Στοχασμοὶ ἐπετειακοί ἤ καθὼς εἰσόδευσες στὴν πέμπτη δεκαετία τῆς Ἱερωσύνης

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ  

Καθὼς ἀνατέλλει τὸ 42ο ἔτος τῶν εἰσοδίων σου στὸν τῆς Ἱερωσύνης πάντιμο Χορὸ καὶ χῶρο, νοιώθεις πὼς μέσα στὸ βαθὺ τὸ αὐλάκι ποὺ ἄνοιξε ὁ Χρόνος, ὅλο καὶ πιὸ πολλὰ γεγονότα καὶ ὄνειρα διάβηκαν καὶ τὰ χώνεψε ἐκείνη ἡ μεγάλη λίμνη, μέσα στὴν ὁποία καὶ καταλήγουν. Γεγονότα,  ποὺ ὅσο φορτώνεσαι τὶς μέρες, τοὺς μῆνες καὶ τὰ χρόνια μακραίνουν, ὅπως οἱ σκιές. 

Ἤδη ἔχεις εἰσέλθει στὴν πέμπτη δεκαετία. Καὶ δοξάζεις τὸ ὄνομά Του, ποὺ σὲ ἀφησε, τόσες δεκαετίες, νὰ περάσεις μέσα ἀπὸ πολλὲς καὶ ποικίλες συμπληγάδες, μὲ κάποιες ἀναμφισβήτητες μαχαιριές  καὶ περιπέτειες, οἱ ὁποῖες ὡστόσο γίνανε μαθήματα καὶ δεῖκτες πορείας, ὥστε νὰ γνωρίζεις καλύτερα τὸ μονοπάτι ποὺ θὰ διαβεῖς ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα. Γιατὶ παιδεία Κυρίου εἶν’ ὅλ’ αὐτά, ποὺ θωρακίζουν τὴν ψυχή, ποὺ ὑψώνουν τὸ εἶναι ὥστε ν’ ἀναπαύεται σιμὰ στὴν Προσευχή, τὴ Σιωπὴ καὶ τὴν Κατάνυξη. Δῶρα ποὺ σοῦ προσφέρει ὁ ναός σου, ὁ ἱερὸς δηλ. χῶρος ποὺ Τὸν διακονεῖς. Κι ἔτσι, σὲ ὧρες ἀπόγνωσης καὶ καταιγίδων παντὸς εἴδους, ἐκεῖ βρίσκεις καταφυγή, ἐκεῖ βάζεις τὰ πράγματα κάτω ἀπὸ τὸ Σταυρό Του καὶ ζητᾶς τὸν φωτισμό, τὴν ἐνίσχυση, ὥστε τὰ δολίως κινούμενα βέλη τοῦ πονηροῦ ν’ ποφύγεις ἤ καὶ γιὰ νὰ γιατρέψεις τὶς ὅποιες σου πληγές. 

Ὅμως οἱ πληγὲς ποὺ δύσκολα ἐπουλώνονται καὶ θέλουν τὸ χρόνο καὶ τὴν ὑπομονή, εἶναι ἐκεῖνες, ποὺ σοῦ «χαρίζονται» ἀπὸ δικούς σου ἀνθρώπους. Ὅποιοι καὶ νὰ εἶναι αὐτοί, ὅποιας ἡλικίας ἤ καὶ ἀξιώματος. Τότε εἶναι ποὺ κάτι δαγκώνει τὴν ψυχή, ἀφαιρεῖ ἀπὸ μέσα σου κομμάτια ὁλάκερα ἐνθουσιασμοῦ ἤ προσφορᾶς καὶ σοῦ ἀνατρέπει πολλὰ σχέδια καὶ ἐνέργειες, γιατὶ νοιώθεις πληγωμένος καὶ χρειάζεσαι ὁπωσδήποτε κάποιον νὰ ἐπιθέσει στὶς πληγές σου «ἔλαιον καὶ οἶνον», ὥστε νὰ γιάνουν. Κι εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἀργοῦν… Γιατὶ σπανίζουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ καλοὶ Σαμαρεῖτες κι ἀντίθετα μεγαλώνει ὁ κύκλος ὅλων ἐκείνων, ποὺ ἐνεργοῦν ὑπόγεια καὶ πασχίζουν νὰ ἀφυδατώσουν τὴν κάθε σου προσπαθεια, ὥστε ν᾿ ἀναστήσεις μιὰ ψυχή, νὰ τὴν ἀναπαύσεις, νὰ τῆς χαρίσεις μιὰ εὐκαιρία ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Μεγάθυμο Κύριό μας, ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζει: «Δεῦτε πρὸς με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτθ.11, 28). Καὶ ξέρεις πολύ καλά, τὸ νοιώθεις καὶ τὸ θεωρεῖς αὐτονόητο, ὅτι καὶ γι’ αὐτὸν τὸν ἱερὸ σκοπὸ ἐκλήθης στὸν τῆς Ἱερωσύνης θεοχαρίτωτο χῶρο.      

Στὴν ἱερατικὴ πορεία, λοιπόν, τῶν τεσσάρων καὶ πλέον δεκαετιῶν, ἔμαθες τελικά,  γιατὶ τὸ κάθε νόμισμα ἔχει δύο πλευρές. Μιὰ θεατὴ καὶ μιὰν ἀθέατη, ποὺ γιὰ νὰ τὴν ἀνακαλύψεις, πρέπει νὰ τὸ γυρίσεις ἀνάποδα, νὰ τὸ ἀναστρέψεις. Κατάλαβες, λοιπόν, πὼς αὐτὸ ποὺ μᾶς προσφέρει αὐτὴ ἡ ἁπλῆ πράξη, εἶναι ἕνα ἀκόμη μάθημα, ποὺ μᾶς χαρίζεται ἀπὸ τόν Θεὸ καὶ θὰ πρέπει νὰ τὸ δοῦμε μέσα ἀπὸ τό μεγάλο ἀγαθὸ ποὺ προσφέρει ἡ ὑπομονή, τὴν ὁποία ὀφείλουμε νὰ ἐπιδείξουμε στὸ κάθε τί ποὺ μᾶς συμβαίνει καὶ μᾶς πληγώνει. Γιατὶ μέσα στὰ παθήματα ποὺ ὑφιστάμεθα, μέσα στὶς ὅποιες διώξεις καὶ προπηλακισμούς, μέσα δηλαδή στὸ πέλαγος τῆς ὀδύνης, στὸ ὁποῖο ταξιδεύουμε, πάντα ὑπάρχει (καὶ θὰ ὑπάρχει) ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ποὺ ἀνοίγει μιὰ χαραμάδα μέσα στὸ σκοτάδι μας καὶ μᾶς χαρίζει μιὰ στάλα φῶς καὶ φρέσκου ἀγέρα ν’ ἀνασάνουμε. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ κατορθώσουμε καὶ νὰ δοῦμε τό τί κρύβει ἡ ἄλλη ὄψη τῶν παθημάτων μας. «Διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ (ἦλθε) ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ», διατρανώνουμε. Κι ὅμως δὲν τὸ κατανοοῦμε ἤ δὲν τὸ βιώνουμε πλήρως. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συγκρουόμαστε μὲ τὸ θέλημά μας, τὸ ὁποῖο τίς περισσότερες φορὲς ὑπερτερεῖ καὶ μᾶς βλάφτει. Ἐπειδὴ κυριαρχεῖ μέσα μας,  μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς καθοδηγεῖ πιὰ ἡ κενοδοξία, ἡ ἐγωπάθεια, ἡ αὐτοπροβολή. Κι ὅμως, ἄν ἀναστρέψουμε τὰ πράγματα, τότε θὰ μάθουμε πάρα πολὺ καλὰ ὅτι καὶ τὴν Κυραικὴ Προσευχή, τὸ γνωστό μας «Πάτερ ἡμῶν», μηχανικὰ τὸ λέμε, τὸ φωνάζουμε, τὸ ψάλλουμε μὲ ἐπιφανειακὴ κατάνυξη, δίχως νὰ τὸ συλλαβίζουμε προσεχτικά, βιωματικά, μὲ πυξίδα μας τὴ θεία Του πρόνοια. 

Ὅταν, λοιπόν, στὶς ἄγριες ἐπιθέσεις καὶ στὰ ἐπικίνδυνα μονοπάτια ποὺ μᾶς φανερώνονται δὲ βάζουμε ὡς θεμέλιο τό, «Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου» (Μτθ. 6, 10), τότε παραμένουμε νὰ καρτεροῦμε ἀπὸ τὶς δικές μας δυνάμεις, ἀπό τὴν καπατσοσύνη μας, νὰ λύσει ὅλους τοὺς γόρδιους δεσμοὺς, ποὺ καθημερινὰ μᾶς παρουσιάζονται. Κι ὅμως, αὐτὴ ἡ ἄλλη πλευρὰ τῶν πραγμάτων εἶναι ποὺ κλίνει μέσα Της ὅλο τὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἱεροῦ ποὺ μᾶς τὸ ἔμαθε «διὰ τοῦ Σταυροῦ» Του, ποὺ ἀπαραίτητα προμηνύει τὴν Ἀνάσταση. Αὐτό, δηλαδή, ποὺ ἔχουμε ὅλοι μας ἀνάγκη… Καὶ πρῶτος ὁ ὑποφαινόμενος, ποὺ ξέρει, ἔμαθε πιὰ πὼς μέσα στὴν κάθε εὐχαριστιακὴ Σύναξη τὴ ζεῖ, ὅπως καὶ σὲ ἄλλες εὐκαιρίες, μοναχικές, προσευχητικὰ ντυμένες καὶ εὐκατάνυκτα μυρωμένες. Σαρανταδύο χρόνια τώρα. Σὲ μιὰ μικρή, ταπεινὴ νησιωτικὴ ἐνορία μὲ λιγοστοὺς πιστοὺς, ἀλλὰ μεγάλη ἱστορία. Παναπεῖ: Κληρονομιά… Κι αὐτὴ ἡ δεύτερη, ὅσο περνᾶνε τὰ χρόνια, ὅλο καὶ πιὸ πολύτιμη κι ἀκριβὴ καθίσταται.  

π. κ. ν. κ. 18-11-2020, Σκόπελος