θα είναι η πρώτη φορά που θα το δω πραγματικά με τα φαινομενικά τυφλά μου μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου