Τ. Κ. Παπατσώνης: Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΒΟΑ (ποίημα)

Ἡ τέρψη σου, ψυχή μου, πολὺ λίγο σὲ τέρπει...

Ὑπόμεινε, ψυχή μου, τὴν παραφυλακή σου,

ἀχόρταγη ἄκρα δίψα ποτὲ δὲν θὰ κορέσης,

γιατi πολὺ ποικίλες ἐτάχθηχαν οἱ ἕλξεις

ἀπὸ τῆς ἄγριας μοίρας τὶς εἴρωνες διαθέσεις...

Πρὸς τοῦτο, παραιτήσου - ὅσο κι ἂν ἐπιμένη

ἡ πλάνη τῆς ὁρμῆς σου νὰ σπρώχνη πρὸς τὸν κόρο.

Διείσδυσε στῆς γαλήνης τὶς σφαῖρες. τοῦτες μόνες

εἰκόνα προσεγγίζουν σπουδαία καταπαύσεως,

μὴ τὶς μισῆς, παρ' ὅλη τὴν τέτοιαν ὅρμησή σου,

παγίδα εἶναι καὶ τούτη, ὅπου νὰ μὴ πιασθῆς!

Ἄφησε τὶς ὀρέξεις, ποὺ κατ' ἐπιπολὴ

μονάχα ἱκανοποιοῦνται καὶ παρατοῦν ἁρμύρα.

Ὑπόμεινε ὡς τὸ τέλος, ἐν γνώσει τῶν πραγμάτων.

Γιατί τοῦτο μὲν φθάνει, ἐγγίζει ὁσονούπω,

σὺ δέ, γιατί νὰ μείνης στὴν πλάνη ἐκτεθειμένος,

κορόιδο τῶν ρευμάτων ποῦ σπείρουν τὶς ὀρέξεις;

Ἡ κόπωση ὅταν ἔρθη, κ'ἐπικαλῆσαι ἀγκάλη

τοῦ ὕπνου γλυκυτάτη, δὲν σοῦ καταβουΐζει

τὴν μέθη τῆς γαλήνης, πόσον ἀπόλυτη εἶναι;

Τούτη ἡ βουὴ ἂς πείση, σὰν νάρχεται ἀπ' ἀγγέλου,

πῶς κεχαριτωμένη εἶναι μονάχα ἡ παύση!..